Γράφει ο Μιχάλης Καρχιμάκης
π. Υπουργός, μέλος του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής
Β’ Περιφέρεια Αθήνας, Δυτικός Τομέας
Οι αναφορές για προοδευτική διακυβέρνηση και προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, έχουν αρχίσει να φοβίζουν πολλούς από τον ίδιο μας τον πολιτικό χώρο. Είναι δηλαδή σαν να μας φοβίζει η ίδια η φυσιογνωμία μας, και είναι σαν να θέλουν κάποιοι να μας προσδιορίσουν περισσότερο προς τα Δεξιά.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο πολιτικό ιστορικό λάθος για τον χώρο μας.
Για προοδευτικές πλειοψηφίες και προοδευτική διακυβέρνηση μιλούσε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το 1974, που είχε και τον ρόλο της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Γιατί, λοιπόν, τρομάζει τόσο κάποιους ο όρος, ή η αναφορά για προοδευτική πλειοψηφία και διακυβέρνηση;
Όσοι μίλησαν γι’ αυτό, και ο Γ. Παπανδρέου και εγώ ο ίδιος και άλλοι σύντροφοι, προφανώς και δεν εννοούμε συγκολλήσεις κορυφής.
Γιατί, λοιπόν, να σημαίνει αυτό, που στρεβλά ερμηνεύουν κάποιοι και να μη σημαίνει την επανακατάκτηση της ηγεμονικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ στον προοδευτικό χώρο;
Γιατί ντε και καλά κάποιοι θέλουν να το ερμηνεύουν «συνεργασία με άλλο κόμμα»;
Όσοι ισχυρίζονται αυτή την εκδοχή είναι σαν να αποδέχονται, de facto, την παραμονή μας σε ποσοστά που δεν θα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας.
Εγώ αυτή την ηττοπαθή και μοιρολατρική λογική δεν τη δέχομαι.
Ο χώρος, για να επανασυσταθεί, χρειάζεται ισχυρό, προοδευτικό, αντιδεξιό πρόσημο.
Εμείς, είναι πολιτική ανάγκη να ανατρέψουμε την αντίληψη που μας θέλει, αν χρειαστεί, να γίνουμε συμπλήρωμα της Δεξιάς, επειδή κάποιοι μπορεί να επιδιώκουν να φορέσουν στολή υπουργού.
Εμείς, είναι πολιτική ανάγκη να συγκροτήσουμε ένα αποτελεσματικό μέτωπο σύγκρουσης με τη Δεξιά, για να ελκύσουμε τους αντιδεξιούς προοδευτικούς ψηφοφόρους που, είτε απογοητεύτηκαν και αδράνησαν, λόγω και της συνεχιζόμενης απαξίωσης της πολιτικής, είτε πήγαν σε άλλους χώρους.
Εμείς, είναι πολιτική ανάγκη να αναδείξουμε, ότι η σοσιαλδημοκρατία διαφοροποιούμενη από τη Δεξιά, πρέπει συγκρουσιακά με πρόταση με δημόσιο θεσμικό και ορατό αντιληπτό τρόπο να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι σε ένα παγιωμένο δόγμα και σε αυτούς που το τροφοδοτούν και προσπορίζονται από αυτό, ότι σε κάθε κρίση και όχι μόνο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, αλλά και στην υπονόμευση και στη χειραγώγηση των θεσμών κάθε εκδοχής…
Μόνο έτσι μπορεί να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη και να τροφοδοτηθεί η ελπίδα.
Εμείς, είναι αναγκαίο να αποκαλύψουμε και να αποτρέψουμε με πιο συστηματικό, συγκρουσιακό και ορατό τρόπο τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, τον πελατειασμό, τις χαριστικές πράξεις σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και των πολλών, όλα δηλαδή τα φαινόμενα που μας οδήγησαν στην κρίση του 2009 από τη ΝΔ και μας οδηγούν ξανά σε μια νέα κρίση μετά το 2022, με θύματα τους αδύναμους της κοινωνίας.
Να μιλήσουμε για ζητήματα που απασχολούν κυρίως τους Έλληνες με τους οποίους είμαστε αποφασισμένοι να ταυτιστούμε και να τους υπηρετήσουμε, επιλέγοντας με ποια πλευρά της κοινωνίας είμαστε, για τα οποία ίσως να μη μιλάει και άλλος από το πολιτικό σύστημα.
Να μιλάμε και να συγκρουόμαστε για ζητήματα, που στην κοινή συνείδηση έχουν να κάνουν με την αλήθεια, με το δίκιο και την ανατροπή του άδικου.
