Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή.
Την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου κάθε χρόνου, και φέτος στις 18 ΙΟΥΝΙΟΥ, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα. Αυθόρμητα έρχεται στη σκέψη μας ο πατέρας, η κολόνα του σπιτιού, ο αρχηγός της οικογένειας, ο κουβαλητής, ο πατέρας που αποφασίζει για όλα, ο άρχοντας, ο πατριάρχης της οικογένειας, και ταυτόχρονα ο βιοπαλαιστής, που όλοι τον σέβονταν. Όμως τα αμέτρητα επίθετα που θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε κοντά στη λέξη πατέρας, πριν από αρκετά χρόνια, σήμερα, γρήγορα και απρόβλεπτα, έχουν ατονήσει και αρκετά από αυτά έχουν χαθεί, καθώς στην τωρινή αντιφατική και ταλαίπωρη εποχή μας, ο πατέρας έπαψε να είναι ο αυστηρός και ολιγόλογος αρχηγός του σπιτιού, και έχει γίνει, περισσότερο, ένας καλός φίλος με τα παιδιά του. Όταν χρειάζεται, τα πλένει, τα ντύνει, τα ταΐζει, τα κοιμίζει, τα βοηθά στα μαθήματά τους, τα πηγαίνει στο σχολείο, και η απόσταση που χώριζε τους ρόλους των δύο γονιών, πατέρα και μάνας, σιγά-σιγά ίσως με την ισότητα των δύο φύλων και τις ανάγκες της οικογένειας, όλο και μικραίνει.
Σήμερα, αν θελήσουμε να περιγράψουμε στα παιδιά, ότι πριν από πολλά χρόνια στην ιεραρχία της οικογένειας, μετά τον Θεό ερχόταν ο πατέρας, και ο Θεός – πατέρας κυριαρχούσε πάντα στη μνήμη των παιδιών, και ότι στις Ινδίες έχουν εικόνισμα και τον πατέρα, …είναι βέβαιο ότι θα εκπλαγούν, και εκατοντάδες απορίες αστείες και ανεξήγητες θα καρφωθούν στο μυαλό τους. Ακόμα, πιο παλιά, είναι γνωστό, ότι τα παιδιά όταν ήθελαν να δείξουν τον σεβασμό τους προς τον πατέρα, έλεγαν συχνά: «Αυτό έλεγε ο πατέρας μου…» σαν να ήταν τα λόγια του εντολή και διαθήκη, που κανείς δεν μπορούσε ν’αμφισβητήσει ή να αλλάξει.
Αν στην κουβέντα μας επιμείνουμε σε όλα τα παραπάνω, είναι σίγουρο ότι θα δούμε τα παιδιά να μας κοιτάζουν παράξενα και με δυσπιστία, και αν τονίσουμε την αρχαία ρήση: «Πατέρα δει αιδείσθαι» (Κλεόβουλος ο Ρόδιος), δηλαδή, πρέπει να έχουμε σεβασμό προς τον πατέρα μας, δεν αποκλείεται να μας θυμίσουν «ότι τώρα βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, και ότι σήμερα ζητούν από τον πατέρα τους το ενδιαφέρον και τη βαθιά αγάπη του και όταν φτάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία ζητούν και την κατανόησή του».
Ο πατέρας, όταν τα χρόνια περάσουν και τα γηρατειά χτυπήσουν αλύπητα το κουρασμένο σώμα του και αναγκαστεί να αποσυρθεί από τη σημαντική θέση που είχε και τις δραστηριότητές του, βλέπουμε -δυστυχώς πολύ συχνά- ν’ αντιμετωπίζει την απομάκρυνση, την απαξίωση, την απόρριψη, και την πίκρα, γιατί τώρα είναι ένας άνθρωπος ανήμπορος και κουρασμένος για να παρακολουθήσει και να πληροφορηθεί τις νέες εξελίξεις (κυρίως της Τεχνολογίας). Αισθάνεται άχρηστος και περιττός που χρειάζεται διορθώσεις και συμβουλές από τους νεώτερους σε ό,τι πει και σε ό,τι κάνει. Γι’ αυτό το θλιβερό θέμα της ψυχολογικής κατάπτωσης του γέροντα πατέρα, ένας άγνωστος ποιητής που υπογράφει με το γράμμα (Ξ), έγραψε:
«Πατέρα, εσύ δεν ξέρεις…
Θ’ αγωνιάς, θα ξενυχτάς, και θα προσφέρεις.
Θ’ αγαλλιάς και θα γελάς (εις την αρχή) πως όλα εσύ τα ξέρεις.
Ύστερα ‘‘κάνε πέρα’’ και ‘‘σώπα’’, ‘‘εσύ δεν ξέρεις’’.
Ύστερα σκέτος θεατής, ύστερα απλός ακροατής, και από ‘‘πέρα’’ θ’ αγωνιάς, θα ξενυχτάς, και πάλι ‘‘να προσφέρεις’’.
Όμως, θ’ ακούς, θα βλέπεις σιωπηλός και θα υποφέρεις, μια και πατέρα εσύ ‘‘τίποτα πια δεν ξέρεις…’’».
Όλοι γνωρίζουμε, ότι υπάρχουν δίπλα μας στην πολυτάραχη ζωή μας εκατομμύρια άνθρωποι, που έχασαν τον πατέρα τους σε πολύ μικρή ηλικία και άλλοι που δεν τον γνώρισαν καθόλου. Αυτοί όλοι γνωρίζουν πολύ καλά τις θλιβερές συνέπειες της απουσίας του, στη ζωή τους. Αυτοί όλοι τον αναζητούν συνέχεια και βουρκώνουν μόνο και στο άκουσμα της λέξης, ΠΑΤΕΡΑΣ…
Όμως, ας ακούσουμε τι σκέπτονται τα παιδιά στην κάθε ηλικία για τον πατέρα:
Έξι χρόνων: Ο πατέρας τα ξέρει όλα!
Δέκα χρόνων: Ο πατέρας ξέρει πολλά!
Δέκα πέντε χρόνων: Ο πατέρας δεν ξέρει τίποτα.
Είκοσι χρόνων: Ο πατέρας ξέρει αρκετά.
Τριάντα χρόνων: Μπορούμε να ζητήσουμε
τη γνώμη του πατέρα.
Σαράντα χρόνων: Παρ’ όλα αυτά,
ο πατέρας κάτι ξέρει περισσότερο…
Πενήντα χρόνων: Ο πατέρας τα ξέρει όλα.
Εξήντα χρόνων: Αχ! Και να ζούσε ο πατέρας
και να ζητούσαμε τη γνώμη του!!!
Τέλος, ας θυμηθούν τα παιδιά, ότι ο Διαγόρας ο Ρόδιος, ο ανίκητος πυγμάχος Ολυμπιονίκης, πέθανε ευτυχισμένος στην αγκαλιά των δύο γιων του που είχαν στεφθεί Ολυμπιονίκες, και τον σήκωσαν στα χέρια και έκαναν μαζί του τον γύρο του θριάμβου στο Στάδιο της Ολυμπίας.
Και ο Αινείας φεύγοντας από την Τροία, είχε την άδεια να πάρει μαζί του ό,τι μπορούσε να σηκώσει. Και ενώ οι άλλοι έσπευσαν να φορτωθούν όσο περισσότερο χρυσάφι, ασήμι, και ό,τι άλλο ακόμα πολύτιμο μπορούσαν να σηκώσουν, ο Αινείας σήκωσε στα χέρια και πήρε μαζί του, το «δικό του πολύτιμο φορτίο». Και αυτό ήταν ο γέρος ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ!
