Ο αγαπημένος ηθοποιός, τον οποίο απολαμβάνουμε στο σήριαλ «Άγριες Μέλισσες», μιλάει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για τον ρόλο του στην παράσταση «Ο θάνατος και η κόρη», στην οποία πρωταγωνιστεί, εξομολογείται τα όνειρά του για το μέλλον, αλλά και τι είναι αυτό που τον ενοχλεί στις δύσκολες εποχές που ζούμε.
Μια γυναίκα που δεν ξεπέρασε ποτέ τη φυλάκιση και τον βασανισμό της, ένας άντρας που στο απόγειο της καριέρας του θέλει να ξεχάσει και να προχωρήσει κι ένας επισκέπτης που τους φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν τους. Αυτοί είναι οι τρεις ήρωες του συγκλονιστικού ψυχολογικού θρίλερ του Ariel Dorfman «Ο θάνατος και η κόρη» το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο «104» και στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Κωνσταντίνος Δανίκας.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τον ρόλο του «Φανούρη» στις τηλεοπτικές «Άγριες Μέλισσες», όμως οι παροικούντες τη… θεατρική Ιερουσαλήμ τον γνώριζαν για τα καλά, καθώς η θεατρική του πορεία από το 1998 όταν και αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης μέχρι και σήμερα είναι συνεπέστατη και άκρως αξιόλογη.
Λίγο πριν το φινάλε της φετινής θεατρικής και τηλεοπτικής σεζόν, ο δημοφιλής ηθοποιός μάς μιλά για το θέατρο την εποχή της πανδημίας και εξομολογείται τι είναι αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο σε όσα βιώνουμε το τελευταίο διάστημα.
Συνέντευξη: Τάσος Μεργιάννης
Το έργο του Ariel Dorfman «Ο θάνατος και η κόρη» από το 1990 όταν και γράφτηκε μέχρι σήμερα, μετράει πλήθος θεατρικών ανεβασμάτων. Μπορείτε να μας συστήσετε το έργο;
«Ο θάνατος και η κόρη» είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα όσον αφορά το σύγχρονο ρεπερτόριο. Στο έργο ο Dorfman καταπιάνεται με σπουδαία και σημαντικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια γυναίκα που στο παρελθόν φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τη δικτατορία, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με τον χειρότερό της εφιάλτη. Ανίκανη τόσα χρόνια να αντιμετωπίσει το παρελθόν της, το έχει θάψει βαθιά μέσα της, μέχρι τη στιγμή που ένας απρόσμενος επισκέπτης τής ξυπνά δυσάρεστες και επίπονες αναμνήσεις. Με βασικό θέμα την εκδίκηση και τη συγχώρεση, ο Dorfman προσκαλεί τον θεατή σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Δημιουργεί ένα αλληλεξαρτώμενο και ταυτόχρονα χειριστικό τρίγωνο μεταξύ της γυναίκας, του άντρα της, και του νυχτερινού επισκέπτη.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;
Εγώ υποδύομαι τον ρόλο του άντρα. Ο άντρας είναι ο αντίποδας, η άλλη άποψη, ένας ιδεαλιστής και ορθολογιστής δικηγόρος, που πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη της συγχώρεσης. Έρχεται και αυτός αντιμέτωπος με το παρελθόν του, ένα λιγότερο επίπονο παρελθόν απ’ αυτό της γυναίκας του.
Δικαιοσύνη, αυτοδικία, συγχώρεση, εκδίκηση, είναι μερικές από τις έννοιες τις οποίες πραγματεύεται το έργο. Κατά τη διάρκειά του δίδονται οι απαντήσεις σε πλήθος σχετικών ερωτημάτων ή ο θεατής καλείται να τις ανακαλύψει μόνος του;
Τα ερωτήματα που θέτει ο συγγραφέας είναι πάρα πολλά. Με βασικά την εκδίκηση και τη συγχώρεση, ξεκλειδώνει δεκάδες ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, με ένα καθολικό πρίσμα. Χρησιμοποιεί τον ανθρώπινο πόνο για να φωτίσει την πορεία του ανθρώπου απέναντι στα ένστικτά του και την πνευματική του ενσυνείδηση. Απ’ ότι φαίνεται και μετά από όλη την έρευνα που κάναμε ως ομάδα πάνω στο έργο του Dorfman, ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να απαντηθούν τα ερωτήματα αλλά να γεννηθούν όσα περισσότερα μπορούν. Αυτός λοιπόν ήταν και ο βασικός στόχος μας. Η Θάλεια Γρίβα επιτυχώς αφαίρεσε τον χρόνο, τον τόπο και οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να συγκεκριμενοποιήσει τη συνθήκη της παράστασης. Ακολουθώντας τα βήματα του συγγραφέα, αντιμετωπίσαμε το έργο καθολικά και πανανθρώπινα.
