O σπουδαίος ηθοποιός μιλάει για τη «Θεατρική Σκηνή» που αποτελεί το επαγγελματικό του σπίτι τα τελευταία 42 χρόνια, το υπέροχο έργο της Τζόις Κάρολ Όουτς «Δυσαρμονίες» στο οποίο πρωταγωνιστεί, την αγαπημένη του ΑΕΚ και την τηλεοπτική «Μουρμούρα»
Ένα ζευγάρι καλείται σε ένα τηλεοπτικό στούντιο για να δώσει συνέντευξη και να υπερασπιστεί το γιο τους που κατηγορείται για τον βιασμό και τη δολοφονία μιας δεκατετράχρονης. Τα στοιχεία της ενοχής του είναι συντριπτικά. Πόσο έτοιμοι είναι οι γονείς να τα δουν;
Πρόκειται για το πρωτόλειο ερώτημα μιας σπουδαίας παράστασης, το οποίο ακόμα και όταν κάποια στιγμή απαντηθεί επί σκηνής, δημιουργεί καινούργια αναπάντητα ερωτήματα κοινωνιολογικής ακόμα και υπαρξιακής φύσης.
Ερωτήματα που μετά το τέλος της υπέροχης παράστασης, στην οποία πρωταγωνιστεί με τη σύζυγό του Νατάσα Ασίκη, ο σημερινός μας καλεσμένος συζητά με το κοινό που επισκέπτεται τη «Θεατρική Σκηνή».
Το σίγουρο είναι ότι μετά το τέλος της βραδιάς, το κοινό δεν φεύγει όπως ήρθε, αλλά πιο γεμάτο, πιο κοντά σε όρους όπως «θεατρική μέθεξη» και «συναισθηματική νοημοσύνη».
Μια τέτοια βραδιά έζησε και ο γράφων επισκεπτόμενος το -εμβληματικό πια- θεατρικό στέκι πλησίον της πλατείας Κολιάτσου και συνομιλώντας με τον αγαπημένο ηθοποιό που έχει λατρέψει το κοινό μέσα από πλήθος θεατρικών και τηλεοπτικών επιτυχιών.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΗΣ
Πώς ήρθε στα χέρια σας το έργο της Τζόις Κάρολ Όουτς και για ποιο λόγο θελήσατε να το ανεβάσετε φέτος στη θεατρική σας σκηνή;
Η σπουδαία ηθοποιός και πολύ καλή φίλη, Υβόννη Μαλτέζου είχε παίξει στο συγκεκριμένο έργο το 2005. Εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε, οι παραστάσεις διακόπηκαν πρόωρα. Από τότε είχε στο μυαλό της αυτό το έργο και μας το πρότεινε. Το διαβάσαμε και μας άρεσε. Η εταιρεία που είχε τα δικαιώματά του στην Ελλάδα, μας δήλωσε ότι αδυνατούσε να βρει τον ατζέντη της συγγραφέως και όταν με τα χίλια ζόρια αυτός βρέθηκε, μας συμβούλευσε να μην ανεβάσουμε το έργο και μας ζήτησε να τον αφήσουμε ήσυχο. Πεισμώσαμε και είπαμε στους εκπροσώπους της εταιρείας με τα πνευματικά δικαιώματα ότι θα το ανεβάσουμε όπως και να ’χει.
Κάποια στιγμή ανακαλύψαμε ότι η συγγραφέας είναι ενεργή στο Instagram και οι εκπρόσωποι της εταιρείας επιτέλους κατάφεραν να επικοινωνήσουν μαζί της. Εκείνη μας δήλωσε ότι με χαρά θα δεχόταν να ανέβει το έργο της στη χώρα μας.
Είναι ένα σπουδαίο έργο, μέσα από το οποίο η Όουτς αμφισβητεί τη Δικαιοσύνη, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τους γονείς, τα παιδιά… Αμφισβητεί όλη την κοινωνία. Δημιουργεί τόσα ερωτήματα για τη ζωή που προσπαθώντας να απαντήσει σε κάποια απ’ αυτά, αμέσως ξεπηδάνε πιο πολλά.
