Γράφει ο Eυάγγελος Βογιατζής
Τον Σεπτέμβριο του 1966, στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο αλήστου μνήμης ελληνοαμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός Τζέιμς Πάρις, εφαρμόζοντας ανορθόδοξες μεθόδους επιθετικού μάρκετινγκ από τη θητεία του στον διαφημιστικό κλάδο χολιγουντιανής εταιρίας παραγωγής, και αξιοποιώντας τις εδώ διασυνδέσεις του στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της κυβέρνησης αποστατών, προκειμένου να προβάλλει την ταινία του «Ξεχασμένοι Ήρωες», που άνοιγε το ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ, εξασφάλισε ένα ερπυστριοφόρο άρμα για να κόβει βόλτες στον Λευκό Πύργο φέροντας πινακίδα με τον τίτλο του έργου, ενώ στην είσοδο της αίθουσας της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών όπου θα γίνονταν η προβολή στρατιωτικό άγημα με πλήρη εξάρτυση απέδιδε τιμές στους εισερχόμενους συντελεστές του φιλμ.
Ο Τζέιμς Πάρις μάλιστα καυχιόταν για την προνομιακή σχέση που διατηρούσε με την στρατιωτική ηγεσία τόσο της προδικτατορικής περιόδου όσο και με εκείνη της «εθνοσωτηρίου» επταετίας που ακολούθησε, καθώς το Γενικό Επιτελείο αφειδώς του παραχωρούσε οπλίτες για να χρησιμοποιηθούν ως κομπάρσοι στις υπερπαραγωγές του, κάτι που είχε κάνει τον Γιάννη Τσαρούχη να πει: «Είναι απίστευτο! Αν ζητούσα εγώ να μου δώσουν έναν μόνο στρατιώτη για να ποζάρει μια-δυο φορές για ένα έργο μου, θα μου αρνιόντουσαν σίγουρα».
Την καλτ μιλιταριστική αισθητική των ταινιών του Τζέιμς Πάρις φαίνεται πως ζήλεψε η ελληνική κυβέρνηση, αν κρίνουμε από την προ ημερών τελετή υποδοχής των πρώτων έξι γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών Rafale (επί συνόλου είκοσι τεσσάρων που θα αποκτηθούν σταδιακά μέχρι το 2023 με κόστος 3,3 δισ.) και ό,τι προηγήθηκε αυτής καθώς πριν προσγειωθούν στην 114 Πτέρυγα Μάχης στην Τανάγρα πέταξαν πάνω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης σε μια πτήση επίδειξης των νέων αποκτημάτων και βέβαια στρατιωτικής ισχύος. Ενώ χαρακτηριστικά της πατριδεμπορικής επιχείρησης δημιουργίας κλίματος ενθουσιασμού εκ μέρους του κυβερνητικού επιτελείου ήταν και τα σχόλια τόσο του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου στον προσωπικό του λογαριασμό στο τουίτερ ο οποίος έγραψε «πάμε γερά», όσο και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σε άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίος εξέφρασε την αδημονία του για την έλευση των Rafale δηλώνοντας περιχαρής ότι «έρχονται».
Μια πεποιημένη και αποπροσανατολιστική εθνική ανάταση που μας έφερε στο νου ατάκες όπως: «Μη φοβάστε αδέρφια! Νικάμε!» του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στον ρόλο του Παπαφλέσσα από την ομώνυμη ταινία του 1971 ή το γραφικό εκείνο «Ελάτε να τα πάρετε!» του Κώστα Πρέκα από την ταινία «Όχι» του 1969, αμφότερες προβεβλημένες στη μεγάλη οθόνη ως παραγωγές του Τζέιμς Πάρις, για να περάσουν στη συνέχεια και στη μικρή οθόνη, όπου παρουσιάζονται μέχρι και σήμερα τις ημέρες των εθνικών επετείων.
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος και η κυβέρνηση· καπηλευόμενη μικροκομματικά συμβάσεις του Ελληνικού Δημοσίου με τους Γάλλους προμηθευτές των μαχητικών, με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, προωθεί την προεκλογική ατζέντα της διεγείροντας τα εθνοπατριωτικά ανακλαστικά μερίδας πολιτών με παράτες, διαφημιστικά των οπλικών συστημάτων σποτάκια και ταρατατζούμ ανακυκλώνοντας παράλληλα τετριμμένα κλισέ περί αναβάθμισης της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας και υπεροπλίας στους αιθέρες έναντι των γειτόνων.
Ωστόσο, οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου για επιβίωση και στις δύο πλευρές του Αιγαίου δεν ξεγελιούνται από τα επικοινωνιακά τερτίπια των πολιτικών ηγεσιών τους, που λειτουργούν σαν ντίλερς της πολεμικής βιομηχανίας, καθώς βλέπουν μέρα με τη μέρα το βιοτικό τους επίπεδο να κατρακυλά δίχως καμιά προοπτική ανάσχεσης αυτής της καθοδικής τάσης στο κοντινό μέλλον.
Κάτι που πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι ιθύνοντες καθώς σε διαφορετική περίπτωση νομοτελειακά θα βρεθούν αντιμέτωποι με κοινωνικές εκρήξεις, αφού με κιτς μιλιταριστικά πανηγυράκια και εθνικίζοντα νταηλίκια ούτε τα σπίτια ζεσταίνονται ούτε οι κατσαρόλες γεμίζουν.
