Γράφει ο Φώτης Καρύδας
Δημοσιογράφος – Αναλυτής
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε το κλισέ «πάγωσε ο χρόνος». Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά είναι σα να πάγωσε τον πολιτικό χρόνο. Οι σφοδρές αντιπαραθέσεις σταμάτησαν, ίσως γιατί έδειξαν πόσο μάταια είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Τη μια στιγμή μιλάς στη Βουλή, την άλλη στιγμή βρίσκεσαι στο νοσοκομείο.
Ένα λουλούδι στο χέρι και δάκρυα στα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι, ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ και όχι μόνο, βρέθηκαν στη Μητρόπολη για να απευθύνουν το «ύστατο χαίρε» στη Φώφη Γεννηματά. Το «ύστατο χαίρε» σε μία γυναίκα μαχήτρια και αγωνίστρια μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής της.
Η Φώφη Γεννηματά έφυγε από τη ζωή, ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο. Έφυγε από τη ζωή με αξιοπρέπεια, χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς, όλα αυτά τα χρόνια, να έχει επιδιώξει να κερδίσει κάτι μέσα από την προσωπική της περιπέτεια. Τα, τέτοιου είδους, επικοινωνιακά κόλπα δεν ταίριαζαν στην προσωπικότητά της. Η προσωπική ζωή ήταν προσωπική και η πολιτική της καριέρα δημόσια. Την πολυετή μάχη με την ασθένεια τη ζούσε με την οικογένεια της. Στη Βουλή ήταν η αρχηγός ενός κόμματος και, μάλιστα, δύο ημέρες πριν γίνει η εισαγωγή της στο νοσοκομείο, βρέθηκε στο βήμα για να μιλήσει για την κύρωση της συμφωνίας της Ελλάδας με τη Γαλλία. Να υπερασπιστεί αυτά που πίστευε.
Κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή αφήνει μία κληρονομιά. Άυλη και υλική. Για τον πολιτικό είθισται να λέμε ότι αφήνει –και- πολιτική παρακαταθήκη. Η παρακαταθήκη όμως που άφησε η Φώφη Γεννηματά ξεπέρασε τα όρια της πολιτικής. Με τον θάνατό της κατάφερε, έστω και για λίγο, να ενώσει όλο τον πολιτικό κόσμο. Έκανε την πολιτική να φαίνεται πιο ανθρώπινη. Ακόμα και οι ανώνυμοι λογαριασμοί των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, που «τρέφονται» σκορπώντας κατάρες, σιώπησαν μπροστά στην τραγική είδηση της απώλειας μίας νέας γυναίκας, μητέρας τριών παιδιών.
Η Φώφη Γεννηματά βρέθηκε σε κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή σε μία εποχή όπου στην πολιτική έχει χάσει, κατά μεγάλο ποσοστό, την «ισορροπία» του ακόμα και ο καθωσπρεπισμός των προσχημάτων. Η ίδια έμεινε μακριά από την τοξικότητα, και με βαριά την κληρονομιά του πατέρα της κινήθηκε σε ήπιους και μετριοπαθείς τόνους με ευγένεια και σεβασμό για τους πολιτικούς αντιπάλους της. Ακόμα όμως και με αυτόν τον τρόπο η παρουσία της ήταν στιβαρή και ο ίσκιος της βαρύς.
Από την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ προσπάθησε να κρατήσει ενωμένο το κόμμα της και επιχείρησε να το διευρύνει. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο καθώς παρέλαβε ένα κόμμα που… φυλλορροούσε. Παρέλαβε ένα κόμμα του 4,48% και στις εκλογές του 2019 έφτασε το ποσοστό στο 8,10%. Με αξιοπρέπεια κατάφερε να πετύχει αρκετούς από τους στόχους της. Τους υπόλοιπους δεν την άφησε η ασθένεια. Μία ασθένεια όμως που δεν κατάφερε ποτέ να της στερήσει το χαμόγελο από τα χείλη. Ένα χαμόγελο που πίσω του έκρυβε πολύ πόνο. Όσοι έχουν βρεθεί να παλεύουν με το «θηρίο» γνωρίζουν πολύ καλά τον πόνο που κρύβει αυτή η μάχη…
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε το κλισέ «πάγωσε ο χρόνος». Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά είναι σα να πάγωσε τον πολιτικό χρόνο. Οι σφοδρές αντιπαραθέσεις σταμάτησαν, ίσως γιατί έδειξαν πόσο μάταια είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Τη μια στιγμή μιλάς στη Βουλή, την άλλη στιγμή βρίσκεσαι στο νοσοκομείο.
Σίγουρα ο πολιτικός χρόνος δεν θα μείνει για πάντα… παγωμένος. Οι αντιπαραθέσεις θα ξαναρχίσουν αλλά καλό θα είναι κάποιες στιγμές το μυαλό όλων να ταξιδεύει και να θυμόμαστε αυτή τη χαμογελαστή ξανθή κυρία, ο ίσκιος της οποίας θα πλανάται πάντα στο κτίριο της Βουλής. Θα πρέπει να ταξιδεύει στη Φώφη Γεννηματά που άφησε σπουδαία παρακαταθήκη με τον τρόπο που κινήθηκε στη ζωή της, προσωπική και πολιτική.