Να μετέλθουμε σε μια συγκρουσιακή, ασυνήθιστη, αλλά και ωφέλιμη αντιπολίτευση.
Τότε, ναι, αν τα κάνουμε όλα αυτά και άλλα ίσως που μπορεί να μου διέφυγαν, θα είμαστε πάλι οι πολιτικοί πρωταγωνιστές.
Χρειάζεται λοιπόν να ξανασυγκινήσουμε όλους όσοι μας γύρισαν την πλάτη αλλά πίστεψαν και πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ.
Για να επαναλάβω μια διαχρονική και αναλλοίωτη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, πως, στην πολιτική, μόνο αν συγκινήσεις μπορείς να πας μακριά.
Απαιτείται λοιπόν, η αντιπολίτευσή μας να είναι σκληρότερη και αποτελεσματικότερη, συναισθηματικά πιο διεγερτική από αυτήν των άλλων κομμάτων, απέναντι σε μια Δεξιά που ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό της.
Όπως έγινε το 1974 με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που η αταλάντευτη σύγκρουσή του με τη Δεξιά τον έφερε και δεύτερο και πρώτο, αλλάζοντας τη μοίρα ενός ολόκληρου λαού.
Εκτιμώ, επίσης ότι χρειάζεται να ανατρέψουμε στην ψυχή και στη συνείδηση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας τη συκοφαντία και τη λάσπη ότι εμείς δήθεν προλάβαμε να χρεοκοπήσουμε τη χώρα σε τρεις μήνες από την ανάληψη της διακυβέρνησης το 2009, αποκαθιστώντας την αλήθεια και συνεχίζοντας να αποκαλύπτουμε το ποιος κατέστρεψε και χρεοκόπησε τη χώρα από το 2004 μέχρι το 2009, για να επανέλθει η παράταξη αποκαταστημένη επί της ουσίας της πολιτικής.
Γεγονός που ένα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ το αποφεύγει ή το υπερασπίζεται ατελώς, γιατί αυτό το στίγμα έχει μείνει, υπάρχει ακόμα, και για να φύγει θέλει πολύ κόπο και πολλή επανάληψη.
Και επειδή κάποιοι μπορεί να λένε «τα είπατε και τα ξαναείπατε, μην επαναλαμβάνεστε», θα απαντήσω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν έλεγαν κάποιοι «μην επαναλαμβάνεστε», απαντούσε: «Όταν πρόκειται για την αλήθεια, αυτή πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενη, γιατί κάθε φορά που εκφράζεται την ακούν και διαφορετικοί άνθρωποι».
Ο αγώνας για την αλήθεια, λοιπόν, σε ό,τι και να αναφέρεται, δεν κλείνει με μια ή με λίγες αναφορές,είναι συνεχιζόμενος, μέχρι να εμπεδωθεί απ’ όσο το δυνατόν περισσότερους.
Να κάνουμε την αυτοκριτική μας, γιατί δεν έπρεπε να ανατραπεί η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του 44% στο μέσον της τετραετίας για να συνεργαστούμε στη συνέχεια με τη Δεξιά του Σαμαρά και να οδηγηθούμε στην πολιτική κατάρρευση, μέσω υπονόμευσης και ακύρωσης, παγώματος μεταρρυθμίσεων, απολύσεων και ξεπουλήματος κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων, λαμβάνοντας υπόψη ότι στην κορύφωση των αντιδράσεων με τους αγανακτισμένους πολίτες στις πλατείες από το καλοκαίρι του 2011 τα ποσοστά της ΝΔ ήταν 31% και του ΠΑΣΟΚ 30,5%.
Έτσι λοιπόν γίνεται αντιληπτό τι συνέβη.
Επίσης, είναι ανάγκη με το Κίνημα να συστρατευτεί το σύνολο των στελεχών, νέων και έμπειρων, και όχι να μονοπωλούν μερικά μόνο πρόσωπα τις απόψεις του Κινήματος στα Μέσα Ενημέρωσης και όχι μόνο, μη δίνοντας τη δυνατότητα, σε όλους όσοι θέλουν και επιθυμούν, να συμμετάσχουν και να προσφέρουν σε κάθε έκφραση της πολιτικής μας δράσης.
Αν, λοιπόν, θέλουμε, μπορούμε.
Και αν μπορούμε, τότε όλοι μαζί, θα είμαστε πάλι πρωταγωνιστές.
