Μάγερ, ο Φιλέλληνας!

Κείμενο του Οργανισμού για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας.

Όταν μιλάμε για φιλέλληνες ο νους μας πηγαίνει στον Λόρδο Βύρωνα… Όμως, δεν ήταν μόνο αυτός… ΄Υπήρχαν και άλλοι που προσέφεραν τα πάντα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Ένας από τους κορυφαίους ήταν ο Μάγερ!

Όμως, πόσοι τον γνωρίζουν; Έστω κι αν έχει δοθεί το όνομά του σε οδό της Αθήνας στην περιοχή ανάμεσα στην Πλατεία Βάθη και το Μεταξουργείο.

Στις 30 Μαρτίου 1826 ο Ελβετός φιλέλληνας Ιωάννης Μάγερ (Johann Jacob Meyer, Ζυρίχη 30 Δεκεμβρίου 1798 – Μεσολόγγι 10 Απριλίου 1826, αγωνιστής και πρωτεργάτης της ελληνικής δημοσιογραφίας) έστειλε την τελευταία επιστολή του από το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Ο Μάγερ ασπάστηκε την Ορθοδοξία και νυμφεύθηκε Ελληνίδα στην μαρτυρική πόλη. Σφαγιάσθηκε μαζί με την σύζυγο και τις δύο κόρες τους στην «Έξοδο» από τους Τουρκοαιγυπτίους• ήταν 28 ετών.

Η επιστολή εστάλη στον Άγγλο συνταγματάρχη Στάνχοπ εκείνες τις ημέρες της αγωνίας (και μετά την καταστροφή από οβίδα στις 20 Φεβρουαρίου του τυπογραφείου της δισεβδομαδιαίας εφημερίδας των «Ελληνικών Χρονικών» της πρώτης έντυπης εφημερίδας του Αγώνα) και αποτελεί το τελευταίο μήνυμα από το προπύργιο της ελληνικής αντίστασης…\

«Τα βάσανα, τα οποία υπομένομεν, και μια πληγή την οποία έλαβα εις τους ώμους, δεν με εσυγχώρησαν μέχρι τούδε να σας διευθύνω τους τελευταίους μου ασπασμούς. Κατηντήσαμεν εις τοιαύτην ανάγκην ώστε να τρεφώμεθα από τα πλέον ακάθαρτα ζώα και να πάσχωμεν όλα τα φρικτά αποτελέσματα της πείνης και της δίψης.

Η νόσος αυξάνει έτι μάλλον τας δεινοπαθείας, υπό των οποίων θλιβόμεθα.

Χίλιοι επτακόσιοι τεσσαράκοντα των αδελφών μας ετελεύτησαν και περίπου των εκατό χιλιάδων σφαίραι κανονιών και βόμβαι, ριπτόμεναι από το εχθρικόν στρατόπεδον, κατεδάφισαν τους προμαχώνας μας και κατεκρήμνισαν τας οικίας μας.

Το δε ψύχος μάς ενοχλεί υπερβολικώς, καθότι είμεθα διόλου εστερημένοι από ξύλα της φωτιάς.

Με όλας τας στερήσεις ταύτας, είναι αξιοθαύμαστον θέαμα ο ένθερμος ζήλος και η αφοσίωσις της φρουράς μας.

Πόσοι γενναίοι άνδρες μετ’ ολίγας ημέρας δεν θέλει είσθαι πλέον ειμή σκιαί, κατηγορούσαι ενώπιον του Θεού την αδιαφορίαν του Χριστιανικού κόσμου εις τον αγώνα, όστις είναι ο αγών της θρησκείας!

Οι Αλβανοί, όσοι παραίτησαν τας σημαίας του Ρεσίτ πασά, ηνώθησαν μετά του Ιμπραήμ.

Εν ονόματι όλων των ενταύθα ηρώων, μεταξύ των οποίων είναι και ο Νότης Μπότσαρης, ο Παπαδιαμαντόπουλος, και εγώ, όστις παρά της Ελληνικής Διοικήσεως εδιωρίσθην αρχηγός ενός στρατιωτικού σώματος, σας αναγγέλω την ενώπιον του Θεού ωρισμένην απόφασίν μας δια να υπερασπισθώμεν και την υστέραν σπιθαμήν της γης του Μεσολογγίου και να συνενταφιασθώμεν υπό τα ερείπια της πόλεως, χωρίς να ακούσωμεν πρότασίν τινα συνθήκης.

Η τελευταία μας ώρα ήγγικεν.

Η ιστορία θέλει μας δικαιώσει και οι μεταγενέστεροι θέλουν ελεεινολογήσει την συμφοράν μας. Εγώ δε καυχώμαι, διότι εντός ολίγου το αίμα ενός Ελβετού, ενός απογόνου του Γουλιέλμου Τέλλου, μέλει να συμμιχθή με τα αίματα των ηρώων της Ελλάδος…».

Χρόνια αργότερα, το 1885, ο Κωστής Παλαμάς στα «Τραγούδια της πατρίδας μου», τιμώντας εξ ίσου και τους δύο και θυμίζοντάς μας την συνεισφορά των δύο φιλελλήνων, του Λόρδου Βύρωνα και του Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ, στην υπόθεση της Ελλάδας, γράφει:

«Πρώτη η Αγγλία έτρεξε τον Μπάυρον να μάς φέρη

ολόφωτη ελπίδα

Και με τον Μάγιερ έστειλε κοντύλι και μαχαίρι

του Τέλλου η πατρίδα».

Ο Μάγερ σκοτώθηκε κατά την έξοδο του Μεσολογγίου, στις 9 προς 10 Απριλίου 1826, στις 2 το πρωί, ημέρα Σάββατο του Λαζάρου, ξημερώματα των Βαΐων. Έπεσε στο πεδίο τού καθήκοντος και της ιδεολογίας του πιστοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την βαθιά του αίσθηση για το χρέος και την αγάπη του για την Ελλάδα!

Η υπηρέτριά του σώθηκε κατά την έξοδο ντυμένη με αντρική φορεσιά και επιβεβαίωσε τον μαρτυρικό θάνατο του Μάγερ,της γυναίκας του και των δύο παιδιών του…