Γράφει ο Ευάγγελος Βογιατζης
Ο Νίκλας Φρανκ, γιός του Χανς Φρανκ, του διαβόητου «χασάπη της Πολωνίας» όπως έμεινε στην Ιστορία – αφού ως υψηλόβαθμος αξιωματικός των ναζί, στενός συνεργάτης του Χίτλερ και κυβερνήτης της κατεχόμενης από τους Γερμανούς Πολωνίας, ενορχήστρωσε την εξόντωση χιλιάδων Εβραίων και Πολωνών – μιλώντας για τον διαβόητο πατέρα του σε συνέντευξή του πριν ένα χρόνο περίπου στο Al Jazeera δήλωσε απερίφραστα τα εξής: «Ο πατέρας μου ήταν ένα κάθαρμα και του άξιζε να πεθάνει». Κάτι που ασφαλώς και έγινε καθώς ο Χανς Φρανκ καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης και βέβαια εκτελέστηκε. Για να έρθουμε στα καθ’ ημάς συνδέοντας τα παραπάνω με την επικαιρότητα και τη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα ο νέος υπουργός υγείας Θάνος Πλεύρης όχι μόνο δεν έχει αποκηρύξει τις γνωστές σε όλους απόψεις του πατέρα του αλλά εξακολουθεί να παραμένει στην σκιά τους όπως αποδεικνύει ένα πλήθος τοποθετήσεων και δράσεών του καταγεγραμμένων εδώ και μια εικοσιπενταετία περίπου.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Από τη συμμετοχή του σε διαδήλωση χρυσαυγιτών το 1996 και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη σύσταση της ξενοφοβικής επιτροπής κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έως την ανάληψη της υπεράσπισης των ειδικών φρουρών που συμμετείχαν στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, την νομική του συνδρομή σε μέλη της ηγετικής ομάδας της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής ώστε αυτά να πέσουν στα μαλακά και βέβαια την αλήστου μνήμης εκείνη ανατριχιαστική του τοποθέτηση σε εκδήλωση ακροδεξιού εντύπου στην οποία είχε παραβρεθεί το 2011 ως βουλευτής του ΛΑΟΣ όπου είχε πει ότι: «η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς. Και για όσους μπουν στη χώρα θα υπάρχει η λογική των αντικινήτρων. Συνεπώς, όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα, δεν θα έχεις κοινωνική παροχή, δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιεις, δεν θα μπορείς να πας σε νοσοκομείο και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν, εδώ πέρα περνάμε χειρότερα από ό,τι στο Πακιστάν», για να καταλήξει λέγοντας «η κόλαση που ζουν στη χώρα καταγωγή τους θα φαντάζει παράδεισος σε σχέση με αυτό που θα ζουν εδώ».
Για όλους τους παραπάνω λόγους, μιας και γνωρίζουν οι πάντες τον βίο και την πολιτεία του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου δεν υπήρξε νουνεχής και ισορροπημένος πολίτης αυτής της χώρας με στοιχειώδη ανακλαστικά εντιμότητας και ανθρωπιάς που να μην δυσανασχέτησε στο άκουσμα της είδησης για την τοποθέτηση από τον πρωθυπουργό του Θάνου Πλεύρη στο Υπουργείο Υγείας στο πλαίσιο του τελευταίου ανασχηματισμού της κυβέρνησης. Δεν είναι απλά οξύμωρη ή σουρεαλιστική τούτη η αφύσικη σύζευξη ενός ιδιοσυστασιακά ξένου στο χώρο της υγείας με αδιαμφισβήτητη την αποστροφή του στη διαφορετικότητα και εντέλει στον άνθρωπο γενικότερα αλλά πολύ περισσότερο τρανή απόδειξη και μνημείο ηθικής παρακμής, πολιτικής αφασίας, πολιτικάντικου κυνισμού και αξιακής αποτελμάτωσης εκείνων που προώθησαν μια τέτοια επιλογή.
Ο ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος διαχρονικά χώρος της υγείας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελεί πεδίο ιδιοτελών μικροκομματικών στοχεύσεων και ισορροπιών, όπως φάνηκε ξεκάθαρα με την συγκεκριμένη κίνηση ότι τον αντιλαμβάνονται κυβερνητικοί παράγοντες εφόσον αυτή έγινε κυρίως για να συγκρατηθεί η διαρροή ψήφων προς τους ακροδεξιότερους της κυβερνώσας παράταξης πολιτικούς σχηματισμούς.
Η αφοσίωση ενός πολιτικού αξιωματούχου στην υπηρεσία της δημόσιας υγείας συνιστά διακόνημα ιερό που είναι ασύμβατο με τη μισανθρωπία και τις διακρίσεις. Το ανεκτίμητο αγαθό της υγείας με τον βαθιά ανθρωπιστικό πυρήνα αλληλεγγύης που εκ φύσεως το προσδιορίζει δεν μπορεί να προσφέρεται σαν προνόμιο στους λίγους «δικούς μας» αλλά να παρέχεται δίχως προαπαιτούμενα ως πρόνοια καθολικής ιατροφαρμακευτικής κάλυψης όλων ανεξαιρέτως των πολιτών. Υγεία μόνο για έλληνες δεν νοείται, που άλλωστε και αυτοί την στερούνται αν λάβουμε υπόψη μας την περικοπή πολλών παροχών εδώ και αρκετά χρόνια αλλά και τις δεκατρεισήμιση περίπου χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας. Συμπερασματικά λοιπόν θα λέγαμε ότι η παράδοση του τιμονιού της υγείας στον εκάστοτε προκρινόμενο να αναλάβει τη διαχείρισή της θα πρέπει γίνεται με βασικό κριτήριο το ηθικό εκτόπισμά του πέραν βεβαίως όλων των άλλων απαραίτητων εφοδίων τεχνοκρατικού χαρακτήρα, προυποθέσεις που απουσιάζουν καταφανώς από την εν λόγω φυσιογνωμία.
