Το 19ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης έδωσε στη χώρα μας τις κορυφαίες διακρίσεις στη συγχρονισμένη κολύμβηση χάρη στην εντυπωσιακή παρουσία της Ευαγγελίας Πλατανιώτη, που χάρισε στην Ελλάδα δύο μετάλλια, τα μοναδικά σε τέτοιο επίπεδο.
Τα δύο χάλκινα της Βουδαπέστης ήρθαν να προστεθούν στα δύο μετάλλια (ένα αργυρό, ένα χάλκινο) στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2021, επίσης στη Βουδαπέστη, ενώ η Ευαγγελία Πλατανιώτη έχει λάβει μέρος σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες (2012, 2016, 2021).
Η συγκομιδή των μεταλλίων ξεκίνησε το 2009, όταν πήρε την πρώτη θέση στο Comen Cup, με την Ελλάδα να τερματίζει πάνω και από την παραδοσιακή δύναμη του αθλήματος Ρωσία. Δικαίως λοιπόν με τα επιτεύγματά της αυτά θεωρείται αναμφισβήτητα η κορυφαία αθλήτρια της συγχρονισμένης (καλλιτεχνικής) κολύμβησης που έχει περάσει από την Ελλάδα.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια επισκέφθηκε την ΑΜΑΡΥΣΙΑ και άνοιξε την καρδιά της, ξεκινώντας από την «τραυματική» εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, όπου ενώ είχε εξασφαλίσει κανονικά τη συμμετοχή της στον τελικό του αγωνίσματος, δεν αγωνίστηκε εξαιτίας ενός θετικού τεστ COVID-19.
Συνέντευξη: Μάνος Χρυσός
Ευαγγελία, τι πήγε στραβά στην Ιαπωνία;
Ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου… Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς είναι πολύ σκληρή και ειδικά τα τελευταία χρόνια που είχαμε τις αναβολές λόγω κορωνοϊού. H πρόκριση στο ομαδικό είναι πολύ δύσκολη και εμείς τα καταφέραμε γράφοντας ιστορία σε αυτό το κομμάτι. Κάποια πράγματα, όμως, γίνονται για κάποιο λόγο. Τώρα το βλέπω διαφορετικά, αφού βγήκα πολύ δυνατή μέσα από αυτό.
Το πώς έφθασα εκεί και πώς αγωνίστηκα, πραγματικά δεν ξέρω πώς έγινε, λες και δεν είχα περάσει κορωνοϊό, σαν να μην είχα αποχή από τις προπονήσεις· πήγαμε τη μια μέρα στο Τόκιο και την επόμενη αγωνιστήκαμε! Και σκεφτείτε ότι δεν κάναμε καν προθέρμανση, αφού μας είχαν απομονώσει σε ένα δωμάτιο μέχρι να μας κάνουν τα τεστ για να μας δοθεί η άδεια να πέσουμε στην πισίνα. Είμαι πάρα πολύ υπερήφανη, γιατί με όλα αυτά που έγιναν, δεν ξέρω πώς το έκανα αυτό…
Κάπου εκεί αποφάσισες και να σταματήσεις;
Όχι, το να σταματήσω το είχα στο μυαλό μου πριν πάω στο Τόκιο. Βέβαια με όλα αυτά που έγιναν, όταν γύρισα στην Ελλάδα αυτό που ήθελα ήταν να ξεκουραστώ και να μην ακούω τίποτα για συγχρονισμένη και Ολυμπιακούς Αγώνες. Έτσι, όταν μας κάλεσαν ξανά στην Εθνική είπα ότι εγώ δεν θα έρθω. Έγιναν πάρα πολλές συζητήσεις, δεν πήγα στα δοκιμαστικά και αποφασίσαμε να κάνω ένα διάλειμμα.
Ποιος ήταν αυτός που συνέβαλε περισσότερο στο να επιστρέψεις;
Η προπονήτριά μου η Αναστασία Γκούτσεβα, η οποία δεν με άφησε, πίστευε πολύ σε μένα, άλλωστε μαζί της είχα καταφέρει μια ακόμα μεγάλη διάκριση το 2009, όταν είχαμε περάσει στο σόλο τη Ρωσία και είχα βγει πρώτη. Πιστεύω ότι, αν δεν είχε γίνει όλο αυτό στο Τόκιο να μου αφήσει όλη την πίκρα, μπορεί και να μην είχα συνεχίσει.
Έτσι που μου τα περιγράφεις είναι σαν να είχες αφήσει κάτι στη μέση, κάτι ανεκπλήρωτο.
Εγώ νόμιζα ότι με είχε ρίξει αφού όλα αυτά που έγιναν με πλήγωσαν τόσο πολύ, αλλά ταυτόχρονα με πείσμωσαν κιόλας, κάνοντάς με να βάλω τον στόχο ακόμα πιο ψηλά και να πάρω την απόφαση να συνεχίσω.
Βλέπω όμως ότι από το Τόκιο μέχρι τη Βουδαπέστη και την απόφασή σου, είχες πλέον πολύ λίγο χρόνο για προετοιμασία…
Σίγουρα η αποχή ειδικά εμάς τους αθλητές του νερού μάς επηρεάζει πολύ, αλλά ευτυχώς εγώ είμαι μια αθλήτρια που βρίσκει πολύ γρήγορα τη φόρμα της. Βέβαια παίζει ρόλο η εμπειρία, το σώμα θυμάται, άλλωστε στην εθνική ομάδα είμαι από το 2007. Κάνω πάνω από 20 χρόνια συγχρονισμένη και δεν έχω σταματήσει λεπτό… Ίσως αυτό το διάλειμμα το είχε ανάγκη το σώμα μου.
