Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
Αυτή την ιστορία, μας την είχε πει ο αείμνηστος δάσκαλός μου Αθανάσιος Τσερνόγλου, όταν ήμουν μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου των Ταξιαρχών (Καγιάνι, Μυτιλήνης). Τότε, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, και όταν γύρισα από το σχολείο στο σπίτι, τη διηγήθηκα με ενθουσιασμό στην οικογένειά μου, και άκουσα από όλους πολλά «Μπράβο», και από τη μητέρα μου τα λόγια: «Πολλή όμορφη ιστορία. Να θυμάσαι στη ζωή σου αυτά που σε συμβουλεύει να κάνεις… και να μη χάνεις την ελπίδα σου».
Πέρασαν τα χρόνια και πρόσφατα στο πολύ καλό Περιοδικό «Καλλονιάτικα» της Λέσβου, (άρθρο της Ευαγ. Σέρμπου) βρήκα και διάβασα ξανά αυτή την όμορφη και αισιόδοξη ιστορία, που θα την μοιραστώ και μαζί σας:
Ο θρύλος των τεσσάρων κεριών
Τα τέσσερα κεριά, που καίγονται, καταναλώνονται αργά. Το μέρος ήταν τόσο ήσυχο, που άκουγες τη συνομιλία τους. Το πρώτο είπε: «Είμαι η Ειρήνη, αλλά οι άνθρωποι δεν με θέ- λουν. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω από το να κλειστώ στον εαυτό μου!» Έτσι ήταν και, λίγο-λίγο, το κερί επέτρεψε στον εαυτό του να σβήσει εντελώς.
Το δεύτερο είπε: «Είμαι η Πίστη, δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν για μένα, δεν είναι λογικό να μείνω αναμμένο». Καθώς τελείωνε να μιλάει, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω της και την έσβησε.
Θλιβερό, λυπηρό, το τρίτο κερί με τη σειρά του είπε: «Είμαι η Αγάπη, δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να μένω αναμμένη . Οι άνθρωποι δεν με θωρούν και δεν καταλαβαίνουν τη σημασία μου. Πολλές φορές προτιμούν να μισούν!» Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί έσβησε.
Ένα παιδί τότε μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά να σβήνουν. «Αλλά τι κάνετε όλα εσείς; Πρέπει να μείνετε αναμμένα, φοβάμαι το σκοτάδι!» Και λέγοντας αυτά έκλαψε . Τότε το τέταρτο κερί είπε: «Μη φοβάσαι, μην κλαις. Όσο είμαι αναμμένο, μπορούμε πάντα να ανάβουμε τα άλλα τρία κεριά: ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ!» Με μάτια καθαρά και πρησμένα από τα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας και άναψε όλα τα άλλα. Η ελπίδα να μην σβήσει ποτέ μέσα στην καρδιά μας και ας είναι ο καθένας μας το όργανο, όπως εκείνο το παιδί, ικανό σε κάθε στιγμή να αναζωπυρώνει με την ΕΛΠΙΔΑ, την ΠΙΣΤΗ, την ΕΙΡΗΝΗ και την ΑΓΑΠΗ του».
■ ■ ■
Και τα χρόνια περνούν, και κάποια από τα κεριά της ζωής μας, σβήνουν και μαζί μ’ αυτά τρεμουλιάζει και το τέταρτο κερί, αυτό της ΕΛΠΙΔΑΣ. Όμως δεν είναι ποτέ αργά!
Ας ανάψουμε ξανά στην ψυχή μας το κερί της ΕΛΠΙΔΑΣ, και τότε είναι βέβαιο ότι αν τρεμουλιάζουν ή έχουν σβήσει τα άλλα τρία κεριά, η φλόγα της Ελπίδας με νέο φως θα τα ζωντανέψει!
