Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης *
Το αξιοθαύμαστο της Ιστορίας είναι, το ό,τι αυτή είναι η μόνη που συνδέει ενέργειες, γεγονότα και δραστηριότητες των ανθρώπων. «Μη παίρνετε εις τα σοβαρά αυτούς τους ανιστόρητους, που προκαλούν με την αγνωσία τους». Εις την ζωή ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα οφείλει σε όλα αυτά μία έντιμη απάντηση, η οποία είναι καλύτερη από μια αποτυχία.
Αναφέρομαι τώρα εις τους Ρωμαίους, μια φυλετική βάρβαρη πολεμική οντότητα της Κεντρικής Ιταλίας, χωρίς ουδεμία πνευματική και πολιτιστική παρακαταθήκη. Γι’ αυτό μισούσαν τους Έλληνες και τους άλλους λαούς και πολιτισμούς. Και οι οποίοι ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα άρχισαν να καπηλεύονται και να καταχρούνται τους μύθους, ιδέες, έννοιες, την ιστορία και τον πολιτισμό των Ελλήνων. Και εν συνεχεία «μεταλαμπάδευσαν» αυτόν εις την Ευρώπη ως καραμέλα, σε «Ελληνο-ρωμαϊκό Πολιτισμό»! Από πού έως πού «αυτός ο πρωτόγνωρος αρραβώνας μεταξύ Πολιτισμού και Βαρβαρότητας;» Kάτι το ανάλογο και αντίστοιχο το οποίο δεν υπάρχει εις την παγκόσμια ιστορία. Ποιοί, οι Ρωμαίοι, οι οποίοι με την πρώτη τους εμφάνιση εις την ιστορία, δεν είχαν ουδεμία πνευματική και πολιτιστική παρακαταθήκη, όπως τότε πριν οι επί 3 χιλιετίες Έλληνες, και οι οποίοι Ρωμαίοι ήσαν/είναι εχθροί και πολέμιοι των Ελλήνων, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αλλά και άλλων λαών. Έτσι οι βάρβαροι Ρωμαίοι χρησιμοποιούντες ως μανδύα τον «ελληνορωμαϊκό πολιτισμό» μεταλαμπάδευσαν τη βαρβαρότητά τους και εις τους Ευρωπαίους, και αργότερα, όλοι μαζί ξεχύθηκαν και στράφηκαν κατά της ανθρωπότητας, καταληστεύοντας και καταστρέφοντας σε όλες τις ηπείρους λαούς και πολιτισμούς. Διότι άλλο είναι πολιτισμός και άλλο πολιτική! Εξ ου και η εχθρική και βάρβαρη συμπεριφορά αυτών έναντι της Ελλάδος και η υπέρ της βάρβαρης Τουρκίας ανέκαθεν πολύ φιλική στάση αυτών, καθότι ισχύει η ρήση: «Ο όμοιος πάντα τον όμοιό του αναζητεί»!
Ο πολιτισμός είναι όμως το γνώρισμα, η δημιουργία, τα έργα, η διαχρονική και αναλλοίωτη ταυτότητα κάθε λαού. Τα τραγικό και όλως λυπηρό, σε όλα αυτά που θα διαβάσετε, είναι ότι σήμερα απουσιάζει αυτή η αντίδραση της πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας της πατρίδος μας!
1. Αληθινοί Ιδρυτές της Ρώμης.
Που σημαίνει ανδρεία, ψυχική δύναμη, ήσαν μετά την πτώση της Τροίας ο Αινείας και οι ήρωες αυτής, και όχι οι Ρωμαίοι, οι μεγαλύτεροι λαφυρολόγοι και καταστραφείς της αρχαιότητας, οι οποίοι 700 χρόνια αργότερα κατασκεύασαν και ευφαντάστηκαν τον ψευδο-μύθο του Ρώμου και Ρωμύλου (Remus-Romulus).
2. Ρωμαιολατίνοι.
Αυτοί κατέστρεψαν τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το πρώτο και μεγαλύτερο εις την παγκόσμια ιστορία κέντρο γνώσης, και όχι οι Άραβες. Η καταστροφή έγινε μεταξύ του 1ου και 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν η εμφάνιση, η παρουσία και η δραστηριότητα των Ρωμαίων άρχισε να γίνεται έντονη, αλλά και πολύ επιζήμια.
3. Οι Ρωμαίοι μισούσαν τους Έλληνες.
