Γράφει η Αιμιλία Λυμπεράκη – Besson
Η ημέρα της Γυναίκας αποφασίστηκε να γιορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους από την Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών το 1910 –, υπενθυμίζοντας τους αγώνες των Γυναικών να υπερασπιστούν τα εργατικά και πολιτικά τους δικαιώματα. Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε εκεί ως εθνική αργία. Από τα Ηνωμένα Έθνη υιοθετήθηκε το 1975.
Περισσότερο από ενάμιση αιώνα αργότερα η Παγκόσμια αυτή Ημέρα, έρχεται κάθε χρόνο να υπενθυμίσει πως η αναγκαιότητα ύπαρξής της εξακολουθεί να υφίσταται.
Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε και τιμούμε τις κατακτήσεις των Γυναικών για ισότητα, εργασία, ψήφο, εκπαίδευση, αναγνώριση στον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό στίβο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα έρχεται στη μνήμη μας η Ολυμπία ντε Γκουζ που συνέταξε το 1791 την διακήρυξη των δικαιωμάτων της Γυναίκας ως Πολίτη, η Καλλιρρόη Παρέν και η Ευφροσύνη Σαμαρτζή, πρωτεργάτριες του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, οι μεγάλες φεμινίστριες και αγωνίστριες Αλεξάνδρα Κολοντάι και Ρόζα Λούξεμπουρκ, οι τόσες και τόσες αγωνίστριες της αντίστασης κατά του φασισμού, αλλά και κάθε γυναίκα που καθημερινά έδινε και δίνει τον αγώνα της για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς διακρίσεις με δικαιοσύνη και ισότητα.
Δυστυχώς, παρά τις κατακτήσεις του κινήματος των αγώνων των γυναικών, οι γυναίκες συνεχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωπες μ’ έναν κόσμο αυξανόμενης βίας, ακροδεξιών κινημάτων και κοινωνικής απομόνωσης. Στην χώρα μας οι γυναικοκτονίες και τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας. Καμία πρόληψη και ελάχιστη προστασία των κακοποιημένων γυναικών.
Το πρόβλημα επιδεινώνεται για τις γυναίκες με την διεύρυνση της επισφαλούς εργασίας, της αυξημένης ανεργίας, το μισθολογικό και συνταξιοδοτικό χάσμα, την μειωμένη εκπροσώπηση σε θέσεις ευθύνης και όλα αυτά με την παράλληλη υποχρέωση ν’ ανταποκριθεί στους πολλαπλούς κοινωνικούς κι επαγγελματικούς της ρόλους.
Ο φεμινισμός αποτελεί βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μας και η ισότητα των φύλων είναι σταθερή επιδίωξή μας για τον θεσμικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος.
Η ισότητα των γυναικών, ως πρώτιστο ανθρώπινο δικαίωμα, δεν θα έπρεπε να είναι ένας αγώνας για λίγες/λίγους, αλλά ένας αγώνας που θα πρέπει να αφορά όλες/όλους, ανεξαιρέτως φύλου.
Είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στον κόσμο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, των αδικιών και των πολέμων.
Άλλωστε, ίσως δεν είναι τυχαίο που φέτος, η ημέρας της Γυναίκας συμπίπτει με τον αγώνα μας ως κοινωνία ενάντια στην καταπάτηση του Συντάγματος, με την ψήφιση νόμου για την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων στη χώρα μας.
Οι γυναίκες, πιστεύοντας στις αξίες μας, δίνοντας μικρές και μεγάλες μάχες, ξαναγράφουμε με τις ιστορίες μας την Ιστορία. Οι ίδιες γινόμαστε η αλλαγή της κοινωνίας που θέλουμε να φτιάξουμε, με όραμά μας ένα βιώσιμο δίκαιο κόσμο. Κάνοντας τη δική μας αυτοκριτική, έχουμε χρέος να συμβάλουμε στην αλλαγή κουλτούρας της κοινωνίας μας, να γίνουμε ΕΜΕΙΣ καλύτεροι άνθρωποι, οι καλύτεροι κοινωνοί και πολλαπλασιαστές κυρίως της νέας γενιάς που περιμένει πολλά από μας.
Γιατί χωρίς Δημοκρατία και Δικαιοσύνη, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον. Σεβασμός λοιπόν στις γυναίκες που αντιστέκονται, που μάχονται καθημερινά για το αυτονόητο κι έχουν ονοματεπώνυμο.
Και ας μην ξεχνάμε,
Εμείς οι γυναίκες που αποτελούμε το πλέον του μισού του Ουρανού, δεν χρειαζόμαστε Παγκόσμιες Ημέρες για να υπενθυμίσουν και να τονίσουν την αξία μας. Η αξία μας φαίνεται και στα χαρακώματα.
Η κοινωνία δεν έχει δικαίωμα στη λήθη μπροστά σε μια σπουδαία γυναίκα. Ο αγώνας της, όπως όλοι οι αγώνες, είναι ανηφορικός και πίσω της δεν κρύβεται κανείς. Είναι πάντα μόνη της.
Και όπως είπε ένας άλλος μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, ο Βίκτωρ Ουγκώ
«Με νόμισες παλίρροια κι ήμουν κατακλυσμός!»
Στην ερώτηση «Μα τι θέλετε επιτέλους»;
Η απάντησή μας είναι ΟΛΑ.
