Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ
Οι μέρες του Αυγούστου ήταν ακόμη θερμές και η σφραγίδα της ενδοξότερης μάχης όλου του πλανήτη δεν είχε αποτυπωθεί ακόμη πάνω στον πάπυρο της παγκόσμιας ιστορίας. Οι Θερμοπύλες έβγαζαν τους ζεστούς πίδακες από τα σπλάχνα τους όταν δίπλα τους στρατοπαίδευσαν ο Βασιλιάς Λεωνίδας και οι στρατιώτες του μαζί με τον Θεσπιέα Δημόφιλο του Διαδρόμου. Στρατιώτες λίγοι, θάρρος αμέτρητο.
Από την άλλη κατέφθασε ο Βασιλιάς της Περσίας Ξέρξης με άμετρο και αδικαιολόγητο εγωισμό και 2,5 εκατομμύρια στρατιώτες. Ο όγκος του περσικού στρατού ξεκινούσε από τις Θερμοπύλες και έφθανε μέχρι την Σπερχειάδα. Ο Σπαρτιάτες τούς είδαν και απλώς χαμογέλασαν, δεν ρώτησαν πόσοι είναι οι εχθροί, αυτό απαγορευόταν από τον νόμο της Σπάρτης. Το μόνο που μπορούσαν να ρωτήσουν ήταν πού είναι οι εχθροί, μέχρις εκεί, από εκεί και πέρα τις ερωταπαντήσεις έκαναν τα κοντά σπαθιά-κοπτήρες και τα ακόντια των Σπαρτιατών. Οι ίδιοι έβαζαν τις ερωτήσεις και οι ίδιοι απαντούσαν.
Ο Ξέρξης ζήτησε να ελευθερωθούν τα θερμοπύλια και έταξε στον Λεωνίδα τη βασιλεία όλης της Ελλάδος. Η απάντηση του Έλληνα βασιλιά της Σπάρτης ήταν ένα έντονο χαμόγελο, που δήλωνε αμετακίνητη άρνηση.
Η μάχη άρχισε, άρχισε και τελείωσε την ίδια μέρα με 8.000 νεκρούς Πέρσες και έντεκα Έλληνες. Το σπαθί του Λεωνίδα έκοβε σαν καρμανιόλα, από αριστερά προς δεξιά έφευγε ένα περσικό κεφάλι από το σώμα και στην επιστροφή έφευγε ένα δεύτερο. Τον βασιλιά Λεωνίδα ήταν αδύνατον να προσεγγίσει κάποιος αντίπαλος, εκτός κι αν ο ίδιος επεδίωκε την αυτοκτονία του.
Την επόμενη ημέρα η μάχη συνεχίστηκε με τον ίδιο λυσσαλέο τρόπο· δέκα χιλιάδες Πέρσες, πέντε Έλληνες. Τα πράγματα πολύ σκούρα για τον υπέραυχο Ξέρξη. Και τότε ήρθε η προδοσά. Ο Εφιάλτης.
Η Ανοπαία οδός που ήξερε ο προδότης έφερε κυκλικά τους Πέρσες στους Έλληνες. Τότε ο γενναίος βασιλιάς φώναξε τον Δημόφιλο και του είπε: Δημόφιλε, μας κυκλώνουν, η μάχη έχει χαθεί, πάρε τους στρατιώτες σου και φύγε. Ο Δημόφιλος αιφνιδιάστηκε και ρώτησε τον Λεωνίδα: Εσύ, τι θα κάνεις; Η απάντηση του Σπαρτιάτη ήταν ήρεμη και απόλυτη. Άκουσε Δημόφιλε, του είπε, εγώ είμαι βασιλιάς της Σπάρτης, και ο βασιλιάς της Σπάρτης έχει δύο επιλογές, ή νικάει, ή πεθαίνει. Τρίτη λύση είναι αδιανόητη. Τότε ο Δημόφιλος πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε: Κι εσύ νομίζεις Λεωνίδα πως θα σε αφήσω να πάρεις τη δόξα μόνος σου;
Σκέφτηκε τη δόξα, όχι τη ζωή του· η δόξα για τους Έλληνες είχε πρωτεύοντα ρόλο, η επιβίωση ήταν γνώρισμα των δειλών.
Έμειναν στη μάχη και οι γενναίοι Θεσπιείς και πέθαναν μέχρις ενός. Δοξάστηκαν και αυτοί μέχρι τον τελευταίο. Ναι, έτσι έχει γραφεί η ριγώσα Παγκόσμια Ιστορία που έχει γραφεί από Έλληνες στην Ελλάδα!
Σεβασμός λοιπόν στους Έλληνες μαχητές συγγραφείς της Ιστορίας· ποτέ δεν χρησιμοποίησαν μπλέ μελάνι παρά μόνο κατακόκκινο αίμα!
