Γράφει ο Eυάγγελος Bογιατζής
Το ειδικό βάρος ή το ανάστημα, θα λέγαμε, ενός πνευματικού ταγού, χωρίς αμφιβολία, ορίζεται από το βαθμό προσήλωσής του σε προαιώνιες κι ακατάλυτες στο πέρασμα των αιώνων αξίες, από τον ανυπόκριτο σεβασμό του απέναντι σε πανανθρώπινες, οικουμενικές σταθερές ηθικής καθώς και από το πόσο αφουγκράζεται την αγωνία των ευάλωτων και καταπιεσμένων υπάρξεων αυτού του κόσμου. Όλα τα ανωτέρω προφανώς ισχύουν στο πολλαπλάσιο όταν έχουμε να κάνουμε με μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες που εκφράζουν και εμπνέουν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια πιστούς ανά την υφήλιο.
Ο Πάπας Φραγκίσκος στη διάρκεια της επίσκεψής του στη χώρα μας απέδειξε για μια ακόμη φορά περίτρανα ότι είναι πραγματικά μια φωτισμένη πνευματική φυσιογνωμία με βαθιά επίγνωση του ρόλου και της αποστολής της και όχι ένας τυχάρπαστος φορέας εξουσίας, διεκπεραιωτικός κάτοχος αξιώματος ή αδιάφορος αχθοφόρος ενός κορυφαίου ιερατικού σχήματος. Ο Αργεντίνος επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αντλώντας από τις λαμπρές ανθρωπιστικές ποιότητες της χριστιανικής παράδοσης που, είτε πιστεύει κανείς είτε όχι, συνιστά, αναντίρρητα, πυλώνα του δυτικού πολιτισμικού προτύπου, στέκεται στο ύψος των κρίσιμων ζητημάτων του καιρού μας εκφράζοντας με συνέπεια την αλληλεγγύη του στους αδύναμους. «Όταν απωθούνται οι φτωχοί, απωθείται η ειρήνη. Φράχτες και εθνικισμοί οδηγούν σε καταστροφικά αποτελέσματα. Είναι αυταπάτη να νομίζουμε ότι αρκεί να σώσουμε τον εαυτό μας, υπερασπίζοντάς τον από τους πιο αδύναμους…» ήταν τα λόγια του στην ομολογουμένως εμπνευσμένη ομιλία του στη δεύτερη επίσκεψή του στη Λέσβο πέντε χρόνια μετά από εκείνη στη Μόρια το 2016. Για να συμπληρώσει στη συνέχεια τα εξής: «Ας μην ξεφύγουμε βιαστικά από τις ωμές εικόνες των μικροσκοπικών σωμάτων που κείτονται ακίνητα στις αμμουδιές. Η Μεσόγειος, που για χιλιετίες ένωσε λαούς, γίνεται ένα κρύο κοιμητήριο δίχως επιγραφές. Ας μην αφήσουμε η θάλασσά μας να μετατραπεί σε μια θάλασσα νεκρών. Ας μην επιτρέψουμε αυτή η θάλασσα αναμνήσεων να μεταμορφωθεί σε θάλασσα λησμονιάς. Σας παρακαλώ, ας σταματήσουμε αυτό το ναυάγιο πολιτισμού!»
Από την άλλη πλευρά, στον αντίποδα του ηθικού μεγαλείου του Ποντίφικα είχαμε την ελληνική κυβέρνηση, συμπλέοντας ασφαλώς και με τους ευρωπαίους εταίρους της προς μια εξόφθαλμα αντιπροσφυγική κατεύθυνση, να αποκρύπτει τις κάκιστες συνθήκες διαβίωσης και την γκετοποίηση των προσφύγων επιστρατεύοντας δόλια κενές περιεχομένου διαβεβαιώσεις για βελτίωση τάχα της καθημερινότητας των μεταναστών στις δομές κράτησής τους. Ωστόσο, η εικονική πραγματικότητα που επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί από κυβερνητικούς αξιωματούχους – με το συνηθισμένο σ’ αυτές τις περιπτώσεις επικοινωνιακό σιγοντάρισμα ελεγχόμενων ενημερωτικών μέσων – θρυμματίστηκε απ’ την ανεπηρέαστη από φτηνά τερτίπια κρίση του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Πάπα Φραγκίσκου ο οποίος δήλωσε ξεκάθαρα ότι δυστυχώς ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια στο μεταναστευτικό, εκθέτοντας έτσι τον φαρισαϊσμό των ευρωπαϊκών πολιτικών ηγεσιών.
Όσο κι αν μοχθούν οι δυνάμεις του εθνικιστικού παροξυσμού, της οπισθοδρόμησης και της μεταναστοφοβίας να σκοτεινιάσουν τον κόσμο μας, πάντα θα βρίσκουν απέναντί τους εστίες φωτός και προικισμένες προσωπικότητες που θα ενισχύουν με τη στάση και τον λόγο τους το ρεύμα της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων χωρίς συρματοπλέγματα, τείχη και ναρκοθετημένες περιοχές.