α. Μετά τη νίκη των Ρωμαίων εις την Πύδνα (26 Ιουνίου 168 π.Χ.), εις τους Φιλίππους (2-3 Οκτ. 42 π.Χ.) και τη Ναυμαχία του Ακτίου (2 Σεπτ. 31 π.Χ.), μετέφεραν οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι και μεγαλύτεροι κλεπταποδόχοι και αρχαιοκάπηλοι της ανθρωπότητας, χιλιάδες έργα τέχνης και γνώσης εις την Ρώμη (λίγο μετά και εις τα υπόγεια του Βατικανού!), όπου είναι κρυμμένα και αδημοσίευτα χιλιάδες ανεκτίμητοι θησαυροί. Υποτίθεται και ένα παρόμοιο ακριβές αντίγραφο του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, το οποίο βρέθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα, και το οποίο τότε «πήγαινε» και αυτό για τη Ρώμη»! Ιστορικώς όμως είναι επίσης αδιαμφισβήτητο, ότι η ανάδειξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται μόνο εις τις διχόνοιες και αναπόφευκτες ήττες των Ελλήνων.
β. Μετά τις προαναφερθείσες ήττες των Ελλήνων, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες «υπηρέτησαν ως σκλάβοι/δάσκαλοι» εις τη Ρώμη και μετέφεραν εκεί τη γνώση και τη σοφία των Ελλήνων. Πρότερον οι Ρωμαίοι ήσαν μόνο μια στρατιωτική πόλις της Κεντρικής Ιταλίας, η οποία στράφηκε εναντίον όλων των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, αλλά αργότερα και κατά της Ηπειρωτικής Ελλάδος και εναντίον όλων των πνευματικώς πολύ αναπτυγμένων αποικιών του ελληνικού κόσμου. Δεν είχαν ουδέν πνευματικό επίπεδο και παρακαταθήκη, δηλαδή κανένα πολιτισμό όπως π.χ. ήδη τότε επί πολλές χιλιετίες οι Έλληνες. Από πού έως πού οι Ρωμαίοι φιλόσοφοι Σενέκας, Βιργίλιος και Πλίνιος κ.ά., οι οποίοι χωρίς ουδεμία παρακαταθήκη ήρθαν αίφνης από το πουθενά, ευθύς μετά τις μάχες της Πύδνας, των Φιλίππων και του Ακτίου. Όταν ήδη τότε οι Ρωμαίοι ισχυρίζονταν, ότι «αυτοί νίκησαν τους Έληνες με τα όπλα τους, και οι Έλληνες νίκησαν αυτούς με το πνεύμα και τη σοφία τους»!
Θα έχετε επίσης ακούσει, ότι και εις τη σύγχρονη εποχή, γόνοι πολλών εύπορων, που σπουδάζουν εις τα διάφορα με διεθνές κύρος πανεπιστήμια του κόσμου, αποκτούν ακαδημαϊκούς τίτλους με εργασίες που γράφουν καθηγητές έναντι αμοιβής ή επειδή οι γονείς είναι χορηγοί των πανεπιστημίων! Γνωρίζω π.χ. πρώην Γερμανό τπουργό Εξωτερικών, ο οποίος πήρε το τίτλο του διδάκτορα (Dr.) χάρις εις την βοήθεια ενός Έλληνα και πολύ γνωστού εις την Ελλάδα συνταγματολόγου καθηγητή, που δίδασκε τότε εις το Πανεπιστήμιο της Βόννης. Ένα δημοσίευμα που προκάλεσε τότε εις τη Γερμανία μεγάλη αίσθηση εις τους αναγνώστες!
γ. Μετά την πρώτη ρήξη και τη μεταφορά από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης 11 Μαΐου 330 μ.Χ.) της νέας πρωτεύουσας εις το Βυζάντιο, η Ρώμη, ο Πάπας αυτής μετά βδελυγμίας αναφέρονταν εις την Ανατολική Ρώμη (Ost-Rom), και όχι εις την Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, που σημαίνει Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Εκ του λόγου αυτού αποκαλούσαν αυτή Ανατολική Ρώμη και Ρωμιούς, και όχι Βυζάντιο και Έλληνες.
