Γράφει η Χρύσα Κιούση, Accredited Life Coach & Mentor, Accredited NLP Coach, Parent Coach Mindfulness & Compassion Practitioner.
www.chryssakioussi.gr
info@chryssakioussi.gr
Η 6η Μαρτίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Σχολικού Εκφοβισμού (bullying).
Ως σχολικός εκφοβισμός νοείται η επαναλαμβανόμενη λεκτική και μη λεκτική επίθεση μεταξύ των παιδιών εντός και εκτός του σχολικού περιβάλλοντος.
Μορφές σχολικού εκφοβισμού είναι:
• Άσκηση σωματικής βίας
• Υβριστικές εκφράσεις
• Απειλές
• Απομόνωση και αποξένωση από την ομάδα
• Σεξουαλική παρενόχληση
• Κλοπές και ζημιές σε προσωπικά είδη
• Ηλεκτρονικός εκφοβισμός
Στον σχολικό εκφοβισμό τα εμπλεκόμενα πρόσωπα είναι ο θύτης, το θύμα, οι γονείς και οι παρατηρητές.
Οι ρόλοι τους;
Θύτης: Ο «νταής» εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του ως τον πρώτο, τον πιο δυνατό, που επηρεάζει το σύνολο και έχει το δικαίωμα να επιτίθεται όπου εκείνος θεωρεί εύκολη λεία. Δεν έχει μάθει την έννοια των ορίων. Ο θύτης συνήθως είναι ένα βαθιά πληγωμένο παιδί, με πολλές αδυναμίες. Δεν έχει λάβει αγάπη και φροντίδα και μπορεί να ζει σε ένα παραβατικό ή και επιθετικό περιβάλλον. Αποζητά έτσι την προσοχή και «κουκουλώνει» τις αδυναμίες του αλλά και τις φοβίες του.
Θύμα: Το παιδί εκείνο που δεν του έμαθαν να βάζει όρια. Έχει χαμηλή, έως και ανύπαρκτη, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και αυταγάπη. Έχει αλλοιωμένη εικόνα για τον εαυτό του και πολύ συχνά αυτοϋποβάλλεται σε σωματικές καταπονήσεις όπως μειωμένη τροφή κ.λπ. Επίσης, έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που υπήρξε έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος και προσοχής.
Γονείς θύτη: Συνήθως είναι οι γονείς που είναι παραδομένοι στα δικά τους πάθη, γονείς νάρκισσοι που ασχολούνται μόνο με την αυτοεικόνα τους, σύντροφοι με κάκιστες σχέσεις μεταξύ τους έως και βίες σχέσεις. Αγνοούν τη σημασία της λέξης όρια, ζουν με περιοριστικές πεποιθήσεις. Δεν αναγνωρίζουν και δεν παραδέχονται τον ρόλο θύτη του παιδιού τους γιατί απλά κάπως έτσι μεγάλωσαν και οι ίδιοι.
Γονείς θύματος: Καμία διαφορά με τους γονείς του θύτη.
Παρατηρητές: Είναι τα παιδιά που απαρτίζουν το σύνολο στο σχολικό περιβάλλον, οι παρέες, οι μάρτυρες. Κάποιες φορές παίρνουν μέρος στον εκφοβισμό και άλλες υπερασπίζονται το θύμα. Ανάλογα με τις οικογενειακές και κοινωνικές τους αξίες αλλά και κατά πόσο συναισθηματικά διεγείρονται στη θέα ενός τέτοιου περιστατικού, αντιδρούν, παίρνουν θέση και επηρεάζουν την έκβαση του επεισοδίου. Οι παρατηρητές παίζουν μεγάλο ρόλο και πολλές περιπτώσεις βίαιων καταστάσεων έχουν γνωστοποιηθεί εξαιτίας των παρατηρητών που πήραν θέση και αποκάλυψαν το γεγονός, υπερασπιζόμενοι το θύμα.
Από τα πιο πάνω καταλαβαίνουμε ότι το σημαντικότερο για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων είναι το να εκπαιδευτούμε στο να βάζουμε όρια, στην επικοινωνία, και στην αυτοεκτίμηση. Αν οι γονείς, ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας, αφιερώσουν χρόνο και μάθουν να συζητούν και να αποκωδικοποιούν τις ανάγκες του παιδιού, είναι σίγουρο πως οι σχέσεις θα αναβαθμιστούν και πολλά φαινόμενα τέτοιου είδους θα μετριαστούν κατά πολύ.
Τα παιδιά, θύτες και θύματα, φωνάζουν ένα πράγμα: «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ! ΥΠΑΡΧΩ».
Γιατί τα παιδιά, θύτες και θύματα χρειάζονται μόνο ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ!
