Στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου (2 Απριλίου), η συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου συστήνει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ το νέο της παιδικό παραμύθι που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο» και καταθέτει τη δική της άποψη σχετικά με το ποια είναι η ευθύνη του συγγραφέα απέναντι στο αναγνωστικό κοινό του
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ
Στις 2 Απριλίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Ποιο είναι σήμερα το διακύβευμα αυτής της Ημέρας και ποιο θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη σας;
Σε μια εποχή γεμάτη Παγκόσμιες Ημέρες που επιθυμούν να μας υπενθυμίσουν κάτι σημαντικό, η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου έρχεται να μας υπενθυμίσει πως τα παιδιά νανουρίζονται όχι με tablet, αλλά με βιβλία χάρτινα που οι σελίδες τους τσαλακώνονται, γυρίζονται από τα δάχτυλά τους και ίσως σκίζονται κατά λάθος από αυτά. Βιβλία που αγκαλιάζονται.
Σε μια εποχή γεμάτη συσκευές τεχνολογίας, η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου υπενθυμίζει τον παραδοσιακό, τον προσωπικό τρόπο ανάγνωσης που δεν χρειάζεται φόρτιση σε κάποια πρίζα, αλλά που φορτίζει εμάς. Το παιδικό βιβλίο που τιμάται πάνω στα γενέθλια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, καλλιεργεί τις ψυχές των παιδιών και προσπαθεί να διασώσει το παιδί μέσα σε κάθε ενήλικα.
Θα μας συστήσετε το τελευταίο σας παιδικό βιβλίο;
Σας συστήνω το πιο πρόσφατο παιδικό μου βιβλίο που εύχομαι να μην είναι το τελευταίο… Τίτλος του: «Ένα Φτερό». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο», απευθύνεται σε παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού και στολίζεται από μια ολοζώντανη, πολύχρωμη εικονογράφηση της Νικολέτας Φιλιππίδη. Ασχολείται με την τεράστια σημασία που έχει το να μπορούμε να δίνουμε. Ο ήρωας κύριος Παγώνης με το πιο όμορφο και πλουμιστό φτέρωμα του κόσμου, θα χάσει τα υπέροχα φτερά του, αλλά θα βρει ένα πολύτιμο συμπέρασμα ζωής. Αυτό που θα βρούμε κι’ εμείς διαβάζοντας το βιβλίο.
Το παιδικό βιβλίο «Η Τελευταία Πινιάτα» που είχατε κυκλοφορήσει το 2019 είχε φτάσει στη Βραχεία Λίστα των Κρατικών Βραβείων, στην κατηγορία του παιδικού, εικονογραφημένου βιβλίου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μιλά «για τις μεγάλες αλήθειες που μπορεί να κρύβονται σε πολύ μικρά πράγματα», όπως το είχατε συστήσει στο αναγνωστικό κοινό. Είναι αυτό ένα από τα ζητούμενα για το παιδικό βιβλίο;
Ναι. Οι μεγάλες αλήθειες που κρύβονται σε μικρά πράγματα, είναι ένα από τα ζητούμενα του παιδικού βιβλίου, όπως και το να κρύβονται αυτές οι μεγάλες αλήθειες με ομορφιά και γοητεία μέσα στις σελίδες του και να μην κουνάνε το δάχτυλο από ’να εξώφυλλο, κιόλας.
Δεν αγαπώ τον διδακτισμό στα βιβλία. Μου αρέσουν όμως, τα διδάγματα. Τόσο στα βιβλία για μικρά παιδιά, όσο και στα βιβλία για… μεγάλα παιδιά.
Ποιο είναι το σημαντικότερο προαπαιτούμενο για έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων και ποια η ευθύνη του απέναντι στο κοινό του;
Το να νιώθει ο ίδιος παιδί; Δεν είμαι σίγουρη, μα θαρρώ είναι σημαντικό ο άνθρωπος που γράφει για παιδιά, να αισθάνεται την ηλικία τους, τη γλώσσα τους, το πώς εκείνα αισθάνονται. Παράλληλα, ο άνθρωπος που γράφει για παιδιά, οφείλει να τους λέει κάτι σημαντικό, χρήσιμο, ωφέλιμο για τη διαμόρφωσή τους ή έστω, για να τα κάνει να γελάσουν, να περάσουν όμορφα, να ανακαλύψουν την ομορφιά – στοιχεία ωφέλιμα και ψυχαγωγικά.