Δυστυχώς, φτάσαμε να διανύουμε την τρίτη θεατρική σεζόν εν μέσω πανδημίας. Πώς κυλάει η φετινή θεατρική χρονιά για ηθοποιούς, συντελεστές και θεατές των παραστάσεων;
Ακριβώς όπως το είπατε, «δυστυχώς». Τα χρόνια της πανδημίας για όλο τον κόσμο και περισσότερο για τους καλλιτέχνες είναι και θα είναι ένα τεράστιο αγκάθι. Λόγω της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων που ακολούθησαν, ο κόσμος έχει αποξενωθεί από τη διασκέδασή του, από τις τέχνες και ο ένας από τον άλλον. Χάσαμε εν μέρει το βασικότερο στοιχείο που μας κάνει κοινωνικά όντα, την κοινωνικοποίησή μας. Στην περίοδο που διανύουμε τώρα, προσωπικά βλέπω μια ελπίδα να τελειώσει πια αυτή η πανδημία και να επιστρέψουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος φοβάται ακόμα και πιστεύω θα εξακολουθεί να φοβάται γιατί, ζώντας δύο χρόνια υπ’ αυτές τις συνθήκες, έχει εμφανίσει στην καθημερινότητά του φοβίες που δεν υπήρχαν παλαιότερα.
Σύμφωνα με το υγειονομικό πρωτόκολλο, η είσοδος στα θέατρα επιτρέπεται μόνο σε εμβολιασμένους θεατές. Σας βρίσκει σύμφωνο αυτή η απόφαση;
Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό. Έχει τεράστια διαφορά το να ζητάς υπευθυνότητα από τον κόσμο και να απαιτείς κάποια τεστ προτού βρεθεί σε κάποιο κοινωνικό γεγονός ή σε κάποια συνάθροιση ανθρώπων με το να απαγορεύεις σε μία αρκετά μεγάλη μερίδα πολιτών μία από τις σημαντικότερες ανάγκες του, την διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Όλο αυτό μου ακούγεται σαν τιμωρία και τίποτα άλλο.
Και τα λάθη δεν τελειώνουν εκεί. Η παρούσα κυβέρνηση έχει κάνει τεράστια και εγκληματικά λάθη κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όπως το γεγονός ότι δεν ενίσχυσε καθόλου το σύστημα υγείας. Είμαι πεπεισμένος το ότι αν είχαμε ενισχύσει το σύστημα υγείας θα είχαμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς.
Τι σας ενοχλεί περισσότερο στη θορυβώδη και άκρως ταραχώδη εποχή που ζούμε;
Με ενοχλούν πάρα πολλά πράγματα όπως τα ψέματα, οι προφάσεις, η έλλειψη ευθύνης και γενικότερα η όποια απάνθρωπη και ανεύθυνη συμπεριφορά. Αλλά αυτό που με ενοχλεί περισσότερο -και για να ακριβολογώ δεν είναι τόσο ενόχληση όσο λύπη- είναι το γεγονός ότι ο κόσμος, λόγω φόβου, λόγω κούρασης και λόγω πολλών προβλημάτων, έχει σταματήσει να αγωνίζεται, έχει σταματήσει να διεκδικεί τα βασικά ανθρώπινα συνταγματικά του δικαιώματα.
