Παιδάκια εσείς, της θάλασσας της γαλανής πατρίδας το κάθε ένα απ’ τα δυο, διαμάντι της Ψερίμου μονάκριβο αετόπουλο, στολίδι της φυλής μας στο κύμα πάνω, στον γιαλό, στου Αιγαίου τα μετερίζια στα σύνορα της λευτεριάς και του όρθρου του ανθρώπου, μ’ αγέρηδες και μοναξιά αναθρεμοπλεγμένη είν’ η ζωή σου, άστρο λαμπρό, πετράδι της Ελλάδας.
Τριώ χρονώ ή τέσσερα, πέντ’ έξι, οχτώ ή δέκα στου Αιγαίου μιαν ακτογραμμή πιο πέρα κι απ’ το πέρα τα σύνορα του ελληνισμού φυλάτε, την ψυχή μας που σας θωρεί, ως λέοντες, ατρόμητα, γενναία τα φλάμπουρα της λευτεριάς να υψώνετε στον ήλιο κι έτσι να παίρνει δύναμη, να στέκεται ολόρθη και με του ήλιου τ’ άροτρο να γνέθει τους αιθέρες στο όνομα της λευτεριάς και της αξιοπρέπειας.
Στ’ ακριτικό σας το νησί, λιγόστεψε ο κόσμος της Ψέριμου, της Τέλενδου οι κάτοικοι αραιώσαν όπως σε όλα τα νησιά, στα σύνορα του Αιγαίου και στου Ιόνιου τα νερά, μακριά από το κέντρο· και έτσι απομείνανε πολλά σχολειά μονάχα χωρίς ψυχές να έχουνε να τις φωτοδοτήσουν γι’ αυτό κι εγκαταλείφθηκαν και μισογκρεμιστήκαν και δεν μπορούν να θρέψουνε με πνεύμα άλλη ψυχούλα.
Μα εκεί μακριά στην Ψέριμο, στη ρότα των ηρώων κάποιοι ανακαινίσανε το έρμο το σχολείο κάποιοι σπουδαίοι Έλληνες που ζουν για την Ελλάδα και την πατρίδα υπηρετούν, σ’ αυτήν είναι ταγμένοι.
Έτσι από φέτος έγινε να λειτουργήσει πάλι για να δεχτεί στις τάξεις του, τα πιο μικρά απ’ όλα τα πιο μικρά απ’ τους νεοσσούς που στο νησί τους μένουν όλο τον χρόνο, μόνιμα, εκεί όλους τους μήνες τα πιο μικρά ελληνόπουλα, σε όλα τα σχολεία: τον τριώ χρονώ στα τέσσερα, τον άξιο Πανορμίτη και τον τετράχρονο άξιο, τον Γιώργο Ταξιάρχη στα εγκαίνια να στέκονται στον ίσκιο της σημαίας για να βρωντοφωνάξουνε «εδώ είναι η Ελλάδα» «είμαστε εδώ, για όλους σας, συνέλληνες, αδέρφια»!
Του Αιγαίου αστέρια, εσείς, λαμπρά, Λουλούδια της Ψερίμου που με τ’ αγνό τραγούδι σας ευωδιά ο τόπος σας έταξαν οι μάνες σας στου αρχάγγελου το πνεύμα· του Αρχαγγέλου του Μιχαήλ, του μέγα Ταξιάρχη έχετε ύψιστη τιμή ν’ ακούτε στ’ όνομά του να έχετε τη χάρη του, τη δύναμη, τη δόξα.
Σας βύζαξαν οι μάνες σας Ελλάδα, Φως κι Αιγαίο μέσα στις φλέβες της ψυχής ν’ απλώνουν τα φτερά σας με τη ζωντάνια, την ισχύ, τη ρώμη του πατρός σας για να πετάτε στα ψηλά, στις κορυφές του κόσμου.
Στο ίχνος του καλοκαιριού, στο ρίγος του χειμώνα με τα αρμυρίκια ή τις ελιές, την αύρα της ψυχής σας αγόρια εσείς μοναχικά το πιο πολύ του χρόνου, τη στέλνετε ως τον ουρανό στ’ αστέρια να μιλήσει ή, πάλι, εκεί στο ύπαιθρο, μαζί με τα αρνάκια μ’ αυτήν τραγούδι άδετε, οι φίλοι σας ν’ ακούσουν να σας τ’ ανταποδώσουνε βελάζοντας με χάρι οι φίλοι οι μοναδικοί, μα οι πιο πιστοί απ’ όλους που όλο τον χρόνο, παρ’ εκτός, το θείο καλοκαίρι είναι οι μόνοι κάτοικοι, που ζουν εκεί μονίμως.
Και μόνο όταν έρθει αυτό, το άγιο καλοκαίρι γεμίζει ο κόσμος με παιδιά, με γέλια και παιχνίδια και νιώθετε σαν άγγελοι, μες στον παράδεισό σας· για μια φορά στην όαση, μόνο το καλοκαίρι κι έτσι ξεχνάτε την ερμιά του έρημου του χρόνου.
Δύσκολη και αβάσταχτη είν’ η αποστολή σας μα εσείς δεν είστε από φθαρτά υλικά για τον καθένα· είστε πλασμένα από το φως, οράματα κι ελπίδα από αγαθά του πνεύματος, με της ψυχής το χρώμα από αυτά που φτιάχνονται και ζουν οι Μαραθώνες κι οι Θερμοπύλες, Πλαταιές, άθλοι της Σαλαμίνας· άνθη τα πιο πολύτιμα, που έχουν στο χυμό τους του ΟΧΙ τον αντίλαλο, ηχώ απ’ το Μανιάκι τη δόξα του ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, τον κρότο από το Κούγκι του Ζάλογγου τον θείο χορό, Μεσολογγιού το σθένος.
Κρατάτε ελληνόπουλα, γερά, να είστε ο φάρος να δείχνετε στ’ άλλα παιδιά, ποια είν’ η αποστολή τους να είστε και η άμυνα στην ’πιθυμιά του εχθρού μας να ξέρει πως είν’ άσκοπο να δοκιμάσει νά ’ρθει γιατί τ’ αεροπλάνα του, τα πλοία κι ο στρατός του στου Αιγαίου τα βαθιά νερά, θα βρουν τη θεία Δίκη.
Πέστε και στον πατέρα σας και στην καλή σας μάνα πως είμαστε υπερήφανοι οι Έλληνες για εκείνους που κάναν ελληνόπουλα, αετόπουλα, λιοντάρια να κρένουν στα τρανά βουνά σαν νά ’ν’ κι αυτά το ίδιο.
Δείξτε την περηφάνεια σας που είσαστε παιδιά τους αφού αυτοί ’ναι η μαγιά ν’ αναστηθεί η Ελλάδα κι ας είναι υπερήφανοι για ό,τι έχουν πράξει γιατ’ είν’ μεγάλη η τιμή που μέσ’ απ’ την καρδιά τους ανέθρεψαν τέτοια πηγή φωτός για την πατρίδα!
Κι εσείς αητοί της αντρειάς, τραγούδι εσείς γενναίο κρατάτε τη σημαία μας, ψηλά, μέχρι τ’ αστέρια ν’ ακούγεται το θρόισμα, της λευτεριάς ο ήχος τι είστε οι ακρίτες της φυλής, οι ηρωικοί φρουροί της ο κραδασμός της αρετής και ο παλμός του έθνους!