Σε προσωπικό επίπεδο, πώς έγινε η μεταπήδηση από τις σπουδές πιάνου στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή;
Δεν αισθάνομαι πως έχω μεταπηδήσει από κάτι σε κάτι άλλο. Όλα τα ανωτέρω με τα οποία έχω ασχοληθεί, αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου, κομμάτι της έκφρασής μου. Η δημοσιογραφία την οποία σπούδασα, εμπεριέχει τη γραφή και η γραφή με την οποία ασχολούμαι, εμπεριέχει μουσικότητα, ρυθμό, αρμονία – πράγματα της μουσικής, δηλαδή.
Συγγραφέας δεν σπουδάζεις. Είσαι ή δεν είσαι. Νιώθεις ή δεν νιώθεις. Όμως, αυτό που δημιουργείς, το κάθε σου πόνημα, εμπεριέχει τα όσα είσαι: τις σπουδές σου, τα γούστα σου, την ψυχή σου όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα στα χρόνια, μέσα από κάθε βίωμα και ερέθισμα.
Με ποια βιβλία μεγαλώσατε ως παιδί – έφηβη και ποια βιβλία (παιδικά ή μη) θα βρούμε σήμερα πάνω στο κομοδίνο σας;
Μεγάλωσα με Enid Blyton και «Πέντε Φίλους», με τον «Ευτυχισμένο Πρίγκηπα» του Oscar Wilde, με κλασσικά αναγνώσματα της εποχής μου: Ζωρζ Σαρρή, Άλκη Ζέη, Διδώ Σωτηρίου… Σήμερα στο κομοδίνο μου βρίσκονται πολλά παιδικά βιβλία. Τα προτιμώ, ειδικώς την περίοδο αυτή που νιώθω λίγο κουρασμένη για να διαβάσω «μεγάλα πράγματα». Προχθές διάβαζα το υπέροχο «Ησυχία» των Celine Claire και Magali Le Huche που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Μικρή Σελήνη». Πόσο όμορφο!
Θα μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;
Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω το επόμενο συγγραφικό μου βήμα. Το βιβλίο μου «Το Πιάτο» κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις Εκδόσεις «Υδροπλάνο», σε εικονογράφηση Εμμανουέλας Κακαβιά. «Το Πιάτο» είναι γραμμένο με χιούμορ και ευαισθησία και ασχολείται με τους Έλληνες μετανάστες της Αμερικής του προηγούμενου αιώνα. Τους… «πιατάδες» που άφησαν τον τόπο τους για να πάνε σε έναν ξένο τόπο, να δουλέψουν σκληρά και να στηρίξουν τις οικογένειές τους.
Ο μικρός Γιώργος, ο ήρωας του βιβλίου, θα τα ζήσει όλα αυτά με τρόπο κωμικό, αλλά και κοπιαστικό, αφού θα γίνει ο ίδιος ένας «πιατάς» και με τρόπο μαγικό θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη του 1955.
«Το Πιάτο» θα ήθελα κάθε ελληνική οικογένεια να το έχει στο τραπέζι της. Τα παιδιά του σήμερα θα μάθουν και θα ρωτήσουν για πράγματα που δεν ξέρουν και οι γονείς τους σήμερα θα θυμηθούν τους παππούδες τους, αφού νομίζω, σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια έχει μια ιστορία μετανάστευσης να διηγηθεί. Κάθε ελληνική οικογένεια ίσως έχει «Το Πιάτο» της…
Υπάρχει κάποια φράση που έχετε ως motto ζωής ή συγγραφής;
Δεν έχω motto ζωής ούτε συγγραφής. Κάθε στιγμή της ζωής έχει τη φράση που της αρμόζει, κάθε σελίδα κάθε βιβλίου, έχει τη φράση που της ταιριάζει. Τη φράση εκείνης της στιγμής που όμως, δεν σημαίνει πως θα ταιριάξει και στην επόμενη.
