Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή.
Τα σκοτεινά σύννεφα έχουν σβήσει το φως στ’ ουρανού το καντήλι, καθώς κινούνται ασταμάτητα με σύγχυση και οργή, και συγκρούονται και καίγονται, πασχίζοντας το ένα να καταπιεί το άλλο.
Η σιγή του θανάτου, πνίγεται στις βλασφημίες και στα ουρλιαχτά των αμαρτωλών ανθρώπων του σκότους, που καταδικάζουν και σταυρώνουν τον Σωτήρα Χριστό χωρίς ευσπλαχνία, χωρίς δικαιοσύνη.
Τα μαύρα καρφιά του Μαρτυρίου, γίνονται άσβεστες φλόγες που τρυπούν, βασανίζουν και καίνε τις ανοιχτές πληγές του Θεανθρώπου.
Το ακάνθινο στεφάνι, σταλάζει παγωμένο το αίμα του αθώου Λυτρωτή του κόσμου, στο Μέτωπό Του το Άγιο.
Ο Υπεράγαθος Θεός, με τα δάκρυά Του να γίνονται βροχή, πασχίζει να δροσίσει το παγωμένο Σώμα «του Μονογενούς υιού Του», τούτη την αδούλωτη ώρα, που ακουμπά το κεφάλι στο στέρνο και μένει ακίνητος με τα μάτια κλειστά.
Ύστερα οι ταπεινές μαργαρίτες που φύτρωσαν απρόσκλητες στη βάση του Σταυρού, έγειραν δειλά τον μίσχο, μέχρι που τα τρυφερά άνθη έφτασαν και φίλησαν το χώμα.
Τότε ήταν που ακούστηκε ξέπνοη, άχρωμη, γεμάτη πόνο και παράπονο, η φωνή του Σωτήρα Χριστού: «Τ Ε Τ Ε Λ Ε Σ ΤΑ Ι», είπε και «Κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το Πνεύμα».
Το έργο που του είχε αναθέσει ο Ουράνιος Πατέρας Του, είχε ολοκληρωθεί. Το παγωμένο αίμα Του, σταγόνα-σταγόνα πότισε τη γη, και λύτρωσε τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του. Αυτή είναι η Σταυρική Θυσία του Πολύμνητου Ιησού!
Η Θυσία που ξυπνά σε όλους σκέψεις, ιδέες και αποφάσεις μετάνοιας, προσευχής, και καλοσύνης, που παράλογα και αδιάφορα, ληθαργούσαν στη σιωπή.
Ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς, έγραψε για την Σταυρική Θυσία του Χριστού μας, την ποιητική σύνθεση:
Το Τραγούδι του Σταυρού
Κι έγειρε Εκείνος το άχραντο κεφάλι
και ξεψύχησε
στο μαύρο το κορμί μου απάνου.
Άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου Του.
Άστραψαν κι από τα χιόνια, πιο λευκά
τα αιώνια του Λιβάνου.
Οι καταφρονεμένοι μ’ αγκαλιάσανε
και σαν βουνά και σαν Θαβώρ
υψώθηκαν εμπρός μου!
Οι δυνατοί του κόσμου με κατέτρεξαν,
γονάτισα στον ίσκιο μου
τους δυνατούς του κόσμου.
(Εδώ ο ποιητής δίνει στόμα και μιλιά στον Σταυρό του Μαρτυρίου).
Μπροστά στην εικόνα της Σταύρωσης του Χριστού, τα μάτια ξεχειλίζουν ζεστά δάκρυα ενοχής, τα γόνατα λυγίζουν και τα χείλη ψιθυρίζουν ευλαβικά λόγια πόνου και μετάνοιας.
Και ο Ιησούς Χριστός, φορτωμένος στους παγωμένους Του ώμους τις αμαρτίες όλου του κόσμου, έχει ξεκινήσει το ουράνιο ταξίδι Του, προς τον Πατέρα Θεό!
