Γράφει η Mαρία Mαρή, θεατρολόγος.
Η Μαρία Μαραγκουδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και είναι ηθοποιός, απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος. Έχει παρακολουθήσει εργαστήρια υποκριτικής με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο, τον Σάββα Στρούμπο, τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Περικλή Μουστάκη και κατέχει επάρκεια μεταγλώττισης από το εργαστήριο του Ακίνδυνου Γκίκα. Επίσης είναι απόφοιτη της Οδοντιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η Μαρία Μαραγκουδάκη μου έκανε την τιμή να μου δώσει αυτή τη συνέντευξη με αφορμή την παράστασή της «Άκου καθώς περνάει» και την ευχαριστώ βαθιά για τον χρόνο που μου διέθεσε.
Πώς αυτή η έλξη σας για το θέατρο;
Προσπαθώ καμιά φορά να θυμηθώ το πριν, αλλά στο θέατρο υπερισχύει η ανάγκη τού τώρα, επιτακτική, σαν την αναπνοή. Οπότε σκέφτομαι ότι από πάντα υπήρχε. Ίσως κρυμμένο, ίσως ανεξερεύνητο,όμως πάντα εκεί.
Το σχολείο σας, τα Ανάβρυτα βοήθησε σε αυτό;
Ήταν χρόνια αναμονής και σκληρής εργασίας, αριστείας μαθητικής, σε εξαιρετικά στρεσσογόνες συνθήκες. Όμως από πολύ μικρή, από το Δημοτικό, διάβαζα συνεχώς λογοτεχνία, ελληνική και ξένη. Πιστεύω ότι η φαντασία καλλιεργήθηκε πολύ με αυτόν τον τρόπο.
Σας ενδιαφέρει η αρχή του πάθους;
Η πιθανότητα ή μάλλον η δυνατότητα να δοθεί χώρος στο ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέραν του ρεαλιστικού, του καθημερινού, του συμβατικού, του αναμενόμενου. Κι ας είναι ανάλαφρο και σκωπτικό, είναι όμως κάτι άλλο, κινείται σε μια άλλη διάσταση, μεγεθυμένο, ευθύβολο. Και φυσικά έχει ανάγκη να κοινωνηθεί.
Πώς, με τι κριτήριο κάνετε τις επιλογές σας;
Εμπιστεύομαι το ένστικτο, την πρώτη εντύπωση, η οποία τελικά πίσω κοιτώντας πάντα επαληθεύεται. Με τα χρόνια πλέον η ανεκβίαστη ψυχική επικοινωνία και η καλλιτεχνική κοινή αισθητική πορεία είναι απαραίτητα στοιχεία.
Γίνεται ο συνδυασμός καριέρας ως οδοντίατρος, οικογενειάρχης και ηθοποιός;
Προφανώς γίνεται, όπως και πάμπολλα γύρω μας παραδείγματα οικογενειαρχών που ασκούν και άλλο ή και άλλα επαγγέλματα παράλληλα με την τέχνη τους. Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχουν έρθει στη ζωή μου, κι εύχομαι για όλους το καλύτερο που ποθούν.
Η εκπαίδευση με τον Τερζόπουλο, πώς σας βοήθησε στις καλλιτεχνικές σας επιλογές και στην ερμηνεία σας; Είναι πολύ ιδιαίτερη η προσέγγισή του, γι’ αυτό το ρωτώ.
Το σεμινάριο στο Θέατρο Άττις, σε διδασκαλία του Σάββα Στρούμπου ήταν για μένα μια αποκάλυψη και η πιο σημαντική εκπαιδευτική δράση που έχω δεχτεί ως ηθοποιός. Η μέθοδος του Θεόδωρου Τερζόπουλου είναι ένα απαραίτητο και πολύτιμο εργαλείο, και η προετοιμασία με αυτήν εφαρμόζεται πάντα πριν από κάθε πρόβα με τους ηθοποιούς και φυσικά πριν από κάθε παράσταση.
Προσωπικά σας ρωτώ γιατί βλέπω στην ερμηνεία σας μια πειθαρχία, θα έλεγα Τερζοπουλική.
