Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΣΟΚΟΣ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν παραλείπει να τονίσει σε κάθε δημόσια ομιλία του (τελευταία στην Πολιτική Επιτροπή), ότι το 41% που πήρε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές, δεν είναι ποσοστό εφησύχασης και αλαζονείας, αλλά εντολή ευθύνης, συνέπειας, έργου. Το λέει τόσο συχνά και επίμονα που αποδεικνύει ότι πράγματι θεωρεί ότι ο εφησυχασμός και η αλαζονεία αποτελούν απειλή για το κυβερνών κόμμα, δεν το λέει …τυπικά και εθιμικά, για πλάκα και εντυπώσεις.
Είναι προφανές, και το διαπιστώνουν και οι δημοσκοπήσεις η μια μετά την άλλη, ότι η ΝΔ του Μητσοτάκη κυριαρχεί στην προτίμηση της κοινωνίας. Παρά σφάλματα, ολιγωρίες, αλαζονικές συμπεριφορές, φαινόμενα κακοδιοίκησης, καθυστέρηση των (υπεσχημένων και από το… 2019!) μεταρρυθμίσεων, ο κόσμος «την…. προτιμά».
Το «παράδοξο», με τις δημοσκοπήσεις (και κυρίως τα ποιοτικά τους ευρήματα) είναι ότι η κοινωνία σχεδόν σε όλα τα επιμέρους ζητήματα (οικονομία, ασφάλεια, κοινωνική πολιτική κ.ά.) εκφράζει πλειοψηφικά δυσαρέσκεια και σκεπτικισμό για τις κυβερνητικές επιδόσεις! Αλλά στην πρόθεση ψήφου, επιμένει να… δίνει αυτοδυναμία και συντριπτική πρωτιά στο κυβερνών κόμμα!
Διαστροφή του κόσμου; Προφανώς όχι. Με λίγα λόγια, δεν είναι ο ιδανικός, αλλά είναι αδιαμφισβήτητα καλύτερος και αποτελεσματικότερος από όλους τους άλλους. Μπορεί στον ίδιο τον Μητσοτάκη αυτή η… «συγκριτική υπεροχή» να μην τον ενθουσιάζει και τόσο, ωστόσο είναι το θεμέλιο της πολιτικής κυριαρχίας του. Και αυτό προσπαθεί να ενισχύσει με κάθε τρόπο, λέγοντας σε υπουργούς και συνεργάτες να μην επαναπαύονται στις δημοσκοπήσεις, να μην είναι αλαζόνες, να σηκώσουν μανίκια. Γιατί οι καιροί και οι συνθήκες αλλάζουν, συχνά απρόβλεπτα και με μεγάλη ταχύτητα…
Για τον (όποιον εναπομείναντα…) ΣΥΡΙΖΑ, δεν γίνεται λόγος. Αφήνουμε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους. Αυτοί δεν έκαναν αντιπολίτευση ουσίας και περιεχομένου όταν μετά το 32%, που πήραν το 2019, ήταν η… ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση, θα κάνουν τώρα που αγωνίζονται να… μείνουν τρίτοι, μετά το ΠΑΣΟΚ, προσευχόμενοι να μην είναι μονοψήφιοι και τους περάσει τον επόμενο μήνα και το… τίμιο στο δογματισμό και τη «θρησκοληψία» του εξωπραγματικό ΚΚΕ!
Όσο για το ΠΑΣΟΚ απομένει να αποδείξει στην πολιτική πράξη αν είναι σε θέση και έχει μπει στη νοοτροπία της προοπτικής κόμματος εξουσίας (πέραν της δακρύβρεκτης και συναισθηματικά φορτισμένης ανάμνησης – αναφοράς στο ένδοξο παρελθόν του…). Και αυτό είναι το κατεπειγόντως ζητούμενο. Όχι το να… πανηγυρίζεις (δικαίως, πάντως…) για το ότι δημοσκοπικά πέρασες τον θνήσκοντα ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλο το να προσπαθείς να ισορροπήσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της κεντροαριστεράς, και άλλο να διεκδικείς μεθοδικά και πειστικά τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και είναι άλλο,ο Ανδρουλάκης να φιλοδοξεί να εμφανίζεται ως ένας… «σοβαρός Τσίπρας» στο αντιπολιτευτικό σκηνικό, και τελείως διαφορετικό και απαιτητικότερο να επιδιώκει να υπολογίζεται ως «κατάλληλος πρωθυπουργός»…
Η απουσία, όμως, πολιτικής έκφρασης (λόγω ανυπαρξίας αντιπολίτευσης) της συλλογικής απογοήτευσης, των παραπόνων, των ενστάσεων για την ποιότητα και αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης, όπως καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, επ’ ουδενί σημαίνει ή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν και δεν κινούνται κοινωνικά ρεύματα ανησυχίας, αγωνίας, ίσως και θυμού, που αναζητούν και πάντως προσδοκούν αυτή την πολιτική τους έκφραση. Που, νομοτελειακά, μα σήμερα μα αύριο, θα προκύψει για να καλυφθεί το όποιο κενό. Και ας ελπίσουμε να μην προέλθει ως ανοσιούργημα απόγνωσης, με ακραίες προεκτάσεις… Γιατί στην Ευρώπη, καταγράφονται ήδη τέτοιες προοπτικές τερατογένησης…