Όπως είπατε, τo έργο εγείρει πολλά ερωτήματα τα οποία συνηθίζετε να συζητάτε με το κοινό μετά το πέρας της κάθε παράστασης. Τι ανταπόκριση υπάρχει;
Πάντα συνηθίζω να συνομιλώ με το κοινό, γιατί θέλω να γνωρίζω με τι εφόδια φεύγει από το θέατρο.
Μετά το τέλος κάθε παράστασης αρχίζει ένα καινούργιο «έργο», στο οποίο πλέον πρωταγωνιστές είναι οι θεατές που είναι ελεύθεροι να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις στα ερωτήματα του έργου.
Για τις «δυσαρμονίες», υπάρχει μια παρεξήγηση, την οποία έχει επισημάνει και η συγγραφέας. Κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα αστυνομικό έργο που καλείται να διαλευκάνει ένα έγκλημα. Η ουσία, όμως, είναι ότι το έγκλημα είναι η αφορμή για να ξεδιπλωθούν σκέψεις, ερωτήματα και προβληματισμοί. Οι θεατές τοποθετούνται πολύ ώριμα. Έχουν σπουδαία διαίσθηση, διορατικότητα και την ωριμότητα να δεχτούν ότι τελικά φταίμε όλοι για τα φαινόμενα που παρουσιάζονται επί σκηνής.
Το έργο μιλάει για την παιδική παραβατικότητα, ένα φαινόμενο που έχει ενταθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Έχετε καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα για το «τις πταίει»;
Νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που φταίνε τελικά, γιατί εάν ήταν μόνο 1-2 οι αιτίες θα τις προλαβαίναμε και θα τις επιλύαμε.
Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει λειτουργήσει καθόλου το κομμάτι της πρόληψης για το φαινόμενο της έξαρσης της βίας γενικότερα. Γι’ αυτό φτάσαμε στο σημείο να αντιμετωπίζεται μόνο με καταστολή. Βλέπετε, τις εποχές που έπρεπε να μπουν οι βάσεις για να καλλιεργηθεί η σκέψη και να δημιουργηθεί το αίσθημα της υπευθυνότητας, τις αφήσαμε και πέρασαν ανεκμετάλλευτες.
Έτσι, σήμερα δυστυχώς, τα πράγματα αγριεύουν. Η βία είναι παντού, είναι δίπλα μας…
Στο κομμάτι της πρόληψης της παιδικής παραβατικότητας, ποιος θεωρείτε ότι έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη; Το κράτος, η οικογένεια, το σχολείο;
Όλοι μας! Αυτό επί της ουσίας λέει και το έργο. Φτάνει πια με την εποχή που δείχναμε τον υπεύθυνο με το δάκτυλο, αφαιρώντας τη δική μας ευθύνη. Μερικές φορές ο υπεύθυνος στέκεται στον καθρέφτη μας.
Νιώθετε ότι ο γόνιμος προβληματισμός που παράγει το θέατρο βρίσκεται σε αντίθεση με την ταχύτητα με την οποία τρέχει η σημερινή εποχή; Ο προβληματισμός απαιτεί χρόνο, σκέψη, ζύμωση…
Υπάρχει αυτή η αντίθεση, αλλά αυτός είναι ο ρόλος του θεάτρου. Το θέατρο προσφέρει τροφή για σκέψη. Σε κάνει να σταματάς και να αναρωτιέσαι «Ωπ! Πού πάμε;».
Το θέατρο παράγει ερωτήματα, δεν δίνει λύσεις. Κάποιοι συγγραφείς παλιότερα είχαν πει «εμείς δεν είμαστε ταχυδρομείο να παραδίδουμε μηνύματα. Εμείς θέτουμε προβληματισμούς και τρόπους σκέψης».
Οι παλαιότεροι σάς θυμούνται ακόμα ως τον κινηματογραφικό «Κοεμτζή» στην «Παραγγελιά» (1980) ή σαν τον «Σάββα» στον «Φονιά» του Μήτσου Ευθυμιάδη, ένα υπέροχο έργο που έχει ανέβει 3 φορές στο θεατρικό σας σπίτι. Είναι ρόλοι για τους οποίους νιώθετε υπερήφανος;
Είναι κάποια πράγματα που νιώθεις πολύ όμορφα που τα έχεις κάνει. Οι ρόλοι που αναφέρατε είναι δυο απ’ αυτά.
