Γράφει η Ελένη Καραμπέτσου, εκπαιδευτικός
Τα εγκαίνια του γηπέδου της ΑΕΚ, «Αγία Σοφία – OPAP Arena» στην προσφυγούπολη της Νέας Φιλαδέλφειας δεν έμοιαζαν σε τίποτα με άλλα. Για τους φιλάθλους της ομάδας ήταν ο μεγάλος πόθος καθώς από το 2003 η ομάδα ήταν άστεγη. Η περιπέτεια πήρε τέλος την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2022 με ένα γήπεδο στολίδι που ξεπερνά τα 32.000 άτομα σε χωρητικότητα, μαζί με τις σουίτες και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων καταστήματα, εστιατόριο και μουσεία.
Το εορταστικό πρόγραμμα ξετυλίχτηκε σαν πολύχρωμο χαλί με δυνατούς συμβολισμούς, αναφορές, μνήμες, ιστορίες από τις αλησμόνητες πατρίδες, που μας έκαναν όλους να δακρύσουμε. Οι νεαροί φίλαθλοι των κερκίδων γονάτισαν ευλαβικά μπρος στο τραύμα του ξεριζωμού των παππούδων τους, στάζοντας επουλωτικά το μέλι της αναγνώρισης σε αυτό. Η ιστορική μνήμη αγκάλιασε ανακουφισμένη και δικαιωμένη, σαν αεράκι, τις χιλιάδες των θεατών, γιατί σε αυτή τη γενιά έλαχε η μοίρα της ανταπόδοσης του χρέους προς εκείνους τους πρωτοπόρους κατατρεγμένους που μόλις δύο χρόνια (1924) μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή οραματίστηκαν την αναγκαιότητα ενός δικού τους αθλητικού σπιτιού και την έκαναν προτεραιότητα του φτωχικού βίου τους.
Ποντιακοί σύλλογοι και τελετουργικά μετά μουσικής είχαν ως στόχο να τιμήσουν όπως άρμοζε τον προσφυγικό χαρακτήρα του γηπέδου. Ομάδες προσφύγων, κουβαλώντας τους μπόγους τους, πέρασαν σκυφτοί από μπροστά μας. Τι μπορούσαν να πάρουν από τις περιουσίες χρόνων που άφησαν πίσω τους; Και όμως έφεραν τόσα πολλά που ξεπερνούσαν τα πλούτη της Ανατολής και δεν χωρούσαν στις αποθήκες του κόσμου. Έφεραν φύτρες, σπόρους και μπόλια για τη νέα πατρίδα και για τους απογόνους τους. Ανάμεσα σε αυτά τα θαυμαστά και το μπόλι της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως! Οι πατρίδες εκείνες δεν χάθηκαν, ζουν αιώνια!
Με χαρμολύπη διαβάσαμε τις ονομασίες των τόπων καταγωγής των παππούδων πάνω στα λάβαρα, που περήφανα έφεραν οι απόγονοι, βάζοντας μπροστά πάραυτα τη φερέλπιδα λέξη: «Νέα Ερυθραία, Νέα Ιωνία, Νέα Κίος». Μέσα από τα δρώμενα τιμήθηκαν ιστορικές μορφές της Ένωσης, βετεράνοι ποδοσφαιριστές, παράγοντες, ευεργέτες που προσέφεραν στο έργο. Ένας δυνατός και στιβαρός «Πυρίχειος» χορός επισφράγισε το τέλος του προγράμματος.
Με σεμνότητα, μετριοπάθεια και χωρίς ίχνος διδακτισμού ή έπαρσης, η Ένωση παρουσίασε ένα εορταστικό πρόγραμμα δυόμισι ωρών που σε καθήλωνε. Σου έδινε χώρο να σκεφτείς ποιος είσαι, να νιώσεις συμμετοχικά, να τιμήσεις τις ρίζες σου και να παλέψεις για το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου και της πατρίδας σου. Ένα κατάμεστο γήπεδο ανάσαινε, σιωπούσε, τραγουδούσε, χειροκροτούσε, επευφημούσε, χωρίς έκτροπα. Και όταν χαμήλωναν τα φώτα, οι φίλαθλοι των κερκίδων έκαναν διακριτικά αισθητή την παρουσία τους, όποτε και όσο το πρόγραμμα το επέτρεπε. Καταπληκτικό! Λίγο θέλαμε να αγγίξουμε το θαύμα!
Ευχόμαστε στην ΑΕΚ νικηφόρο το γήπεδό της και ακόμα, όπως η ιστορία και οι ιδέες της καταφέρουν να εμπνεύσουν νέες γενιές φιλάθλων μακριά από συμπεριφορές βίας, φανατισμού και καταστροφών.
