Το βλέμμα της είναι στραμμένο στην Ουκρανία. Η σκέψη της, στις χιλιάδες μανάδες που προσπαθούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τη φρίκη του πολέμου.
Η δήμαρχος Αγίου Δημητρίου Μαρία Ανδρούτσου δίνει ένα ξεχωριστό μήνυμα, την ημέρα αυτή, αφιερώνοντας τη φετινή Γιορτή της Μητέρας στις μητέρες του πολέμου. Στις μητέρες του πολέμου της Ουκρανίας.
Ακολουθεί το μήνυμά της:
«Δεν είναι οι ισοπεδωμένες πόλεις. Οι στρατοί. Οι βόμβες. Οι άμαχοι. Οι κρότοι, η σκόνη. Δεν είναι οι καπνοί και οι φωτιές. Είναι αυτές οι πολύχρωμες βαλίτσες στοιβαγμένες εδώ κι εκεί. Είναι τα παιδιά με τα πολύχρωμα ρούχα και τα σκουφιά… με τα σαστισμένα βλέμματα που κάτι έχουν από απορία και κάτι από αυτή την παιγνιώδη παιδική αισιοδοξία. Είναι αυτά τα χρώματα και τα βλέμματα που αναγνωρίζουμε από κάποιον άλλο οικείο χωροχρόνο. Σαν σε αεροδρόμιο ή στο σταθμό των τρένων που πάμε ταξίδι αναψυχής. Εδώ όμως το ταξίδι δεν έχει προορισμό. Ούτε είναι αναψυχής. Εδώ οι βαλίτσες κρύβουν μια ζωή που τρέχει μακριά από τον πόλεμο. Εδώ είναι μητέρες και τα παιδιά τους. Οι μητέρες της Ουκρανίας.
Ο Δήμος Αγίου Δημητρίου αφιερώνει τη σημερινή μέρα και τις σκέψεις του στις μητέρες που κρύβονται σε καταφύγια εφευρίσκοντας τρόπους να μασκαρέψουν την αλήθεια για τα παιδιά τους. Εφευρίσκοντας τρόπους να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την υγεία τους.
Στις γυναίκες που με δυο τσάντες στο χέρι και τα παιδιά τους τρέχουν μακριά από τον πόλεμο επαναπροσδιορίζοντας εαυτόν και σύμπαν για λογαριασμό των παιδιών τους.
Στις γυναίκες που βρίσκονταν μακριά από τη χώρα τους κατά το ξέσπασμα του πολέμου και επιστρέφουν με κάθε μέσο και τρόπο πίσω στην καρδιά της βίας και του κινδύνου για να πάρουν τα παιδιά τους.
Στις γυναίκες που αντέχουν τον πιο βαθύ πόνο, τη «μητέρα» της απώλειας, τον ορισμό της θλίψης χάνοντας ένα παιδί στον πόλεμο. Για αυτές «Το Σχήμα της Απουσίας» του Γιάννη Ρίτσου: «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί… Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα».
Στις μητέρες που αναγκάζονται και αντέχουν να αποχωριστούν οικειοθελώς ένα παιδί για να το σώσουν. Που αντέχουν αυτό το άγριο ξέσκισμα της οδύνης στη ψυχή. Σε εκείνες που γράφουν στα χέρια και τις πλάτες τους ένα όνομα, μια ημερομηνία γέννησης, μια διεύθυνση, ένα τηλέφωνο και… με ένα φύσημα στην πλάτη κι ένα χαμόγελο τα στέλνουν μακριά. Μακριά από τη φρίκη. Μόνα τους στο άγνωστο.
Η σκέψη μας είναι μαζί με αυτές τις μητέρες. Βαθιά, έντονη, συλλογική. Να γίνει ένα κύμα. Να φτάσει από εδώ σε κάθε μια από εκείνες.
Είμαστε όλες μητέρες. Είμαστε μητέρες όσων δεν εγκαταλείπουμε. Χρόνια πολλά».
Φωτ. Reuters/Clodagh Kilcoyne
Διαβάστε επίσης: Έτοιμο το «πάρκο οικογένειας»