Θέλω να πω ότι τους περισσότερους ρόλους στην πορεία μου τους βρήκα, δεν με βρήκαν, με την έννοια ότι τους έψαξα αλλά και -κάποια στιγμή- τους διεκδίκησα.
Στην καριέρα σας ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχος; Η πολλή δουλειά, το ταλέντο, η επιμονή, η τύχη;
Μπορώ να πω ότι ήταν η δουλειά. Από εκεί και πέρα, έπαιξε ρόλο και ότι μπόρεσα και αξιοποίησα τις συνθήκες που βρήκα μπροστά μου. Για παράδειγμα, το έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη «Φονιάς» το ήθελα πολύ, αλλά ο συγγραφέας το είχε τάξει στον Λαζάνη, στο Θέατρο Τέχνης. Όταν το Θέατρο Τέχνης για δικούς του λόγους δεν το ανέβασε, τελικά έμελλε να είμαι εγώ αυτός που θα σύστηνε στο κοινό το σπουδαίο και διαχρονικό αυτό έργο.
Ποια ανάγκη σας ώθησε στη δημιουργία της «Θεατρικής Σκηνής»;
Από την εποχή που τελείωσα τη δραματική σχολή, η ανάγκη να δημιουργήσουμε τους δικούς μας θιάσους ήταν επιτακτική. Ήταν ένα «κύμα» που είχε έρθει από την Ευρώπη πάνω στη βάση της ομαδικής δουλειάς που μας επηρέασε όλους, με κορωνίδα τη δημιουργία του Ελεύθερου Θεάτρου. Οι περισσότεροι από εμάς αποκτήσαμε αυτό το «μικρόβιο», το να θέλουμε να φτιάξουμε τους δικούς μας θιάσους, ώστε να φύγουμε από το εμπορικό θέατρο που κυριαρχούσε στη θεατρική ζωή του τόπου και να ανεβάσουμε έργα ουσίας και προβληματισμού. Δυστυχώς, οι περισσότεροι θίασοι δεν άντεξαν στο πέρασμα των χρόνων. Εμείς το παλέψαμε, αντέξαμε οικονομικά γιατί είχαμε την τύχη να παρουσιάσουμε έργα που έγιναν επιτυχίες· συνεχίζουμε όσο πιο απλά και ουσιαστικά μπορούμε.
Ποια έργα γνώρισαν τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική επιτυχία στη «Θεατρική Σκηνή»;
Πέρα από τον «Φονιά» που έχει ανέβει 3 φορές γιατί ο κόσμος μας το ζητούσε, στη «Θεατρική Σκηνή» έχουμε ανεβάσει σπουδαία έργα, όπως «Το γεύμα» της Λείας Βιτάλη, «Το συναξάρι του Ανδρέα Βοναπάρτη» του Θανάση Βαλτινού, τα «Αυγά μαύρα» του Διονύση Χαριτόπουλου, την «Ευαίσθητη ισορροπία» του Έντουαρντ Άλμπι… Φέτος, εκτός από το δυνατό έργο της Όουτς το οποίο αξίζει να παρακολουθήσουν και νέα παιδιά, μέσα στη σεζόν θα ανέβει και η «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζοφ.
Παράλληλα με το θέατρο, τηλεοπτικά σας βρίσκουμε στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» που αισίως φέτος διανύει την δέκατη συνεχή σεζόν της. Παρά την επιτυχία που σημειώνει, θα ήθελα να μάθω κατά πόσο ελλοχεύει ο κίνδυνος της κούρασης, όχι μόνο για το κοινό αλλά και για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Έχουμε την τύχη η Έλενα Σολωμού, η σεναριογράφος που γράφει για το δικό μας ζευγάρι, να διαθέτει σπιρτάδα, ευρηματικότητα και ανανεωτική διάθεση, πράγμα που βοηθάει όχι μόνο να μην τελματώνει η θεματολογία της σειράς, αλλά και να διατηρεί το ενδιαφέρον της.
