Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
Εδώ ας καθήσουμε…
Πρωτόγνωρα αποδημητικά πουλιά. Μ’ ένα ψίχουλο στο στόμα. Ακούς τη φλογέρα; Έχει έναν πόνο φυλακισμένο στον ήχο της. Ακούς τον μεθυσμένο αγέρα; Κυματίζει τον ασήμαντο λόγο μου. Νιώθεις ότι κρύβω λαμπερά όνειρα; Είναι σφαλισμένα στα σωθικά.
Εκεί ας καθήσουμε…
Στον τόπο που δεν υπάρχει πόνος. Άφησε να σε συνεπάρει η συνομιλία της αγάπης. Η συνάντηση των λουλουδιών και των ήχων. Η αρμονία των θορύβων της πολύκαρπης γης. Πιες τα φυλλοβόλα δάκρυα που στάζουν απ’ του έλατου την πνοή.
Ένα φιλί στα χείλη, είναι σαν το πέρασμα του ανέμου. Νιώσε την περίσσια ευτυχία. Στον τόπο μου δεν υπάρχει πόνος!
Μαζί ας καθήσουμε κι εδώ, κι εκεί. Χωρίς συνείδηση του πόνου, χάνεις του εαυτού σου τη συνείδηση. Δεν ανήκεις σε ‘σένα. Βλέπεις θαμπή την εικόνα σου.
Ένα φιλί στα χείλη, είναι σαν το χάιδεμα του ανέμου. Άφησε να σε ταξιδέψει η συνομιλία της αγάπης!
