Επιμέλεια: Λία Βαλάτα – Τσιάμα: Ιστορικός – Ερευνήτρια
Σε σκότωσαν, Ελευσίνα, σε σκότωσαν τρεις φορές. Ο Αλάριχος σου έκοψε τον λαιμό, ο Θεοδόσιος κατέσκαψε τα θεμέλιά σου και εκείνοι που κληροδότησαν το «πριν», άφησαν το κουφάρι σου άταφο να βυθίζεται στον βόρβορο, ούτε έναν ένδοξο τύμβο δεν νοιάστηκαν να κάνουν!
Τη Δήμητρα δεν μπόρεσαν να την σκοτώσουν, γιατί η Δήμητρα είναι Θεά, είναι εκείνη που καθορίζει τη θλίψη και τη χαρά σου. Γιατί, αν ο θρήνος για την Περσεφόνη δεν σταματήσει, η άνοιξη δεν θα έρθει ποτέ, ο μαρασμός θα γίνει χρόνιος και από τα φύλλα θα φθάσει στα βάραθρα της ψυχής, μέχρι που να στερέψει η στρόφιγγα της πλάσης.
Τη Δημήτρα μονάχα τη μαυροφόρεσαν για δεύτερη φορά, την αλυσόδεσαν σε μια δεύτερη αγέλαστη πέτρα, να περιμένει με μοιρολόγια τη νέα Έλευσιν. Ο τελευταίος ιεροφάντης λένε ότι δεν σφάχτηκε σωματικά, τρελάθηκε μονάχα, όταν τον έδιωξαν από το Τελεστήριο. Κουβάλησε την κατάρα να ζήσει αιώνια και να περιπλανιέται, προσπαθώντας να περισώσει της Δήμητρας τα λιγοστά προικιά, να μην τα καταπιούν τα μηχανικά τέρατα, που δεν γνωρίζουν θείο παρά μόνο συμφέρον.
Σε έναν κόσμο που υμνεί έναν κακοαναθρεμμένο παραλογισμό, τελικά ποιος είναι ο λογικός; Μήπως αυτός ο ιεροφάντης που κουβαλά τον Τριπτόλεμο μέσα του και σε μια αστική καταπιώνα, εκείνος πετάει με τους φτερωτούς του δράκους στην κρυμμένη αιωνιότητα; Όταν δεν υποκύπτεις στις νόρμες και στους κώδικες, τότε γίνεσαι ο δαιμονισμένος του χωριού σου, εκείνος που μιλάει για πράγματα που δεν θα κατανοήσεις ποτέ.
Κάποιες φορές κάνω αυτές τις σκέψεις τις παρεξηγήσιμες, ότι για όσα μας συμβαίνουν, για την πνευματική κατάρρευση που βιώνουμε, φταίει ότι διαταράξαμε τον άξονα και αντιστρέψαμε τους πόλους. Όταν καταδικάζεις σε θάνατο τη γη που σου έμαθε να μην τον φοβάσαι, τότε μια μικρή κλωστή σπάει και όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Κάποιοι το λένε κάρμα, κάποιοι βλασφημία, κάποιοι συμπαντική ισορροπία, κάποιοι αγέλαστο πέτρα.
Κωστής Τάλως
