Γράφει ο Σάββας Ιακωβίδης, πρώην αρχισυντάκτης – διευθυντής – αρθρογράφος – αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα «Η Σημερινή», ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille – Université Catholique de Lille – France.
Θα νόµιζε κάθε πατριώτης Έλληνας ότι οι ηγεσίες στην Ελλάδα και περισσότερο στην Κύπρο θα ανέκρουαν πρύµναν και, αντί ανεξέλεγκτων καλπασµών προς τον τουρκοδιζωνικό κρηµνό, θα αναπετούσαν τα λάβαρα της αντίστασης και της απελευθέρωσης. Αντ΄αυτών αναδύεται ξανά το απαίσιο τέρας του πουρκουαδισµού, της εξηµέρωσης του τουρκικού θηρίου και του ολέθριου κατευνασµού
Ποιος πρέπει είναι ο µέγιστος και αταλάντευτος στόχος του Ελληνισµού; Η διάσωση και απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αττίλα. Γιατί; ∆ιότι αν η Κύπρος τουρκέψει, διά της διζωνικής οµοσπονδίας, η Ελλάδα θα ακρωτηριαστεί και θα συρρικνωθεί, επειδή ο Τούρκος δεν θα περιορίσει τις αρπακτικές ορέξεις του µόνο στην Αν. Μεσόγειο. Θα πυκτεύσει αδίστακτα και στο Αιγαίο και στη ∆υτική Θράκη. Αυτήν την εθνική επιταγή η Αθήνα και η Λευκωσία ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ πεισµατικά να κατανοήσουν. Βολεύονται µε ξένες διαβεβαιώσεις ότι η Τουρκία θα… αλλάξει πολιτική. Και παραµυθιάζονται από τον Αττίλα µε δήθεν νέο… κλίµα ύφεσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Μετά τους βιβλικούς σεισµούς στην Τουρκία και τη φοβερή καταστροφή στα Τέµπη, εκατέρωθεν του Αιγαίου εκδηλώθηκε ένας κοινός θρήνος για τα θύµατα ελληνοτουρκικής εγκληµατικής ανεπάρκειας και ανευθυνότητας. Ο Τούρκος Πρόεδρος και ο ΥπΕξ εξετράπησαν σε ευχαριστίες προς την Ελλάδα για τη συµπαράστασή της προς τους σεισµοπαθείς. Και η Ελλάδα ανταπέδωσε τις ευχαριστίες για την πρόθεση βοήθειας της Τουρκίας µετά το τραγικό συµβάν στα Τέµπη. Οι συνήθεις ευεπίφοροι σε ευσεβείς πόθους στην Αθήνα και στη Λευκωσία άρχισαν να ψαλµωδούν για τη λεγόµενη «διπλωµατία των σεισµών».
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τούρκος ΥπΕξ, Τσαβούσογλου, ανακοίνωσε στον Έλληνα οµόλογό του, ∆ένδια, την υποστήριξη της Τουρκίας στην υποψηφιότητα της Ελλάδος ως µη µόνιµου µέλους του Συµβουλίου Ασφαλείας (2025-2026). Και η Αθήνα ανταπέδωσε µε υποστήριξη της υποψηφιότητας της Τουρκίας για τη θέση του Γενικού Γραµµατέα του ∆ιεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισµού (ΙΜΟ). Τα πράγµατα πρέπει να λεχθούν µε το όνοµά τους, χωρίς διπλωµατικές ή άλλες φιοριτούρες: Η µεν Ελλάδα θα εκλεγεί στο ΣΑ και χωρίς την ψήφο της Τουρκίας. Η δε Τουρκία δεν θα εκλεγεί στον ΙΜΟ, άρα η ψήφος της Ελλάδος είναι άνευ σηµασίας. Πάνω σε αυτά τα γεγονότα, άρχισε να κτίζεται πάλι µια ολόκληρη παραµυθογραφία για δήθεν «νέα εποχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις». Ακόµα και ο Πρόεδρος της Κύπρου, Ν. Χριστοδουλίδης, δήλωσε ότι, βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα έχει θετικές επιπτώσεις και στο Κυπριακό.
Φρούδες ελπίδες και ανεδαφικές προσδοκίες! Η Λευκωσία, ορθά πράττουσα, ανακοίνωσε ότι θα καταψηφίσει την τουρκική υποψηφιότητα επειδή η Τουρκία δεν συµµορφώνεται µε το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, που υπέγραψε µε την ΕΕ, τον ∆εκέµβριο του 2005 και αρνείται να αναγνωρίσει την Κυπριακή ∆ηµοκρατία, η οποία είναι κράτος-µέλος της ΕΕ. Προκύπτουν µερικά ερωτήµατα. Η Αθήνα δεν… γνώριζε ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ∆ηµοκρατία και δεν εφαρµόζει το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, το οποίο προνοεί ελεύθερη πρόσβαση κυπριακών πλοίων σε τουρκικά λιµάνια; Γιατί υποστηρίζει το αίτηµα της Τουρκίας στον ΙΜΟ; Γιατί η Ελλάδα δεν συµπαρατάχθηκε µε την άρνηση της Λευκωσίας να υποστηρίξει τον Τούρκο υποψήφιο στον ΙΜΟ;
Η νέα διάσταση στη συνεργασία Αθήνας-Λευκωσίας ενισχύθηκε και από ένα άλλο, εξίσου σοβαρό γεγονός: Ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής, διορατικός και οξύνους αρθρογράφος και εκ των ιδρυτών της εφηµερίδας «Σηµερινή» και του εκδοτικού Συγκροτήµατος ∆ΙΑΣ, κυκλοφόρησε πρόσφατα δεύτερη έκδοση του βιβλίου του, µε τίτλο: «7 προεδρικά πορτραίτα. Τι συζήτησα µε τους 7 Προέδρους της Κύπρου». Σε αυτό, ο συγγραφέας αναφέρεται εκτενώς σε πολύωρες και συχνές συζητήσεις του µε τον τέως Πρόεδρο, Ν. Αναστασιάδη. Μεταξύ άλλων σοβαρών αποκαλύψεων, ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής καταγράφει τι ο τέως Πρόεδρος τού είπε για τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Κ. Μητσοτάκη.