δ. Εις όλες τις εκφάνσεις των τότε «Διανοούμενων και Ιστορικών» της Ευρώπης αποφεύγονταν συστηματικά η άμεση αναφορά εις τους Έλληνες και τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι ότι και εις την δεκαετία του ’60 υπήρχαν ακόμη εκατοντάδες Γυμνάσια εις τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, που ονομάζονταν «ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΑΪΚΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ», τα οποία ήσαν υπό τον έλεγχο του κυριάρχου της Ευρώπης και Πάπα της Ρώμης. Μια πρωτοφανής νοθεία της ιστορίας και του πολιτισμού. Προς τι λοιπόν η πρόσθεση «ΡΩΜΑΪΚΑ», αφού πηγή της γνώσης ήσαν μόνο οι Έλληνες και ο Ελληνικός Πολιτισμός; Διότι δεν υπάρχει εις την παγκόσμια ιστορία ένας «Ελληνο-ρωμαϊκός Πολιτισμός» ή π.χ. «Ελληνο-αιγυπτιακός Πολιτισμός» ή «Ελληνο-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Ελληνο-βαβυλώνιος Πολιτισμός» και τανάπαλιν κ.λπ., αλλά ούτε και ένας π.χ. «Κινεζικο-αιγυπτιακός Πολιτισμός» ή «Ινδικο-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Ιαπωνικο-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Σουμερικο-αιγυπτιακός Πολιτισμός» και ούτω καθεξής. Δηλαδή μια σύμπτυξη/αρραβώνας Πολιτισμών, καθότι κάθε λαός είναι δημιουργός ενός Πολιτισμού που έχει δικό του γνώρισμα και δική του ταυτότητα, εξέλιξη, ανάδειξη, πορεία και αδιαμφισβήτητη θέση εις την Παγκόσμια Ιστορία. Μάλιστα, τότε μου είχε προταθεί να διδάξω σε ένα από αυτά τα «Ελληνο-Ρωμαϊκά Γυμνάσια» εις την Κολωνία (κοντά εις την Βόννη!), αλλά δεν αποδέχθηκα την πρόταση, διότι είχα ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες μου για την τελική επιστροφή εις την πατρίδα μας.
ε. Η όποια αλλαγή εις την Ευρώπη οφείλεται πρώτα εις τους υποταγμένους Έλληνες της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, και εν συνεχεία εις τους Άραβες, οι οποίοι μετά την κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου (709 μ.Χ.) από τον Ταρίκ και εν συνεχεία την ίδρυση των εκεί Χαλιφάτων, μετέφεραν τον Ελληνικό Πολιτισμό εις την Ευρώπη, και οι οποίοι ήσαν γνώστες της Αρχαίας Γνώσης και Σοφίας των Ελλήνων. Δηλαδή αυτό το ισλαμο-αραβικό σχήμα προκάλεσε την Αναγέννηση εις την Ευρώπη και όχι οι Ρωμαίοι. Βέβαια μετά την πρώτη πτώση του Βυζαντίου (1204) εις τους Ρωμαιο-Λατίνους/Φράγκους και την καταλήστευση όλων των θησαυρών αυτού (Βιβλιογραφία, Έργα Τέχνης κ.ά.) και εν συνεχεία λίγο πριν απο την τελική πτώση εις τους Οθωμανούς (1453), με τη φυγή χιλιάδων Ελλήνων διανοούμενων του Βυζαντίου προς την Ιταλία και την Ευρώπη, επιταχύνθηκε τότε η αναγεννησιακή τάση εις την Ευρώπη! Τότε έχουμε την ανακάλυψη και ανάδειξη της σημασίας του Ελληνικού Πολιτισμού, τότε έχουμε την γέννηση και ανάδειξη γνωστών Ευρωπαίων Διανοούμενων και Επιστημόνων.
ζ. Και συμπληρώνω εις την παράγραφο ε:
Ο Γάλλος συγγραφέας Sylvain Gouguenheim (γεν. το 1960) καθηγητής της Μεσαιωνικής Ιστορίας, με το βιβλίο του «Ο Αριστοτέλης εις το Μον-Σαιν Μισέλ» με τον εύγλωττο υπότιτλο: «Οι Ελληνικές ρίζες της Χριστιανικής Ευρώπης», περιγράφει τη χρονική περίοδο 7ο έως 12ο αιώνα. Ένα έργο το οποίο προκάλεσε όμως πολλές αντιδράσεις εις την Ευρώπη! Κατανοητό, σε μια Ευρώπη την οποία, επι εκατονταετηρίδες, εξαπατούσε η Ρώμη, ο Πάπας και η Καθολική Εκκλησία. Και η οποία Ρώμη και ο Πάπας αποκαλούσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία Ανατολική Ρώμη, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και δεν επέτρεπε εις τους Έλληνες να αποκαλούνται Έλληνες, αλλά Ρωμιοί!
Στο επόμενο το β’ μέρος
*Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύµνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαµένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονοµικές Επιστήµες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη, όπου διέµενε επί πολλά χρόνια, και από εκεί ταξίδευε και γνώρισε συνειδητά και πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. ∆ιετέλεσε επι 5 έτη υπάλληλος του Κοινοβουλίου της Οµοσπόνδου ∆ηµοκρατίας της Γερµανίας εις την Βόννη, και εν συνεχεία επέστρεψε εις την Ελλάδα και σπούδασε Ιστορία, Πολιτιστική Κληρονοµιά και Αρχαιολογία εις την Αθήνα. ∆ιετέλεσε επι 30-ετίας ∆ιπλωµατούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.
