Γράφει ο Βαγγέλης Βογιατζής
Συγγραφέας
Τόσο η αποδοκιμασία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία όσο και η συμπαράσταση στον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό εκφράστηκαν εξαρχής ξεκάθαρα, ομόθυμα και έμπρακτα, με ποικίλες εκδηλώσεις από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων αλλά και από τη μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο αυτό φαίνεται πως δεν ήταν αρκετό για την κυβέρνησή μας η οποία, μαζί με τους λοιπούς εγχώριους «τσιλιαδόρους» της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, επιδεικνύοντας τα συνήθη παβλοφικά ανακλαστικά άμεσης απόκρισης στο σινιάλο της τελευταίας για πειθάρχηση στη γραμμή της, άρχισαν να εξαπολύουν επιθέσεις σε όσους ήθελαν να έχουν ευρύτερη εποπτεία των εξελίξεων.
Έτσι, μιμούμενοι τις πουτινικές πρακτικές φίμωσης της ελευθερίας της έκφρασης, που προσχηματικά καταγγέλουν, κυβερνητικοί παράγοντες και διάφοροι δημοσιολόγοι όψιμα ανησυχούντες ξεκίνησαν με λόγο διχαστικό να ζητούν σύγχρονα, επικαιροποιημένα πιστοποιητικά αντιρωσικών φρονημάτων καταγγελίας της αδιαμφισβήτητα και πανθομολογούμενα απεχθούς και καταδικαστέας ρωσικής εισβολής, χαρακτηρίζοντας ως «ξέπλυμα» του Πούτιν την ανάδειξη και άλλων συνιστωσών της ανείπωτης αυτής τραγωδίας, που συγκλονίζει όχι μόνο την Ευρώπη αλλά σύμπασα την παγκόσμια κοινότητα.
Και όλα αυτά από πολιτικούς παράγοντες, αλλά και κάθε καρυδιάς περσόνες με δημόσιο λόγο, που είναι «σεσημασμένοι» για τις επιλεκτικές ευαισθησίες τους και για τα ανακλαστικά «Ραντανπλάν» απ’ τα οποία διακρίνονται – για να θυμηθούμε και το συμπαθές σκυλάκι του δημοφιλέστατου κόμικ Λούκυ Λουκ με τις χαρακτηριστικά αργοπορημένες αντιδράσεις, που του πατούσαν την ουρά στην πρώτη σελίδα κι αυτό πεταγόταν γαβγίζοντας στην τελευταία.
Ομοίως και εκείνοι αφού έκαναν «γαργάρα», κατά το κοινώς λεγόμενο, τόσα και τόσα στο μακρινό αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, σήμερα εμφανίζονται με έναν υποκριτικό ζηλωτισμό, επιδεικνύοντας σαν τρόπαιο το όψιμο ενδιαφέρον τους για τα διαδραματιζόμενα σ’ αυτήν την ταραγμένη γωνιά του πλανήτη, τη μαρτυρική Ουκρανία, έχοντας αδιαφορήσει για τα τεκταινόμενα σε τόσες άλλες περιοχές του πλανήτη, και εστιάζοντας με προφανή σκοπιμότητα μονάχα στην τελευταία πράξη του δράματος, αποσιωπώντας ταυτόχρονα πτυχές του που δεν τους συμφέρουν.
Η χωροφυλακίστικη αυτή λογική εκ μέρους ορισμένων, που κάνουν το παν ώστε να μονοδρομηθεί στα δικά τους πιστεύω η σκέψη των διαφωνούντων και να καθηλωθεί στον φιλοΝΑΤΟϊκό τους νάρθηκα, έφτασε στο σημείο να θεωρήσει απλό λάθος και αμελητέα αστοχία την προ ημερών εμφάνιση στο ελληνικό Κοινοβούλιο «μαχητών» του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ στη διάρκεια της συμβολικής ομιλίας του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι στη Βουλή των Ελλήνων. Μιας ομιλίας η οποία, εκτός του ντροπιαστικού «ένθετου» που περιείχε με την παρέμβαση μελών ενός αποδεδειγμένα φασιστικού στρατιωτικού σχηματισμού, δεν κατάφερε να διασωθεί στις συνειδήσεις Ελλήνων και Κυπρίων και εξαιτίας των δύο μέτρων και δύο σταθμών που εφήρμοσε αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά στον Αττίλα, αποδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο και τη θέση των ίδιων των Ουκρανών.
Αποτελεί δίχως αμφιβολία θλιβερή κατρακύλα και ά-κρως επικίνδυνη πολιτικάντικη ακροβασία το αβαντάρισμα των κάθε λογής ναζιστών και η υποβάθμιση της απειλής που συνιστούν για τις κοινωνίες. Όσοι, καπηλευόμενοι το δράμα του ουκρανικού λαού και προκειμένου να επικρατήσουν σε μια εγχώρια πολιτική αντιπαράθεση, δεν διστάζουν να ανοίξουν διάπλατα το παράθυρο, επιτρέποντας σε φονικά νεοναζιστικά ρεύματα να εισέλθουν στον δημόσιο διάλογο, είναι αν μη τι άλλο εγκληματικά ανεύθυνοι και προφανώς δεν τρομάζουν στη θέα του τέρατος γιατί έχουν αρχίσει ήδη να του μοιάζουν, όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις.
Ο άμεσος τερματισμός της αιματοχυσίας στην Ουκρανία είναι απαίτηση όλων και γι’ αυτό κάθε φωνή που υψώνεται προς αυτήν την κατεύθυνση είναι άξια σεβασμού και θα πρέπει να ενδυναμώνεται, ενώ αντίθετα αποτελεί αυτοκτονική οπισθοδρόμηση η αναγνώριση οποιουδήποτε ρόλου -πόσο μάλλον του συμμάχου- σε ναζιστικά ζόμπι και τάγματα θανάτου που ξεμυτίζουν κάθε τόσο από τους υπόνομους της Ιστορίας.