Τι συναισθήματα σάς γέννησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και οι σκηνές τις οποίες παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων;
Θυμός, θλίψη, οργή, αγανάκτηση, είναι μερικά από αυτά που αισθάνομαι για την τωρινή κατάσταση στην Ουκρανία. Εικόνες γνώριμες, εικόνες που έχουν επαναληφθεί στο παρελθόν πολλές φορές. Ως άνθρωπος προσπαθώ να μη βλέπω ποτέ το καλό και το κακό, η όποια δαιμονοποίηση, μού ακούγεται πάντα σαν δικαιολογία. Προσπαθώ να επικεντρώνω τη σκέψη μου στα αίτια και τα αποτελέσματα της όποιας σύγκρουσης. Τα αίτια είναι λίγο-πολύ σε όλους μας γνωστά και τα αποτελέσματα δυστυχώς πάντοτε περιλαμβάνουν ανθρώπινο πόνο και απώλεια.
Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για το θέατρο;
Η περίοδος που αγάπησα πραγματικά το θέατρο ξεκίνησε από τη δραματική σχολή και όχι νωρίτερα. Λόγω καλλιτεχνικής οικογένειας είχα μια τάση προς τις τέχνες. Στην αρχή ασχολήθηκα λίγο με τη μουσική και με το γράψιμο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τελικά, η απόφασή μου να μπω σε δραματική σχολή και να σπουδάσω ηθοποιός ήταν γιατί είχα πάντα την ανάγκη να εκφραστώ. Στο θέατρο βρήκα τον καλύτερο τρόπο έκφρασης.
Ποια ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση που είδατε και ποια η πρώτη στην οποία συμμετείχατε;
Δεν θυμάμαι την πρώτη παράσταση που είδα, θυμάμαι όμως μια από τις πρώτες παραστάσεις που είδα ήταν «Ο υπηρέτης των δύο αφεντάδων» από το piccolo θέατρο σε σκηνοθεσία Τζόρτζιο Στρέλερ. Ήταν μια παράσταση που μου ξεκλείδωσε πολλά μέχρι τότε αναπάντητα ερωτήματα για το θέατρο. Η πρώτη παράσταση που συμμετείχα ως επαγγελματίας ηθοποιός ήταν «Η μαντάμ Σουσού» με την Άννα Παναγιωτοπούλου στο θέατρο «Βρετάνια». Μια όμορφη εμπειρία με πολύ κέφι και πολλή χαρά.
Μεγαλώσατε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον. Αυτό διαμόρφωσε τις επιλογές που κάνατε στην πορεία;
Φυσικά. Μεγάλωσα μαζί με τη μουσική και το θέατρο, γνώρισα πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες στην παιδική μου ηλικία και αυτό σίγουρα ήταν ένα έναυσμα για μένα να ασχοληθώ με τις τέχνες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι περισσότερο, επηρέασαν τις προσωπικές μου επιλογές και την πορεία μου στο θέατρο.
Πόσα από τα όνειρα που είχατε όταν σπουδάζατε υποκριτική έχουν επιτευχθεί σήμερα και τι ονειρεύεστε από εδώ και πέρα;
Αρκετά όνειρά μου έχουν επιτευχθεί, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, τα όνειρα έχουν πάψει να είναι προτεραιότητα. Προτεραιότητα είναι πλέον η αφοσίωση στη δουλειά και η προσωπική εξέλιξη. Για παράδειγμα, όταν είσαι μικρός ονειρεύεσαι και ελπίζεις να παίξεις κάποιους πολύ σημαντικούς χαρακτήρες από το παγκόσμιο ρεπερτόριο. Στην πορεία, όμως, ανακαλύπτεις ότι ο κάθε ρόλος, είτε μικρός είτε μεγάλος, απαιτεί την ίδια δουλειά και την ίδια αφοσίωση από έναν ηθοποιό. Όταν, λοιπόν, το συνειδητοποιείς αυτό, επικεντρώνεσαι σε αυτά που σου προσφέρει η δουλειά και όχι σε αυτά που θα ήθελες να σου προσφέρει.
