Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ.
Το κακό του καπιταλισμού έχει ξεπεράσει πλέον όλα τα όρια της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να το χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό.
Έχουμε ζήσει την εκμετάλλευση στα εργοστάσια, την εκμετάλλευση μέσα στον καύσωνα της θεσσαλικής γης, μέσα στα ορυχεία, αλλά την υποβρύχια εκμετάλλευση δεν θα μπορούσαμε ποτέ να την φανταστούμε, πάρα μόνον μέσα στα αδυσώπητα μυαλά των καπιταλιστών εκμεταλλευτών των ξενοδοχείων, των εστιατορίων και στον χώρο κάποιας τρατορίας.
Το είδαμε κι αυτό, διαπιστώσαμε τον εξευτελισμό, τον διασυρμό και τον εξανδραποδισμό έστω και με τη χρήση του χρηματισμού. Ναι, δεν λέω, μπορεί ο σερβιτόρος να κερδίζει ακόμη και 300 ευρώ pourboire ημερησίως συν το καλοπληρωμένο μεροκάματο, όμως αυτό δεν του αφαιρεί την υπονόμευση της προσωπικότητάς του, πέραν του κινδύνου να υποστεί έναν καλό πνιγμό και να βγάζει μπουρμπουλήθρες. Και εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορεί ο κάθε ένας τουρίστας να εξευτελίζει τον τίμιο και ειλικρινή αποφοιτήσαντα από ανωτάτη σχολή Έλληνα εργαζόμενο, που θα μπορούσε κι αυτός να εισαχθεί σε μια αξιοπρεπή Δημόσια Υπηρεσία με απολαβές μισθού και κλιματιστικού.
Είμεθα έτοιμοι ως απόγονοι του Λεωνίδα να αμφισβητήσουμε τη γαλέρα της παραλίας και να ζητήσουμε τις έντιμες απολαβές της εργασίας μας κάθε Τετάρτη, άντε και Πέμπτη, προσερχόμενοι εις την υψηλόφρονα Υπηρεσία μας, μετά πλήρους στόμφου απέναντι στους αγενείς συνήθως προσερχόμενους πολίτες για να λύσουν τυχόν πρόβλημά τους, λες και είμαστε υποχρεωμένοι να επιλύουμε το κάθε χρονίζον επί δεκαετίες ζήτημα, λες και εμείς δεν έχουμε οικογένεια και εγγόνια για να σιτίσουμε. Απ’ όλα έχουμε κι ας μην το διατυμπανίζουμε!
Υποχρέωσε -που λέτε- ο αχρείος επιχειρηματίας νέους σαν τα κρύα τα νερά να εξυπηρετούν τους ξινούς Σκανδιναβούς, προσφέροντας ποτά και εδέσματα επάνω σε θαλάσσιες εξέδρες. Ναι δεν λέω, είναι πρωτότυπο και το μεροκάματο στο ύψος υπουργού, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει ο φτωχός λαός και όχι ο πλούσιος λαός, αυτούς ποτέ δεν τους εκτιμούσαμε. Αν συνεχίσουμε έτσι, βλέπω να χάνουμε τη Δραπετσώνα που δεν είχαμε ζωή παρά μόνον γεράνι και στεφάνι. Δεν είμαστε για τέτοια , εμείς απ’ τους φτωχούς περιμένουμε να βγάλουμε κανά φράγκο, οι πλούσιοι είναι σπάγγοι.
Με την ευκαιρία και προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον αχώνευτο πλούτο, θα πρέπει να σκεφτούμε και μια ακόμη λύση. Αναλογιστείτε μετά την πρότασή μας να σφραγίσουμε τις Τράπεζες, μήπως είναι ευκαιρία να σφραγίσουμε και όλες τις επιχειρήσεις; Αρχίζοντας από τα Ναυπηγεία και τα εργοστάσια να καταλήξουμε στα περίπτερα και τις καφετέριες. Τη λύση ήδη την έχουμε σκεφτεί: Απόλυτος διορισμός των Ελλήνων στο υπέροχο, ευάερο και ευήλιο Ελληνικό Δημόσιο. Για να δω τι θα κάνουν οι απαίσιοι τουρίστες που δεν χορταίνουν καφέδες στην ξηρά και θέλουν να τους πίνουν και στην θάλασσα. Αίσχος κύριε τουρίστα, ούτε να σε ξαναδούμε δεν θέλουμε έστω κι αν δίνεις στον σερβιτόρο μας 300 ευρώ φιλοδώρημα. Θέλουμε να είμαστε φτωχοί αλλά τίμιοι αριστεροί. Τα κόλπα με τις επιχειρήσεις, τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες τα καταλάβαμε πλέον, εμείς στο νερό δεν ξαναβάζουμε γκαρσόνι ούτε με χίλια ευρώ μεροκάματο.
Βρε είμαστε γατόνια σου λέω!
