Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλάει για τις δυο δουλειές στις οποίες μοιράζει τον χρόνο του αυτήν την περίοδο, αποκαλύπτει γιατί πέρασε 3,5 χρόνια από τη ζωή του στο Λονδίνο και εξηγεί για ποιο λόγο απέφευγε την τηλεόραση.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «A’ la vie, a’ la mort» («Στη ζωή, στο θάνατο»). Μια ταινία («Les intouchables») που «έσπασε ταμεία» στο γαλλικό box-office και μια θεατρική παράσταση γεμάτη ελπίδα και δικαίωμα στο όνειρο, με πρωταγωνιστή τον σημερινό μας καλεσμένο.
Αυτό με λίγα λόγια είναι το… εισπρακτικό και καλλιτεχνικό φαινόμενο «Οι άθικτοι», η αληθινή ιστορία των οποίων ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο «Νέος Ακάδημος».
Ο Αντώνης Γαλέος και η Φελίς Τόπη που υπογράφουν την ομώνυμη θεατρική διασκευή, κάνουν λόγο για «μια σχέση που γεννιέται και ανθίζει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, οι οποίοι υποφέρουν, ο καθένας από μια αναπηρία: ο ένας σωματική και ο άλλος κοινωνική».
Ένας εκ των δυο ανθρώπων είναι ο τετραπληγικός Φιλίπ, τον οποίο υποδύεται ο Αντώνης Καρυστινός σε μια από τις καλύτερες στιγμές στην μακρά θεατρική του πορεία και η οποία αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για την κουβέντα μας.
Τα βραβεία και οι διακρίσεις που συνοδεύουν τους «Άθικτους» είναι εντυπωσιακά. Η ταινία, μεταξύ άλλων, απέσπασε 8 βραβεία Σεζάρ ενώ το θεατρικό έργο σε όποιες χώρες και αν παρουσιάστηκε γνώρισε απανωτά sold out. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας τους;
Το μυστικό της επιτυχίας συνίσταται στο βασικό ερώτημα που θέτει το έργο για το εάν υπάρχει ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία, για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που υπονοεί η σχέση που εξελίσσεται επί σκηνής είναι ότι ο άνθρωπος για να είναι ολόκληρος χρειάζεται και τον συνάνθρωπο.
Ποια είναι η αποστολή του θεάτρου; Να θέτει ερωτήματα ή να δίνει απαντήσεις;
Το καλό θέατρο είναι σαν την ποίηση. Προσφέρει συμπυκνωμένη γνώση. Το θέατρο μάς επαναφέρει στον ενεστώτα χρόνο, στο παρόν. Μοιάζει με δέντρο που κάποιος το τινάζει για να φύγουν τα περιττά φύλλα. Μας κάνει να βλέπουμε πιο καθαρά. Όχι μέσα από καθαρό ρεαλισμό, όμως, αλλά μέσα από τη φαντασία και το υποσυνείδητο.
Τι σχόλια ακούτε από τους θεατές; Τους έλειψε το θέατρο;
Παρόλο που -λόγω της μάσκας- βλέπουμε μόνο τα μάτια τους, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λαμβάνουμε μηνύματα που συνήθως μας λένε ότι αυτή ήταν η πρώτη παράσταση που είδαν μετά από καιρό και μας ευχαριστούν με πολύ θερμά λόγια. Το ευτυχές είναι ότι βλέπουμε πολλούς νέους ανθρώπους που έρχονται να δουν την παράσταση, λόγω της δυναμικής που έχει αναπτυχθεί μέσω του «word of mouth».
Πώς προσεγγίσατε, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Νικορέστη Χανιωτάκη, τον ρόλο του τετραπληγικού Φιλίπ;
Για τις ανάγκες της προετοιμασίας της παράστασης χρειάστηκε να κάνω διπλή προετοιμασία. Τόσο ατομική όσο και σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη.
Το κομμάτι της ανάπτυξης του χαρακτήρα απαιτούσε σκληρή δουλειά, από την άποψη ότι πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο. Το έργο, όπως και η γαλλική ταινία «Les Intouchables», είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του Philippe Pozzo di Borgo, ο οποίος είναι τετραπληγικός από το 1991 και μιλάει για τη σχέση του με τον Abdel Yasmin Sellou, τον οικιακό βοηθό του.
Και οι δυο άντρες στη συνέχεια έγραψαν τη δική τους βιογραφία. Ο Αντώνης Γαλέος και η Φελίς Τόπη με βάση το σενάριο της ταινίας και τις δυο αυτές βιογραφίες έκαναν τη θεατρική μεταφορά και κατέθεσαν μια πρόταση που προσωπικά βρίσκω εξαιρετική.