Η γνωστή έγκυρη εφηµερίδα της Αθήνας, «Εστία», αναδηµοσίευσε σε θέση κύριας είδησης όσα ο συγγραφέας αναφέρει σε συνάρτηση προς τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Ν. Αναστασιάδης επιχείρησε διάψευση του Κώστα Ν. Χατζηκωστή, που απάντησε προς τον διαψεύδοντα ότι κατέγραψε επιµελώς όσα ανεπίτρεπτα ο τέως Πρόεδρος τού είπε για τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Τα δύο αυτά γεγονότα ανέσυραν ξανά στην επιφάνεια την πικρή, θλιβερή και πονεµένη ιστορία των διαχρονικών σχέσεων και ρήξεων µεταξύ Ελλάδος και Κύπρου όσον αφορά το Κυπριακό και τις παραµέτρους του.
Κάθε φορά που οι ηγέτες της Αθήνας και της Λευκωσίας συναντώνται, αναλίσκονται σε πληθωρικές διαβεβαιώσεις περί της στενήςκαι ασυννέφιαστης συνεργασίας τους, καρυκευµένης µε πλήρη συµπαράσταση και υποστήριξη στον αγώνα του κυπριακού Ελληνισµού για λύση και απαλλαγή του από τον Αττίλα. Μακάρι να ήταν έτσι πάντα τα πράγµατα. Από τη δεκαετία του ’50, όταν έγινε το Ενωτικό ∆ηµοψήφισµα και κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η Αθήνα όφειλε να αναλάβει τα ηνία της εθνικής δικαίωσης και αποκατάστασης του Ελληνισµού της Κύπρου, µε έναν στόχο, που αποτελεί τον προαιώνιο πόθο µας: Ένωση της Κύπρου µε την Ελλάδα. Ούτε η καθηµαγµένη, τότε, Ελλάδα που, κατά τον Παπάγο, ανέπνεε µε αµερικανικό και βρετανικό πνεύµονες, ούτε ο εν παντί άσχετος µε τις τότε διεθνείς εξελίξεις Μακάριος, συνειδητοποίησαν την επιβαλλόµενη εθνική αναγκαιότητα: Να χαραχθεί και να ακολουθεί πιστά, διαχρονικά και απαρέγκλιτα ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική µε ΕΝΑΝ ΣΤΟΧΟ: Ένωση µε την Ελλάδα. Οι Τούρκοι είχαν ξεκαθαρίσει διά των εκθέσεων Νιχάτ Ερίµ (Νοέµβριος-∆εκέµβριος 1956) τον δικό τους στόχο: Επανάκτηση της νήσου µε κάθε µέσο.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, οι σχέσεις Αθήνας και Λευκωσίας πέρασαν από τσουνάµι καταστροφικών αντιπαραθέσεων, ακραίων φιλοδοξιών, ασύλληπτων εγωισµών, εγκληµατικών λαθών, αχρείων υπονοµεύσεων, θλιβερών αντιπαλοτήτων, µε ολέθρια υποτίµηση του Τούρκου. Με το πραξικόπηµα της ξενοκίνητης χούντας άνοιξε η πόρτα για να εισβάλει η Τουρκία. Η Κύπρος σφαγιάστηκε, κατακτήθηκε. Τουρκεύει. Ισλαµοποιείται. Το Αιγαίο απειλείται και τη ∆υτ. Θράκη εποφθαλµιά µια αδίστακτη Τουρκία. Θα νόµιζε κάθε πατριώτης Έλληνας ότι οι ηγεσίες στην Ελλάδα και περισσότερο στην Κύπρο θα ανέκρουαν πρύµναν και, αντί ανεξέλεγκτων καλπασµών προς τον τουρκοδιζωνικό κρηµνό, θα αναπετούσαν τα λάβαρα της αντίστασης και της απελευθέρωσης. Αντ’ αυτών αναδύεται ξανά το απαίσιο τέρας του πουρκουαδισµού, της εξηµέρωσης του τουρκικού θηρίου και του ολέθριου κατευνασµού.
Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, Αθήνα και Λευκωσία όφειλαν να αξιοποιήσουν εξαντλητικά το νέο γεωπολιτικό περιβάλλον. Αλλ’ όχι! Και ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου, ως άριστος µαθητής του Αναστασιάδη, επιµένει να κανοναρχεί πεισµόνως την τουρκοδιζωνική οµοσπονδία µε τη συµπαράσταση µιας Αθήνας που επιµένει να θεωρεί το Κυπριακό ως ενόχληση στον ελληνοτουρκικό… υµέναιο, και την Κύπρο να κείται ακόµα µακράν. Γι’ αυτό, κάθε φορά που αποκαλύπτονται διαφωνίες, η δήθεν συµπαράσταση ρηγµατώνεται καίρια εξαιτίας της ανυπαρξίας µιας αταλάντευτης, διαχρονικής και αµετάβλητης ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ αντιµετώπισης του Τούρκου και απελευθέρωσης της Κύπρου. Αντ’ αυτών στήνονται κυπριακά καυδιανά δίκρανα υπό τους ανατριχιαστικούς συριγµούς της τουρκοδιζωνικής τραγωδίας…
