Γράφει ο Βαγγέλης Βογιατζής, συγγραφέας
Εχουµε την τύχη ή την ατυχία να ζούµε σε δυστοπικούς καιρούς όπου η ροή των γεγονότων είναι τόσο πυκνή και πολλές φορές τόσο εναντιόδροµη και σφόδρα αντιθετική στο ισχύον κάθε φορά στάτους, µε συνέπεια οι κοντόφθαλµες, ανεπέρειστες και µικρονοϊκές προσεγγίσεις, είτε αυτές οφείλονται στην ανεπάρκεια εκείνου που τις αρθρώνει είτε στις όποιες πολιτικές του σκοπιµότητες, να κονιορτοποιούνται από την ίδια τη συντριπτική δυναµική των πραγµάτων.
Ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγµα υπήρξε και η πρόσφατη, ολοκληρωτικής θα λέγαµε στόφας, τοποθέτηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη συζήτηση της Ολοµέλειας της Βουλής του νοµοσχεδίου για την ενίσχυση της αµυντικής θωράκισης της χώρας, η οποία την επόµενη µέρα συνοψίστηκε από τον ίδιο στην αποφθεγµατική διατύπωση «Κάθε πολιτική διαφωνία σταµατά εκεί που ξεκινά το συµφέρον της πατρίδας». Αυτή ήταν η συνοδευτική λεζάντα που έβαλε ο πρωθυπουργός σε φωτογραφία που ανήρτησε στον προσωπικό λογαριασµό του στο τουίτερ όπου εικονιζόταν ο ίδιος στο βήµα της Βουλής.
Πολλοί ορθά επισήµαναν ότι καµία έννοια -πόσο µάλλον αυτή της «πατρίδας» µε τις τόσες όψεις και ερµηνείες- δεν µπορεί να αποτελεί τροχοπέδη, να ακυρώνει ή να καταλύει τη δυνατότητα του πολιτικού διαλόγου, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, ανοίγει διάπλατα ο δρόµος προς απολυταρχικές εκτροπές. Ωστόσο, η πλέον αποστοµωτική απάντηση στην άκρως ανελεύθερη αντίληψη φίµωσης της έκφρασης εκ µέρους του πρωθυπουργού ήρθε λίγες µόλις µέρες αργότερα από το εξωτερικό και συγκεκριµένα από την Έλενα Κοβάλσκαγια, τη διευθύντρια του κρατικού κέντρου θεάτρου Meyerhold Center, την εποµένη της ωµής ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η οποία όχι µόνο παραιτήθηκε από τη θέση της σε ένδειξη διαµαρτυρίας για τη βάρβαρη στρατιωτική επέµβαση της χώρας της αλλά προχώρησε ακόµη παραπέρα, λέγοντας ότι είναι αδύνατο για εκείνη να δουλεύει για έναν δολοφόνο και να αµείβεται από αυτόν, δείχνοντας ξεκάθαρα τον Βλαντιµίρ Πούτιν.
Η εν λόγω κυρία, κορυφαία προσωπικότητα στον χώρο του ρωσικού θεάτρου, επέδειξε αλύγιστο φρόνηµα αντίστασης και ένα σπάνιο µέταλλο ψυχής που φώτισαν µε τη λάµψη τους όλη την υφήλιο, καθώς η γενναία στάση της έγινε πρώτη είδηση που έκανε τον γύρο του κόσµου. ∆εν είναι δύσκολο να φανταστούµε πώς θα αντιδρούσε η Έλενα Κοβάλσκαγια στη δήλωση του δικού µας πρωθυπουργού περί πολιτικών διαφωνιών και υπέρτατου τάχα συµφέροντος της πατρίδας, την ώρα που η ίδια, σε µια ακραία συγκυρία πολέµου αλλά και σε µια συνθήκη θανάσιµου κινδύνου ενδεχοµένως και της ίδιας της ζωής της, διαχώρισε τη θέση της, υψώνοντας µε αξιοθαύµαστο σθένος και αυταπάρνηση το ανάστηµά της, σε αντιδιαστολή µε πολλούς οµολόγους της εδώ στη χώρα µας οι οποίοι ανερυθρίαστα συναλλάσσονται, χαριεντίζονται και δηµοσιοσχετίζονται µε την εξουσία και παράγοντές της.
Όπως όλοι είδαµε στο ίδιο πλαίσιο ρηχότητας, ταρτουφισµού και υποκρισίας κινήθηκαν και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές ηγεσίες, πέραν της δικής µας, τις πρώτες µέρες µετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι οποίες, ενώ το προηγούµενο διάστηµα για παράδειγµα εµφανίζονταν άκαµπτες και ξενοφοβικές απέναντι στην προοπτική υποδοχής προσφύγων από χώρες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής ή της Αφρικής, στη συνέχεια φόρεσαν το ανθρωπιστικό τους προσωπείο υποσχόµενες βοήθεια στους χιλιάδες δοκιµαζόµενους Ουκρανούς που πήραν τον δρόµο της προσφυγιάς για να σωθούν, µε αδιαµφισβήτητο βέβαια πρωταγωνιστή του ευρωπαϊκού θιάσου τον γνωστό και µη εξαιρεταίο ακροδεξιό πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρµπαν.
Θα περίµενε κανείς από τις πολιτικές ηγεσίες που βρίσκονται στο τιµόνι των χωρών τους σε τόσο κρίσιµες για την παγκόσµια κοινότητα ιστορικές καµπές να έχουν εν πάση περιπτώσει µια ικανοποιητική εποπτεία των πραγµάτων και όχι να σκουντουφλάνε πατώντας τα ίδια τους τα πόδια ή πέφτοντας σε λάκκους που οι ίδιοι σκάβουν. ∆υστυχώς όµως οι χειρισµοί που παρατηρούµε δεν δείχνουν κάτι τέτοιο, προδιαθέτοντάς µας απεναντίας για ακόµη πιο δύσκολες µέρες, τόσο στα καθ’ ηµάς όσο και διεθνώς.