Το έργο ξεκινάει με μια έκπληξη, καθώς επί σκηνής διαδραματίζεται μια συνθήκη «theatre in a theatre». Πώς προέκυψε αυτή η σκηνοθετική πρόταση;
Ο Αντώνης Γαλέος και ο Νικορέστης Χανιωτάκης αποφάσισαν να προσθέσουν αυτήν την σκηνή, η οποία ξεκαθαρίζει ότι οι ηθοποιοί δεν θα αναπαραστήσουν την ταινία. Είναι δυο ηθοποιοί που μπαίνουν σε ένα θέατρο, δεν ξέρουν καν τι θα παίξουν και μπροστά στα μάτια των θεατών γίνεται η διανομή των ρόλων. Πρόκειται για ένα καλωσόρισμα των θεατών στο θέατρο μετά από 1,5 χρόνο κλειστών θεατρικών σκηνών, ένα κλείσιμο ματιού προς τον θεατή.
Βοήθησε το κράτος τον κλάδο σας όσο καιρό τα θέατρα έμεναν κλειστά;
Κατά τη διάρκεια των lockdown ο κόσμος αναζήτησε τον Πολιτισμό, αλλά το κράτος δεν τον στήριξε. Ήταν για μένα σοκαριστικό ότι μέσα σε μια σκληρή συνθήκη παγκόσμιας πανδημίας, στην Ελλάδα ο Πολιτισμός ήρθε σε πολύ χαμηλή προτεραιότητα σε σχέση με τα είδη πρώτης ανάγκης (όπως για παράδειγμα το χαρτί υγείας) και αυτό κράτησε πάνω από 1,5 χρόνο.
Αντίθετα, για τους πολίτες αυτό δεν ίσχυσε. Οι άνθρωποι φυσικά και ήθελαν να συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους για να μπορούν να επιβιώνουν, αλλά αναζητούσαν τον Πολιτισμό. Απόδειξη όλες αυτές οι πλατφόρμες που γέμισαν με βιβλία, μουσικές, παραστάσεις, ταινίες…
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα δύσκολο επάγγελμα;
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η υποκριτική δεν είναι δουλειά, είναι Τέχνη. Και αν αποφασίσεις να ασχοληθείς με την Τέχνη στην Ελλάδα, θα δυσκολευτείς πάρα πολύ. Προσωπικά, επέλεξα την υποκριτική Τέχνη γιατί δεν μπορούσα να ζήσω διαφορετικά. Η υποκριτική και το θέατρο είναι για μένα μια ανιδιοτελής αγάπη.
Σας βλέπουμε στην καθημερινή σειρά του Mega «Το αύριο μάς ανήκει». Μιας και έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας γυρισμάτων, οφείλω να πω ότι είναι μια απαιτητική και πολύωρη δουλειά. Με τι συναισθήματα φεύγετε από το σετ;
Τα τηλεοπτική γυρίσματα είναι κάτι που με τα χρόνια έμαθα να κάνω και κάτι που μου αρέσει. Τις περισσότερες φορές φεύγω ικανοποιημένος. Είναι μια συνολική δουλειά όπως είναι και το θέατρο. Όταν ο απαιτούμενος συντονισμός όλων επιτυγχάνεται, τότε είμαι πολύ ευχαριστημένος και υπερήφανος.
Παλιότερα, η τηλεόραση ήταν ένα μέσο που είχε «δαιμονοποιηθεί». Καθηγητές δραματικών σχολών απαγόρευαν στους μαθητές τους να ασχοληθούν με τη μικρή οθόνη. Σήμερα πως είναι τα πράγματα;
Κακώς γινόταν αυτό. Πάντα υπήρχαν και καλές δουλειές στην τηλεόραση. Θυμάμαι τον δάσκαλό μου Κώστα Γεωργουσόπουλο κάποια στιγμή στο τρίτο έτος μας να μας λέει «όπου να’ ναι θα πάρετε το πτυχίο σας και εννοείται πως θα κάνετε και τηλεόραση. Δεν γίνεται διαφορετικά».
Πριν την έλευση των ιδιωτικών καναλιών, η τηλεόραση ήταν σαν κλειστό επάγγελμα. Από τότε άλλαξαν όλα.
Δεν σας κρύβω ότι κι εγώ για αρκετά χρόνια απέφευγα την τηλεόραση. Ώσπου κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου πρότειναν να περάσω από δοκιμαστικό για τον ρόλο που τελικά πήρα στις «Σαββατογεννημένες». Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ήταν μια ωραία δουλειά που άφησε ιστορία και στην οποία γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους.
Αν και δουλεύατε ήδη στο θέατρο -και μάλιστα σε εξαιρετικές παραστάσεις- γίνατε ευρύτερα γνωστός μέσα από την τηλεοπτική αυτή σειρά. Θεωρείτε ότι κάτι τέτοιο είναι κάπως άδικο για έναν ηθοποιό;
Όχι. Ένας ηθοποιός εφόσον το αποφασίσει, μπορεί να κάνει και εξαιρετικές δουλειές στην τηλεόραση. Στο κομμάτι αυτό, αν και δεν στάθηκα πάντα τυχερός, μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τις επιλογές που έχω κάνει.