Ο ρόλος του «Φανούρη» στις «Άγριες Μέλισσες»
Εδώ και τρεις σεζόν σάς απολαμβάνουμε στην υπέροχη σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες» στον ρόλο του «Φανούρη». Πώς έγινε η πρόταση συνεργασίας και ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας λίγο πριν το οριστικό φινάλε της σειράς;
Η συνεργασία μου ξεκίνησε από ένα casting. Με κάλεσαν να περάσω από ακρόαση για ένα καινούργιο σίριαλ που θα γινόταν με τον τίτλο «Άγριες Μέλισσες». Οι πληροφορίες που έφταναν σιγά-σιγά στα αυτιά μου ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες, έμαθα ότι θα το σκηνοθετήσει ο Λευτέρης Χαρίτος, έμαθα ότι το σενάριο το γράφουν η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης. Έτρεξα λοιπόν σε αυτή την ακρόαση με την ελπίδα για μια συνεργασία και ο στόχος επετεύχθη. Τρία χρόνια μετά, αυτό που κρατάω είναι οι πολλές και υπέροχες αναμνήσεις από τα γυρίσματα της σειράς, τα οποία δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα και μια συνεργασία με συντελεστές και συναδέλφους υπέροχους και καταπληκτικούς.
Φαντάζομαι ότι στον δρόμο θα σας φωνάζουν και με το όνομα του ρόλου σας. Είναι κάτι που σας ενοχλεί;
Καθόλου, είναι πολύ γλυκό και συγκινητικό όταν οι θεατές ταυτίζονται με ένα σίριαλ και κατά συνέπεια ταυτίζονται και με τους χαρακτήρες του έργου. Δεν είναι μόνο το ότι με φωνάζουν με το όνομα του ρόλου αλλά μου μιλάνε κιόλας πολλές φορές σαν να είμαι ο ρόλος και όχι σαν να είμαι ο ηθοποιός, δίνοντάς μου παράλληλα συμβουλές για το πώς να διαχειριστώ τις αδερφές Σταμίρη. Γινόμαστε όλοι δηλαδή, θεατές και συντελεστές, μια τεράστια παρέα κάτω από την ομπρέλα των «Άγριων Μελισσών».
Ποιο είναι το πρώτο κριτήριο με το οποίο επιλέγετε μια καινούργια δουλειά;
Το βασικότερο κριτήριο είναι οι συντελεστές, όλα τα υπόλοιπα έπονται. Και ναι, τα κριτήρια πάντα είναι πολλά, το έργο, η πιθανή η εμπορικότητα, οι οικονομικές απολαβές και διάφοροι άλλοι παράγοντες, όμως η εμπειρία μού έχει μάθει, πώς όταν έχεις μια καλή συνεργασία με καλούς και άξιους επαγγελματίες, θα καταφέρεις ότι κάθε άνθρωπος προσπαθεί στη δουλειά του, δηλαδή να περάσεις καλά.
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Τι άλλο; Να συνεχίσω να έχω καλές συνεργασίες, όπως στις «Άγριες Μέλισσες» και στο «Ο θάνατος και η κόρη». Να περνάω καλά στη ζωή μου και να αξιοποιώ κάθε μέρα όπως πρέπει. Το βασικότερο μέλημα μου στη δουλειά όπως και στη ζωή είναι να είμαι ενεργός και να μη σταματήσω ποτέ να ελπίζω για καλύτερες μέρες.
ΙNFO
«Ο θάνατος και η κόρη»
Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, τηλ. 210 345 5020
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση – Διασκευή: Θάλεια Γρίβα, Σίσσυ Μαράθου
Σκηνοθεσία: Θάλεια Γρίβα
Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή
Video design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Πανταζή
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Μαριάννα Φραγκούλη
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου – Ναταλία Μπαρούς
Εκτέλεση παραγωγής: Πεδίο Τέχνης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Κωνσταντίνος Δανίκας, Σίσσυ Μαράθου, Στράτος Σωπύλης
Φιλική συμμετοχή σε βίντεο: Σμαράγδα Κάκκινου
Trailer: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτογραφίες παράστασης: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Γραφίστας – Σχεδιασμός αφίσας: Γιώργος Καλοφωλιάς
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Σάββατο: 21.15 , Κυριακή: 18.30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Κανονικό: 15 ευρώ, Φοιτητικό & ανέργων: 12 ευρώ , Ατέλεια: 5 ευρώ
Προπώληση: Ticketservices.gr