Είναι μια πρόκληση να πείθεις τον κόσμο να σε βλέπει για δέκα χρόνια συνέχεια χωρίς να βαριέται.
Μέχρι πότε θα κρατήσει η… «Μουρμούρα»;
Γι’ αυτό δεν αποφασίζουμε εμείς, αλλά οι υπεύθυνοι του καναλιού. Αυτό που μπορούμε να πούμε εμείς είναι εάν αντέχουμε να συνεχίσουμε ή σταματάμε. Προσωπικά, έχω τη διάθεση να συνεχίσω για άλλον έναν χρόνο.
Πόσα από τα όνειρα που είχατε ως νεαρός σπουδαστής της δραματικής σχολής του «Καρόλου Κουν» έχουν σήμερα επιτευχθεί;
Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια, ούτε και οι απολογισμοί. Αυτό που θα έλεγα είναι ότι είμαι ευχαριστημένος με την πορεία μου. Από την άποψη ότι έχω τη δύναμη, το παλεύω και βρίσκω ανταπόκριση από τον κόσμο.
Η μεγάλη αγάπη για την ΑΕΚ
Μια μεγάλη σας αγάπη είναι η ΑΕΚ. Μάλιστα, με τη Ναταλία Δραγούμη υπήρξατε οι παρουσιαστές της λαμπερής βραδιάς των εγκαινίων της «Αγίας Σοφίας». Πώς γίνατε ΑΕΚ και τι σημαίνει για εσάς αυτός ο σύλλογος;
Δεν θα μπορούσα να γίνω τίποτα άλλο παρά ΑΕΚ, μιας και ο πατέρας μου είναι πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία.
Η ΑΕΚ δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική ομάδα, κουβαλάει πίσω της μια τεράστια ιστορία προσφυγιάς, σε σημείο που να σκέφτεσαι «αφού τα κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι, όλοι θα τα καταφέρουμε». Αυτό είναι που την ξεχωρίζει και την κάνει πολύ πιο σπουδαία.
Ως προς τη βραδιά της 30ής Σεπτεμβρίου 2022, ο πρόεδρος Δημήτρης Μελισσανίδης μάς έκανε την τιμή να παρουσιάσουμε τα εγκαίνια ενός γηπέδου που τόσο υπομονετικά περίμενε ο κόσμος της ΑΕΚ και τόσο άδικα είχε στερηθεί για τόσα χρόνια. Ήταν υπέροχη η στιγμή που ξαναβρήκαμε το σπίτι μας, καθώς δεν μιλάμε για ένα απλό ποδοσφαιρικό γήπεδο αλλά για έναν Πολυχώρο Μνήμης, έναν Φάρο Πολιτισμού με συναισθηματική φόρτιση, που περιλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι από την Ιστορία της Ελλάδας.
Θα πάρει φέτος πρωτάθλημα η ομάδα σας; Τι προβλέπετε;
Δεν είμαι σίγουρος, γιατί έχουν ανέβει όλες οι ομάδες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια από τις λίγες χρονιές που διεξάγεται ένα πρωτάθλημα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
INFO
«Δυσαρμονίες» της Τζόις Κάρολ Όουτς
«Θεατρική Σκηνή»
Νάξου 84, πλατεία Κολιάτσου,
τηλέφωνο: 210 2236890
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης
Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη
Στουντιακός εξοπλισμός:
Γιάννης Θεοδοσιάδης
Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας
Ηχογράφηση: Athensmusic.gr
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Αντωνίου & Νατάσα Ασίκη
Στη φωνή του δημοσιογράφου ο Θανάσης Παπαγεωργίου
Παραστάσεις:
Τετάρτη 19:30 , Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 20.00
Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη – Πέμπτη: 10 ευρώ
Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή: 15 ευρώ
Προπώληση εισιτήριων: www.ticketmaster.gr
και στο ταμείο του θεάτρου
Τηλέφωνο: 210 2236890
