Γράφει ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης Δικηγόρος ε.τ
Ο γάμος είναι θεσμός πανάρχαιος με προοπτική των τεκνογονία και την εφ’ όρου ζωής συμβίωση ανδρός και γυναικός. Ο Ερέννιος Μοδεστίνος, Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος του 3ου αιώνα, μας δίνει γλαφυρά την έννοια του κορυφαίου αυτού θεσμού: «γάμος εστίν ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Αυτός ο ορισμός υπήρξε θεμελιώδης για την καθιέρωση της έννοιας του γάμου χιλιάδες χρόνια τώρα.
Ο Πλούταρχος, αρχαίος Έλληνας ηθικοφιλόσοφος (46-127), αποκαλεί τον γάμο «σύνοδον ανδρός και γυναικός, ής ου γέγονεν ουδ’ έστιν ιερωτέρα κατάζευξις» (Πλουτάρχου «Περί παίδων αγωγής», 19).
Ο δε Αριστοτέλης, κορυφαίος φιλόσοφος της αρχαιότητας (384-322 π.Χ.), αποφαίνεται πως «φιλίαν κατά φύσιν υπάρχειν, ανδρί και γυναικί και συνοίκησιν ου μόνον τής τεκνοποιίας χάριν, αλλά και εις τον βίον» (Ηθικά Νικομάχεια, Θ. ΧΙΙ, 17, 24). Ως εκ τούτου, ο γάμος ανδρός και γυναικός αναγνωρίζεται ως βασικό θεμέλιο, ενός ακόμη μεγαλύτερου παράγοντα του ανθρώπινου βίου. Παράγοντα, από τον οποίον παρήχθη η Ομάδα, αναπτύχθηκε ο κοινωνικός βίος, τελειοποιήθηκε, η έννοια της Πολιτείας· και ο παράγων αυτός είναι η οικογένεια, ο ιερότερος δεσμός, που για εμάς τους Έλληνες είναι ταμπού. Είναι μια από τις προαιώνιες εκείνες αξίες και αρχές που τιμούμε από γεννήσεώς μας, προστατεύουμε εσαεί και μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο.
Το τελευταίο διάστημα επικρατεί ένταση στο πολιτικό μας σκηνικό και σοβαρός προβληματισμός των Ελλήνων με αφορμή τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Δυο θέματα που έφεραν αναταράξεις στην Κυβέρνηση και την αξιωματική Αντιπολίτευση και αναστάτωση στα άλλα Κόμματα, ενώ έχουν διχάσει την κοινή γνώμη και απασχολούν καθημερινά τα μέσα ενημέρωσης. Όλοι τους σπεύδουν να ικανοποιήσουν αμ’ έπος αμ’ έργον αυτή την αξίωση – επιταγή τής ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας, λες και έχει παράπονα από την αβρότητα και τη γαλαντομία, με την οποία τούς περιβάλλουμε και τους παρέχουμε αρκετά χρόνια τώρα και το γνωρίζουν καλά αυτό οι φίλοι μας. Όπως επίσης γνωρίζουν πως τιμούμε κάθε συνάνθρωπό μας, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκεύματος, χρώματος ή προέλευσης. Σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες και τις προσωπικές επιλογές τους, τα δικαιώματά τους όπως και όλων των μειονοτήτων, των προσφύγων, και των μεταναστών – νόμιμων ή παράνομων – και καθιερώσαμε το Σύμφωνο Συμβίωσης και τον πολιτικό γάμο και στα ομόφυλα ζευγάρια. Η Ελλάδα κατατάσσεται στις πλέον φιλόξενες χώρες της Υφηλίου. Δεν θα μπορούσαμε ΠΟΤΕ να αποτελέσουμε εξαίρεση, γιατί η Χώρα μας υπήρξε γεννήτρα του Ξένιου Δία και περίσσια τον τιμούμε χιλιάδες χρόνια τώρα! Όλα αυτά που είναι γνωστά στα Διεθνή Fora και στους ίδιους, οφείλουν να τα εκτιμούν οι φίλοι μας τής ΛΟΑΤΚΙ Κοινωνίας.
