Γράφει ο Eυάγγελος Βογιαντζής
Η μεγαλειώδης νίκη προ ημερών των δικυκλιστών διανομέων της διαδικτυακής πλατφόρμας διανομής φαγητού efood, που πέτυχαν μεταξύ άλλων την ικανοποίηση του αιτήματός τους για προσλήψεις αορίστου χρόνου, κατέστησε σαφές και στον πλέον δύσπιστο, μεμψίμοιρο ή ηττοπαθή συμπολίτη μας ότι η οργανωμένη συλλογική δράση και αντίσταση απέναντι στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την συνεπαγόμενη επελαύνουσα βαρβαρότητα της αγοράς είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος άμυνας και διάσωσης της αξιοπρέπειας που έχει στη διάθεσή του ο κόσμος της εργασίας.
Ο νόμος Χατζηδάκη ναρκοθετώντας το τεκμήριο της εξαρτημένης εργασίας, και ειδικότερα στην περίπτωση εργαζομένων σε τέτοιες πλατφόρμες, έστρωσε το δρόμο για την ευρεία χρήση του «τρικ» που λέγεται «ανεξάρτητος συνεργάτης» επιδιώκοντας εν προκειμένω την μετατροπή των ντελιβεράδων σε «επιχειρηματίες» με απώτερες συνέπειες την περαιτέρω μισθολογική τους καθίζηση, την μη κάλυψή τους πιθανότατα σε ενδεχόμενο εργατικό ατύχημα αλλά και την πτώση των εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Εξέλιξη που τελικά ματαιώθηκε από την μαζική, δυναμική τους εναντίωση στα σχέδια της εργοδοσίας.
Παρακολουθώντας κανείς τη θριαμβευτική μοτοπορεία των δύο χιλιάδων περίπου εργαζόμενων δικυκλιστών με τα κόκκινα γιλέκα τους να κατακοκκινίζουν τις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας, γιορτάζοντας την σπουδαία αυτή επιτυχία τους, είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι το εργατικό κίνημα είναι πάντα εδώ, στις φλέβες του κυλά αίμα, κι ότι δεν χάνει ποτέ τον σφυγμό του. Όχι σπάνια είναι η αλήθεια διάφοροι γύρω μας κινούμενοι ή ορμώμενοι αν θέλετε από το προσωπικό μικροαστικό και «καρεκλολάγνο» βόλεμά τους, προβάλλοντας στους άλλους την παραίτηση, την ωφελιμιστική ιδιωτεία και την αδράνειά τους, γκρινιάζουν λέγοντας πως τίποτα δεν γίνεται και φύλλο τάχα δεν κουνιέται αφού κατά τους ίδιους δεν ξεσηκώνεται και δεν μάχεται κανείς.
Είναι αυτοί που συνειδητά αποκομμένοι καθώς είναι από τις ζυμώσεις στους χώρους εργασίας αλλά και γενικότερα από το κοινωνικό γίγνεσθαι περιμένουν πάντα από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα για να καρπωθούν και οι ίδιοι άκοπα στη συνέχεια τα κοινωνικά αγαθά των αγώνων κατακτημένα από εκείνους που πριν αγνοούσαν ή και λοιδορούσαν με περισσό θράσος. Συχνό το φαινόμενο πλην όμως αμείωτα αποκρουστικό για κάποιον έντιμο άνθρωπο που το παρατηρεί. Ακόμη όμως κι όταν γίνονται μάρτυρες τέτοιων κινητοποιήσεων πάλι προτιμούν το ρόλο του εθελοτυφλούντος αποστρέφοντας ανακλαστικά το βλέμμα τους από τα συντελούμενα για να μην υποχρεωθούν να παραδεχτούν την απουσία τους στο προσκλητήριο των αγωνιστικών διεκδικήσεων αρνούμενοι να αναλάβουν το μερίδιο κοινωνικής ευθύνης που τους αναλογεί.
Είναι αυτονόητο ότι καθώς η όποια ατομική διαπραγμάτευση εργαζόμενου και εργοδότη δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια λεόντειο σύμβαση εργασίας, επαχθή για τον πρώτο και επωφελή για τον δεύτερο, το μόνο αντίδοτο στον εργασιακό και κοινωνικό ζόφο είναι ένας σφριγηλός και μαζικός συνδικαλιστικός φορέας ανάχωμα στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στην οπισθοδρόμηση. Μόνο έτσι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει κι ας λέει το αντίθετο ο καταληκτικός, τελευταίος στίχος του Νίκου Γκάτσου στο πασίγνωστο τραγούδι Κεμάλ που συνέθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις.
