Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή.
Η φετινή άνοιξη, μας επισκέφτηκε με παράξενες ψυχρές εικόνες και ψιχαλισμένες σκέψεις, λες και αμφισβητούσε και η ίδια τον εαυτό της, και αναρωτιόταν: «Η άνοιξη είμαι εγώ, ή με έχει προλάβει το φθινόπωρο, και τώρα έχει στρογγυλοκαθίσει στον δικό μου θρόνο;»
Όμως η αλήθεια είναι, ότι η άνοιξη έχει έρθει και αν ακόμα αμφισβητούμε την παρουσία της, τα πολύχρωμα λουλούδια, τα καταπράσινα δέντρα, η ομορφιά της ανοιξιάτικης ανθοφορίας, τα χαμόγελα και τα αρώματα της πυκνής βλάστησης, όλα αυτά μαζί μαρτυρούν την απαλή, και σχεδόν παιδική εμφάνισή της.
Ξεδιπλώνοντας μπροστά μας πολλούς πίνακες Ελλήνων και ξένων ζωγράφων, που συνθέτουν με αρμονίες στα χρώματα και λεπτομερείς υπολογισμούς στο φως και στη σκίαση του χώρου, πετυχαίνουμε το ανοιξιάτικο σκηνικό που αναζητούμε και που μοιάζει με ένα κομμάτι από τον Παράδεισο, και μας βεβαιώνει ότι η άνοιξη ήρθε! Άλλωστε, ο ποιητής Pablo Neruda, μας θυμίζει ότι: «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει». Έτσι:
• Με χαρά απολαμβάνουμε στη Ζωγραφική Τέχνη τον υπέροχο πίνακα του Sandro Botticelli «Primavera», με τα 190 λουλούδια, που θεωρείται ως ένα από τα αριστουργήματα της Αναγέννησης. Ένα αποκαλυπτικό στοιχείο του συμβολισμού στο έργο αυτό είναι ότι, όλες οι γυναικείες μορφές στον πίνακα κ υ ο φ ο ρ ο ύ ν, συμβολίζοντας τη γονιμότητα της φύσης κατά τη διάρκεια της άνοιξης .
• Την ίδια ομορφιά μάς χαρίζει το έργο του Claude Mone, «Το μονοπάτι στον κήπο του Μονέ στο Givenny», όπου ο ζωγράφος μάς παρουσιάζει -με την απέραντη αγάπη του και αφοσίωση στη φύση- τα σπάνια λουλούδια που καλλιεργούσε ο ίδιος στον κήπο του.
• Ο Van Gogh, αγαπούσε να είναι στην ύπαιθρο και να ζωγραφίζει τα τοπία που έβλεπε γύρω του, πάντα στο φυσικό φως της ημέρας. Με έντονα κίτρινα και πράσινα χρώματα δημιουργούσε μια υπέροχη ανοιξιάτικη εικόνα.
• Μπροστά μας, ο πίνακας του Francisco Goya «Οι ανθοπώλες της Άνοιξης» (1786 ), -πλησιάζοντας προς τον Ρομαντισμό- μας παρουσιάζει μια άνοιξη γλυκιά, λες και θέλει να μας παρασύρει στην πιο παιχνιδιάρικη πλευρά της πιο χαρούμενης εποχής του χρόνου.
Ηλιοτρόπια, παπαρούνες, μαργαρίτες, ίριδες, νάρκισσοι, παιώνιες, τριαντάφυλλα, βιολέτες, και άλλα πολλά λουλούδια γνωστά και άγνωστα, συμπληρώνουν κάθε ημέρα την ανοιξιάτικη παλέτα του ζωγράφου. Σε όλον τον κόσμο είναι αμέτρητοι οι λάτρεις της ζωγραφικής τέχνης, που η αστείρευτη πηγή της καλλιτεχνικής τους έμπνευσης σε θέματα σχετικά με την άνοιξη, τους «έθεσε» σε υψηλά επίπεδα δημιουργικότητας.
Είδαμε κάποια έργα διασήμων ζωγράφων. Όμως, είναι πολλοί και οι σπουδαίοι ζωγράφοι της χώρας μας, που συνέθεσαν ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό σκηνικό ομορφιάς, ζωγραφίζοντας τη δική τους «ελληνική άνοιξη», με τη δική τους «ελληνική» καθαρή ματιά.
Ανάμεσά τους είναι και ο θαυμάσιος καλλιτέχνης Γεώργιος Ιακωβίδης, με το έργο του «ΑΝΟΙΞΗ» (1927). Παρατηρώντας αυτόν τον πίνακα, διαπιστώνουμε πόσο δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ή είναι εδώ η απεικόνιση της άνοιξης, και αυτό το στοιχείο κυρίως που εντυπωσιάζει και προκαλεί, είναι ότι η «ΑΝΟΙΞΗ» του Γ. Ιακωβίδη, είναι μια νεαρή κοπέλα με γαλήνιο πρόσωπο, μισοξαπλωμένη και με ένα αινιγματικό και απροσδιόριστο χαμόγελο στην έκφρασή της, ν’ απολαμβάνει τα αρώματα των λουλουδιών που βρίσκονται γύρω της, ενώ και στα χέρια της κρατά αγκαλιές αγριολούλουδα. Όπως γέρνει το κεφάλι της στο μαξιλάρι, λες ότι είναι μια όμορφη έφηβη με λαμπερό ατσαλάκωτο δέρμα, ίδιο με τα κατάλευκα κρίνα -που στολίζουν το στρογγυλό τραπέζι που βρίσκεται δίπλα της- μέσα σε κρυστάλλινο ανθοδοχείο. Είναι σκεπασμένη ανάλαφρα με λευκό πέπλο, χωρίς να γίνεται προκλητική. Παντού γύρω της, θαρρείς ολοζώντανα πολύχρωμα άνθη, ξεπροβάλλουν από τα βάζα και φωτίζουν τον πίνακα, «διαλύοντας» την παράξενη σκοτεινότητα του δωματίου.
Η «ΑΝΟΙΞΗ» του Γ. Ιακωβίδη (φωτογραφία) -όπως είδαμε και στην αρχή- είναι εντελώς διαφορετική από άλλες, που συναντήσαμε σε πολλούς όμορφους πίνακες με το ίδιο θέμα.
Δεν είναι μια χρυσομαλλούσα λαμπερή άνοιξη με μακριά μαλλιά. Σε αντίθεση με τις άλλες, έχει κοντά μ α ύ ρ α μαλλιά! Είναι μια γήινη νέα κοπέλα, που απολαμβάνει την ευωδιά των λουλουδιών με μισόκλειστα μάτια! Είναι γοητευτική και μεθυστική σαν το άρωμα των κρίνων που την συντροφεύουν ! Είναι μια άνοιξη… ποίημα!
Ίσως, μια τέτοια άνοιξη είχε κάνει π ο ί η μ α ο σημαντικός μας ποιητής Μίλτος Σαχτούρης, όταν έγραψε τους στίχους:
Να κριθεί κάθε Άνοιξη, από τη χαρά της
Από το χρώμα του, κάθε λουλούδι
Από το χάδι του, το κάθε χέρι
Απ’ τ’ ανατρίχιασμά του, κάθε φιλί .