Θέατρο ή τηλεόραση; Ή μήπως κινηματογράφος; Μπαίνετε στη λογική να ξεχωρίσετε;
Δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα. Στην Ελλάδα είμαστε μια βιοτεχνία, δεν είμαστε βιομηχανία. Αν ζούσα σε άλλη χώρα και είχα ξεκινήσει να κάνω σινεμά, προφανώς θα συνέχιζα να κάνω σινεμά. Στην Ελλάδα, όμως, ο ηθοποιός δεν πληρώνεται 4.000 ευρώ για μια θεατρική δουλειά, όπως στη Γαλλία – βέβαια, το φτηνότερο εισιτήριο σε θέατρο στη Γαλλία είναι 50 ευρώ.
Πριν από κάποια χρόνια με την οικογένειά σας είχατε πάρει μια μεγάλη απόφαση να εγκατασταθείτε μόνιμα στο Λονδίνο. Αυτό έγινε από επιλογή ή για λόγους βιοπορισμού;
Δεν ήταν βιοποριστικοί οι λόγοι, αλλά προσωπικοί. Μια διάθεση αναζήτησης, θέλαμε να γνωρίσουμε κάτι καινούργιο. Τελικά μείναμε 3,5 χρόνια.
Πώς ήταν η ζωή εκεί;
Για κάποιον που αγαπάει το θέατρο, είναι ευτυχία να βρίσκεται στο Λονδίνο. Επίσης, είναι μια πόλη που αγαπάει πολύ τα παιδιά – δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενο μπορεί να είναι ένα παιδί στο Λονδίνο.
Η κλιματική αλλαγή έχει αλλάξει την πόλη. Δεν βρέχει όπως έβρεχε κάποτε. Να φανταστείτε ότι τους πρώτους έξι μήνες που ήμασταν εκεί, υπήρξαν συνθήκες καύσωνα, με αποτέλεσμα να ψάχνουν οι Λονδρέζοι να βρουν ανεμιστήρες!
Τι ονειρεύεστε από εδώ και πέρα σε επαγγελματικό επίπεδο;
Θεατρικά ονειρεύομαι να έχω ξανά συνεργασίες όπως αυτές που βιώνω σήμερα με τους «Άθικτους». Είμαστε μια ομάδα έξι ηθοποιών και μπορώ να σας πω ότι δεν έχω βιώσει ξανά αίσθημα τέτοιας αρμονίας, ομαδικότητας και κοινού στόχου. Ιστορίες υπάρχουν άπειρες. Άνθρωποι τόσο δοτικοί, όμως σπανίζουν. Και όπως ανέφερε πρόσφατα και ο συνάδελφος Σταύρος Καλλιγάς σε μαθητές δραματικής σχολής μετά την παράσταση, «η δοτικότητα είναι αυτή που σε κάνει να ξεπερνάς τον φόβο». Κι εμείς έχουμε νικήσει όλους τους φόβους μας μέσα από τη δοτικότητα.
iNFO
«Οι άθικτοι»
Θέατρο Νέος Ακάδημος
Ακαδημίας & Ιπποκράτους 17, neosakadimos.gr
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 0080900 & 210 3625119
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Olivier Nakache & Eric Toledano
Σκηνοθεσία – Δραματουργική Επιμέλεια: Νικορέστης Χανιωτάκης
Θεατρική απόδοση: Αντώνης Γαλέος – Φελίς Τόπη
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Αρετή Μουστάκα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Γραφιστική Επεξεργασία: Γιάννης Στιβανάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίνα Έππα
Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Φραντζέσκα Μπούτση
Trailer: Ειρήνη Στείρου
Hairstyle: Κέλλυ Καλογεροπούλου
Ομαδικές Κρατήσεις: Σίσσυ Δημάκη
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης
Παραγωγή: Happy Productions
Διανομή: Αντώνης Καρυστινός, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Σταύρος Καλλιγάς, Τζωρτζίνα Λιώση, Χρύσα Μιχαλοπούλου, Μιχάλης Ψαλίδας
Παραστάσεις: Τετάρτη 20:30, Πέμπτη 19:00, Παρασκευή 20:00, Σάββατο 20:30, Κυριακή: 18:00
Τιμές Εισιτηρίων:
Τετάρτη – Παρασκευή: Ζώνη Α: 20 ευρώ / Ζώνη Β: 18 ευρώ / Ζώνη Γ: 15 ευρώ
Πέμπτη: Γενική είσοδος 15 ευρώ
Σάββατο – Κυριακή: Ζώνη Α: 22 ευρώ / Ζώνη Β: 20 ευρώ / Ζώνη Γ: 15 ευρώ
Άνεργοι, πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ, συνοδοί ΑΜΕΑ, +65 ετών, φοιτητές: 15 ευρώ
Ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις άνω των 15 ατόμων ( τηλέφωνο 210 0080900)
