Γράφει ο Γιώργος Τσόγκας, Υποναύαρχος (ε.α.)
Εκτιμώ ότι, η όποια έκφραση επικοινωνίας από την όποια γυναίκα σήμερα, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, γίνεται με ιδιαίτερα ταπεινό από πλευράς τους τρόπο. Δικαιούνται περισσότερα και τοποθετούνται ιδιαίτερα σεμνά και με περισσή ταπεινοφροσύνη.
Η πορεία των γυναικών διαχρονικά ήταν τέτοια που έπρεπε να αποδείξουν στα βάθη των αιώνων το αυτονόητο που έχει να κάνει με ίσα δικαιώματα, κοινωνική ισότητα, αμοιβή της εργασίας, οριζόντια άρση ανισοτήτων, συμμετοχή στα κοινά ακόμη και (δυστυχώς) και σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κ.λπ. Θεωρώ λοιπόν ιδιαίτερα τολμηρό να τοποθετηθεί ένας άνδρας για την ημέρα αυτή, το τολμώ όμως με ιδιαίτερο σεβασμό προς αυτές και προς όλα τα δημοσιεύματα ειδικά από γυναίκες με αποκορύφωμα το μήνυμα της κυρίας Προέδρου της Δημοκρατίας.
Θα ήθελα διακριτά να υπενθυμίσω πολύ σύντομα τις προβλέψεις του Ψηφίσματος 1325 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (31 Οκτωβρίου 2000) όπου εξετάζει επιπλέον τις επιπτώσεις σε γυναίκες αλλά και παιδιά (αγόρια και κορίτσια) από τις πολεμικές συρράξεις, τους πρόσφυγες εξαιτίας αυτών, και αυτές που συναφώς επηρεάζονται (πληθυσμιακές εκτοπίσεις, πολεμικές βιοπραγίες), οι οποίες είναι μεγάλες και σημαντικές.
Αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα στην ισότιμη συμμετοχή και εμπλοκή στη λήψη αποφάσεων για πρόληψη και καταστολή τέτοιων επιχειρησιακών καταστάσεων ή συγκρούσεων. Υπενθυμίζει παράλληλα τα ανθρώπινα δικαιώματα γυναικών και νεανίδων. Εξετάζει δε το θέμα ευρύτερα και με ιδιαίτερα ανοικτή κοινωνική προσέγγιση, θέτοντας για πρώτη φορά την παράμετρο του «φύλλου» στις ανωτέρω επιχειρήσεις. Προτείνει τη συναφή συλλογική εκπαίδευση για την οποία δεν διαπιστώνεται η σθεναρή εφαρμογή της.
114 λοιπόν χρόνια (ενώ η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας») από την πρώτη επίσημη θεσμοθέτηση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας και κανείς μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να ζητήσει την απαιτούμενη «πολιτισμική» συγνώμη και να προτείνει την τροποποίηση της ημερομηνίας έναρξης του θεσμού, για καθαρά συμβολικούς λόγους, οπότε αυτή να θεωρείται ότι εορτάζεται από γεννήσεως του ανθρώπινου είδους, καθόσον …από τότε οφείλαμε να έχουμε υιοθετήσει μια τέτοια ημέρα προς τιμήν της ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
Ειδικά για τη χώρα μας με τον διαρκώς μειούμενο πληθυσμό λόγω χαμηλού ποσοστού γεννήσεων, η αντίληψη θέλει περισσότερη γυναίκα και πολύ περισσότερη μητέρα. Το γεγονός αυτό απαιτεί συνεκτική εξέταση και ολιστική προσέγγιση σε όλα τα ζητήματα σχετικών προνομίων (διευρυμένη ισότητα), εργασιακών διευκολύνσεων, κοινωνικής και πολιτειακής μέριμνας, οικογενειακής ευαισθησίας γιατί δυστυχώς μένουμε …λιγότεροι Έλληνες κάθε χρόνο και αυτό όχι εξαιτίας των γυναικών! Απλό παράδειγμα προς αντιγραφή οι αντίστοιχες προβλέψεις στην Ευρώπη…
Τέλος, με ιδιαίτερο πόνο και με τον δέοντα σεβασμό, θέλω να αφιερώσω αυτές τις σκέψεις, στις νεαρές εκείνες κοπέλες της αμαξοστοιχίας IC62 που δυστυχώς δεν «πρόλαβαν» να γιορτάσουν φέτος αυτήν την ημέρα, ίσως και λόγω ηλικίας να μην πρόλαβαν καν να «αισθανθούν γυναίκες» με τον οιοδήποτε τρόπο η κάθε μια εξ αυτών είχε επιλέξει να βιώσει και συναφώς ονειρευόταν.