Οι Έλληνες, όμως, της βιοπάλης εκπέμπουν καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης κραυγές αγωνίας και απόγνωσης για τα τεράστια προβλήματα που τους καταπονούν. Για την ακρίβεια, την αισχροκέρδεια, τον πληθωρισμό που καλπάζει και που πλήττουν βαριά τούς άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους, τους άρρωστους, την Ελληνίδα μάνα που πληρώνει χρυσάφι το γάλα τού νηπίου της, και τους αδύναμους και ξεριζωμένους. Για τη σκληρή εγκληματικότητα που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις με τις καθημερινές δολοφονίες. Είναι πρωτόφαντο το φαινόμενο της εγκληματικότητας των μικρών αμούστακων σχολιαρόπαιδων των 10, 12 και 15 χρόνων στους δρόμους, στις πλατείες και μέσα στα σχολεία, με την Πολιτεία να είναι διαρκώς απούσα. Για την κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, τη νέα επέλαση του κορωνοϊού με δεκάδες νεκρούς κάθε εβδομάδα. Για τα Τέμπη, τις πλημμύρες, τις καταστροφές. Για τα εθνικά μας θέματα, το μεταναστευτικό, τα καυτά προβλήματα της καθημερινότητας στις λαϊκές αγορές, στα σούπερ μάρκετς, στα μικρομπακάλικα της γειτονιάς. Εύλογα, λοιπόν, διερωτώνται οι πολίτες γιατί προτάσσονται από την Κυβέρνηση, τα Κόμματα και την Πολιτεία λύσεις προβλημάτων που δεν αφορούν σε ζητήματα επιβίωσης του Έθνους και του λαού, αλλά ζητήματα τα οποία ελάχιστη μόνο μερίδα πολιτών απασχολούν!
Οι πολίτες, έκθαμβοι και απορούντες, παρακολουθούν τις ηγεσίες των Κομμάτων, και του Κυβερνητικού, να προβληματίζονται αν θα πρέπει να επιβάλουν στα Κοινοβουλευτικά στελέχη τους την Κομματική πειθαρχία ή να συστήσουν στους διαφωνούντες να απέχουν, να μην πάνε να ψηφίσουν δηλαδή τον νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Τους καλούν, με άλλα λόγια, να προδώσουν τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά τους, να παραβιάσουν τα πιστεύω και τη συνείδησή τους! Τέτοια πράγματα, όμως, το Σύνταγμά μας ούτε τα προβλέπει ούτε τα επιτρέπει! Αλήθεια, είναι τόσο επείγουσα και επιβεβλημένη η επιψήφιση αυτού του νόμου από την επίλυση των βιοτικών προβλημάτων των Ελλήνων; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό· είναι πραγματικό και επίκαιρο και η Κυβέρνηση οφείλει να δώσει εξηγήσεις στον λαό, η μέγιστη πλειοψηφία τού οποίου πένεται και βογγά απ’ την ανέχεια.
Ο κύριος Πρωθυπουργός, λοιπόν, οφείλει να τείνει ευήκοον ούς, να στρέψει το ενδιαφέρον του στις κραυγές αγωνίας και αγανάκτησης που εκπέμπουν οι χιλιάδες πολίτες. Είναι αυτοί που τον επέλεξαν για δεύτερη συνεχή τετραετία να μας κυβερνήσει γιατί πίστεψαν στις προεκλογικές του υποσχέσεις για βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, για μια καλύτερη ζωή. Είναι αυτοί που με αξιοπρέπεια σηκώνουν τα βάρη τους, πληρώνουν τα χρέη τους, που δεν ξεγελούν το Κράτος, δεν κλέβουν και δεν καταληστεύουν τον κοσμάκη για να θησαυρίσουν. Είναι, επιτέλους, αυτοί που τον ψήφισαν και τον ξαναψήφισαν, αλλά δεν του έδωσαν λευκή επιταγή για να διαχειρίζεται κατά το δοκούν τις τύχες και το μέλλον αυτών και των παιδιών τους. Θα ήταν δε ωφέλιμο να ενθυμείται ενίοτε ο κ. Πρωθυπουργός τη χρήσιμη συμβουλή τού Πλούταρχου: «μέγας ουν ο κίνδυνος βούλεσθαι α μη δει τον α βούλεται ποιείν δυνάμενον», που σημαίνει: «αν κάποιος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, διατρέχει τον μεγάλο κίνδυνο να θελήσει να κάνει αυτό που δεν πρέπει»! (Πηγές: «Εγχειρίδιον περί των κωλυμάτων τού γάμου» Παναγ. Ι.