Με τιμάτε εξαιρετικά με αυτό σας το σχόλιο. Η αισθητική και η καλλιτεχνική αξία του Θέατρου Άττις και του Θεόδωρου Τερζόπουλου, αγαπημένου και σεβαστού δάσκαλου είναι ανυπέρβλητη. Στο θέατρο μόνο μέσα από την απόλυτη αυτοσυγκέντρωση λειτουργούμε. Και η ανάσα από το διάφραγμα μάς είναι ο απόλυτος οδηγός μας. Όλα τα άλλα πρέπει να έχουν γίνει αόρατα, ώστε να ξεπηδήσει το ασυνείδητο, και αυτό να χορεύει. Αυτή η δόνηση πρέπει να φτάσει στα σπλάχνα των θεατών. Μόνο τότε έχει επιτευχθεί η θεατρική πράξη.
Πώς εμπνευστήκατε το «Άκου καθώς περνάει»; Σας αρέσει να γράφετε;
«Άκου καθώς περνάει», είναι η ζωή, το πέρασμα στον χρόνο, η ζωή που κυλά, πολλές φορές ερήμην μας, με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα πολλών μεγαλύτερων ανθρώπων με το πόσο γρήγορα περνάει… Έχω την εντύπωση ότι η ίδια η πανδημία, με τον φόβο του θανάτου στο πίσω μέρος του μυαλού όλων μας, τόνισε την αξία της ανθρώπινης ζωής και ήταν η έμπνευση γι’ αυτό το κείμενο. Η πανδημία επίσης μου χάρισε ένα ωραίο δώρο, την ευκαιρία να βρω χρόνο να γράφω, κάτι που είχε σταματήσει από τα μαθητικά χρόνια. Δεν σκέφτομαι όταν γράφω, ή σκέφτομαι λίγο στην αρχή, μετά είναι ασυνείδητη λειτουργία, σε μεγάλο βαθμό. Μου δίνει μεγάλη χαρά, και όταν γράφω νιώθω και μεγάλη ελευθερία.
Πόσο ταυτίζεστε με τον ρόλο που έχετε γράψει; Είναι βιωματική η γραφή ή είναι συρραφή διαφόρων διηγήσεων ή εμπειριών άλλων;
Σίγουρα έρχεται η ζωή μέσα στο γράψιμο, αλλά ή ξεπηδάει ή βουτάει, δεν την βάζω ποτέ επίτηδες. Ό,τι έρθει, αυτόματα. Βίωμα άλλωστε δεν είναι μόνο ό,τι ζήσαμε, μπορεί να είναι και ό,τι θα θέλαμε να ζήσουμε, ή μια άλλη εκδοχή αυτού που ζήσαμε. Όλα αυτά έρχονται στο γράψιμο, αλλά με τον δικό τους τρόπο. Ακόμα και οι λέξεις, τα ονόματα, έρχονται άναρχα.
Έχετε γράψει και άλλα κείμενα;
Ναι, έχω γράψει τους θεατρικούς μονολόγους «Το παλτό το παλιό», «Το παλτό το παλιό-Ελπινίκη», την θεατρική κωμωδία «Αγάπη μου», και δουλεύω τώρα τη θεατρική κωμωδία «Από Μαζόχ μεριά», μια μελέτη στις σαδομαζοχιστικές σχέσεις, ή αλλιώς παιχνίδια εξουσίας.
Τι σχέδια έχετε για την επόμενη σεζόν;
Η παράσταση «Άκου καθώς περνάει» ολοκληρώθηκε έως στις 29/05 στο Θέατρο Λύχνος, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία δική μου, πρωτότυπη μουσική του Βαγγέλη Πιλάτου και κοστούμια της Μάγδας Καλορίτη. Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες για να ανέβει ξανά η θεατρική κωμωδία «Αγάπη μου», σε σκηνοθεσία και σκηνογραφία δική μου, με τον εξαιρετικό συνάδελφο Κώστα Κλάδη στον διπλό ρόλο του Πάνου και του Μπάμπη. Από μεριάς μου, κρατώ τον ρόλο της Αλίκης και της Ελένης. Το «Άκου καθώς περνάει» ενδεχομένως να συνεχίσει το ταξίδι του, και σιγά σιγά ανοίγουν οι ορίζοντες και για τα υπόλοιπα έργα μου.
Μπορείτε να ζήσετε χωρίς το θέατρο; Πόσο κομβικό είναι για τη ζωή σας;
Θα μπορούσα, ναι, αλλά δεν θα το ήθελα. Το θέατρο είναι σκληρή δουλειά, απαιτεί αφοσίωση και πίστη, επίσης φωτίζει και εξυψώνει, δίνει δύναμη και χαρά. Εύχομαι υγεία σωματική, ψυχική, διανοητική σε όλους μας, και να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε, με σεβασμό στους γύρω μας. Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά.
