Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
Σίγουρα στη δύσκολη εποχή μας, ο χρόνος, όσο και αν τρέχουμε εμείς και προσπαθούμε, δεν μας φτάνει και δυσκολευόμαστε και συχνά δεν καταφέρνουμε να τα προλάβουμε όλα. Και όταν έρχεται η νύχτα να μας ξεκουράσει και να μας παρηγορήσει, εμείς κατάκοποι και ανόρεχτοι ξαπλώνουμε βιαστικά στο μαλακό κρεβάτι και τρυφερά σφίγγουμε το μαξιλάρι της αγκαλιάς μας, που όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει, αλλά δεν τα μαρτυρεί σε κανέναν.
Θαυμάζω απέραντα τους ανθρώπους εκείνους, που παρά τον καθημερινό τους αγώνα, ξεχειλίζει το μεγαλείο της ψυχής τους και η φιλάνθρωπη διάθεση, ώστε να κλέβουν και να γλυκαίνουν κάποιες δύσκολες ώρες της ημέρας και της νύχτας, μοιράζοντας ευχαρίστηση, χαρά, και ελπίδα, σε πολλούς πονεμένους συνανθρώπους μας που στερούνται απλά πράγματα -καθημερινά για τους πολλούς- αλλά τόσο σημαντικά και πολύτιμα γι’ αυτούς, που η σκληρότητα της ζωής ή ο πανδαμάτωρ χρόνος τούς τα έχει αφαιρέσει.
Αυτές οι σκέψεις γεννήθηκαν μέσα μου, όταν διάβασα στο εξαιρετικό Περιοδικό «Αιολίδα» της Λέσβου (τεύχος 84/2022), ένα άρθρο με τίτλο:
«Συγκινητικές και όμορφες εικόνες στο Σίγρι, για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Καντάδα σε μια Μικρασιάτισσα πρόσφυγα 102 ετών».
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Σιγρίου «Θεοφάνης Σιγριανής» , θέλησε να τιμήσει με μια απλή αλλά ταυτόχρονα πρωτότυπη και μεγαλοπρεπή γιορτή, τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, καλώντας τα μέλη της διαπολιτισμικής χορωδίας «Αιολείς» και τον πρωτεργάτη αυτής Αργύρη Χατζημαλλή, να τραγουδήσουν μικρασιάτικα τραγούδια στα σοκάκια του χωριού. Όλοι ήταν ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές και, τραγουδώντας νοσταλγικά τραγούδια για τις αλησμόνητες πατρίδες, κινήθηκαν στους δρόμους του Σιγρίου.
Κορυφαία στιγμή συγκίνησης ήταν όταν τα βήματά τους έφτασαν στο σπίτι της κυρίας Σοφίας, 102 ετών, που γεννήθηκε το 1920 στα Χουχλιά της Αλώνης στη θάλασσα του Μαρμαρά, και ήρθε στο νησί της Λέσβου σαν πρόσφυγας. Η κυρία Σοφία είναι η τελευταία πρώτης γενιάς Μικρασιάτισσα πρόσφυγας που κατοικεί στο Σίγρι!
Διαβάζουμε σήμερα, με σεβασμό και περηφάνια ότι η καντάδα έγινε για όλους εκείνους τους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας που δεν μπορούν να μετακινηθούν από τα σπίτια τους, για να πάνε σε κάποια εκδήλωση. Έτσι αποφασίστηκε, η εκδήλωση να έρθει σ’ αυτούς και να τους χτυπήσει την πόρτα!
Ο δραστήριος Πολιτιστικός Σύλλογος Σιγρίου «Θεοφάνης Σιγριανής» με την απλή και σεμνή αυτή πράξη του, είναι σαν να μας φωνάζει, ότι έχει έρθει ο καιρός που πρέπει να «βγούμε» από το καβούκι του ατομικισμού και της αυταρέσκειας που ζούμε και ν’ αρχίσουμε κι εμείς να χτυπούμε τις πόρτες των αδύναμων ανθρώπων, που μας χρειάζονται αλλά δεν μιλούν, ούτε τολμούν να μας καλέσουν!