Ίσως λειτούργησε και θεραπευτικά;
Ναι ίσως, αλλά και στο κομμάτι το ψυχολογικό έπαιξε σημαντικό ρόλο, γιατί πολλές φορές μπορεί ο αθλητής να μην είναι στην κατάλληλη φόρμα αλλά επειδή το θέλει πάρα πολύ θα καταφέρει να είναι έτοιμος την ημέρα του αγώνα. Το μυαλό και μόνο μπορεί να κάνει θαύματα. Παρόλα αυτά εγώ ήμουν σε καλή φόρμα, πρόλαβα να επανέλθω, παρόλο που ήταν πάρα πολύ λίγος ο χρόνος για προετοιμασία και να έρθουν τα μετάλλια.
Που σίγουρα έσβησαν την πικρία για το Τόκιο.
Αυτό να λέγεται! Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου, η δικαίωση των κόπων μου και των προσπαθειών μου, δεν μπορώ ακόμα να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Ναι ,ήταν ότι καλύτερο μού είχε συμβεί μέχρι τώρα· ήταν κάτι που είχα σαν παράπονο, αφού πίστευα ότι σαν αθλήτρια θα μπορούσα να είχα ένα παγκόσμιο μετάλλιο, αλλά επειδή είμαι από την Ελλάδα δεν θα μου το δώσουνε, αφού είναι και τα ‹πολιτικά» θέματα που έχουμε με τους κριτές…
Βιώνετε συχνά την αδικία στο άθλημά σας;
Δυστυχώς ναι, από την αθλήτρια που πέρασα τώρα στο Παγκόσμιο, έχω χάσει τρία ευρωπαϊκά μετάλλια, τα οποία πραγματικά ήταν άδικο στο πώς τα έχασα. Είναι ένα άθλημα που υπάρχουν πολλά πράγματα από πίσω που δεν μπορείς να τα ελέγξεις… Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι όσο μπορείς καλύτερος. Ξέρετε, το άθλημά μας έχει και την ιδιαιτερότητα ότι δεν έχει χρονόμετρο, αλλά έχει κριτές οπότε όλα μπορούν να συμβούν…και έχουν συμβεί.
Οι επιτυχίες αυτές σε κάνουν να βλέπεις και προς το Παρίσι;
Σε λίγο έχουμε το Ευρωπαϊκό, όπου θα έχω νέα παρτενέρ, τη Σοφία Μαλκογεώργου, την οποία γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια, είναι πολύ καλή μου φίλη – όπως ήμουν και με την Εβελίνα – απλά ποτέ δεν κάναμε ντουέτο. Στη Βουδαπέστη κάναμε μια πολύ καλή εμφάνιση κατακτώντας την 6η θέση στον τελικό του ελεύθερου. Φιλοδοξώ ότι θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Η Ολυμπιάδα στο Παρίσι είναι ακόμα λίγο μακριά, βλέποντας και κάνοντας. Άλλωστε ποιός δεν θα ήθελε να κλείσει την καριέρα του με μια συμμετοχή σε μια 4η Ολυμπιάδα. Ο χρόνος θα δείξει…
Πιστεύεις ότι η συγχρονισμένη είναι ένα άθλημα που ταιριάζει στους Έλληνες;
Βεβαίως και το πιστεύω, μην ξεχνάτε ότι είναι ένα άθλημα που βρίσκεται πάντα στους Ολυμπιακούς, άρα έχουμε παράδοση. Έχουν περάσει πολύ σοβαρές αθλήτριες από το άθλημα στη χώρα μας, αλλά χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.
Τι νομίζεις ότι φταίει γι’ αυτό;
Ένας λόγος είναι ότι το κράτος δεν δίνει αυτά που θα έπρεπε να δίνει με αποτέλεσμα να σταματήσουν, αφού η συγχρονισμένη κολύμβηση δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες τους. Όταν είσαι σε ένα άθλημα το οποίο σου δίνει χρήματα μπορείς να συνεχίσεις, αλλά όταν ασχολείσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά πρέπει να ψάχνεις και τρόπο να ζήσεις, μοιραία αποχωρείς…
Είναι άλλωστε ένα άθλημα που θέλει να είσαι αφοσιωμένος.
Ακριβώς και το έχω ξαναπεί ότι με τη Δέσποινα Σολωμού που ήμασταν ένα τρομερό δίδυμο, το οποίο κράτησε μόλις τρία χρόνια, θα είχαμε κατακτήσει Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά όταν οι αθλήτριες καλούνται να δώσουν και την ψυχή τους και να είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ στην πισίνα και ταυτόχρονα να μην πληρώνονται παρά ελάχιστα, τότε μοιραία σταματάνε.
Χαρακτηριστικά να σας πω ότι οι περισσότερες αθλήτριες που ξεκινήσαμε μαζί -και ήταν πάρα πολύ καλές- έχουν σταματήσει και εγώ τώρα συνεργάζομαι με κορίτσια 10 και 14 χρόνια μικρότερές μου. Καταλαβαίνετε λοιπόν όταν μια αθλήτρια επιπέδου σταματάει υπάρχει κάποιος λόγος, ενώ παράλληλα δεν προλαβαίνει μια ομάδα ούτε να δέσει ούτε να κτιστεί…
Είναι άδικο να βλέπεις τις αθλήτριες στο εξωτερικό να έχουν λυμένα αυτά τα προβλήματα και εμείς να παλεύουμε. Το πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε φέρει και άλλες διακρίσεις αν τα κορίτσια δεν αναγκάζονταν επί της ουσίας να σταματήσουν.
