Γράφει ο Παναγιώτης Βρακάς, Καθηγητής Λεοντείου Σχολής Αθηνών.
Σε έναν κόσμο άκρατα παράλογο και τραγικό, σε μια εποχή τεχνολογικών άθλων αλλά και ηθικών αθλιοτήτων, το πρόβλημα της ταυτότητας του ανθρώπου και ειδικότερα του νέου προβάλλει σήμερα οξύτατο. Σ’ έναν κόσμο ασύμμετρα αναπτυγμένο, εξωτερικά γίγαντα αλλά εσωτερικά νάνο, οι νέοι συγκοινωνούν εύκολα, τόσο όσο δύσκολα επικοινωνούν και ακόμα πιο δύσκολα δημιουργούν ειλικρινείς και ζεστές ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό είναι εύκολο να το παρατηρήσει κανείς, αφού βλέπει γύρω του να δίνουν απόλυτη σχεδόν μονοπωλιακή προτεραιότητα στις επιδερμικές ανθρώπινες σχέσεις που αν δεν δηλητηριάζουν τις ψυχές μας, τουλάχιστον τις αφήνουν αδιάφορες και βέβαια δεν τις εμπλουτίζουν με την αγάπη την άδολη και υγιή. Βέβαια «σ’ έναν κόσμο χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται» όπως λέει ο Βολταίρος.
Γι’ αυτό, βλέπουμε σήμερα τους ανθρώπους του πλανήτη μας, ο ένας τον άλλο, τα γήινα προβλήματα του ανθρώπινου πόνου να τα αντιμετωπίζουν με εξω-γήινη απάθεια.
Βλέπουμε ανεπτυγμένους λαούς να κρατούν τους υπανάπτυκτους στην υπανάπτυξή τους, χάριν των δικών τους αναπτυξιακών προγραμμάτων. Πολέμους που δεν έχουν κανένα νόημα, ειρήνη που όλοι την επιβουλεύονται, έναν τρόπο ζωής μακριά από τα κελεύσματα της Παναγίας, έναν κόσμο που δεν είναι ο καλύτερος δυνατός με νοσηρό τον πυρήνα του, την ψυχή του, αφού η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής.
Η μόνη διέξοδος στα προβλήματα αυτά, που όλοι θεωρητικά τα αντιλαμβανόμαστε αλλά πρακτικά τα βιώνουμε είναι μια φωτισμένη Χριστοκεντρική παιδεία, που πέρα από γνώσεις θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ψυχική, ηθική και συναισθηματική αρτίωσή του και στον βαθύτερο εξανθρωπισμό του. «Ο δάσκαλος είναι σαν την λαμπάδα, λιώνει δίνοντας φως» έγραφε ο Κοραής.
Ένας τέτοιος δάσκαλος, προικισμένος με γνώση, δυναμωμένος με πίστη, γεμάτος από αγάπη για τον άνθρωπο, υπήρξε ο ιδρυτής της αδελφότητας των Μαριανών Αδελφών Άγιος Μαρκελίνος Champagnat και οι άξιοι συνεχιστές του έργου Του οι Μαριανοί μοναχοί.
Καρπός μιας πολυετούς πορείας της κοινότητας των Μαριανών Αδελφών είναι δύο σχολεία, η Λεόντειος Σχολή Αθηνών και η Λεόντειος Σχολή Νέας Σμύρνης, φωτεινοί φάροι στην πνευματική πορεία της αθηναϊκής κοινωνίας.
Όπως ο Άγιος Μαρκελίνος με το θεάρεστο έργο του σημάδεψε πνευματικά τον ευρωπαϊκό νου και συγκίνησε την ευρωπαϊκή ψυχή, τη δύσκολη από κάθε άποψη ευρωπαϊκή πορεία την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, έτσι και το πνευματικό έργο που προσέφερε Εκείνος συνεχίζουν να προσφέρουν οι Μαριανοί Αδελφοί -μέσω της παιδείας- στους συγκεκριμένους χώρους των Σχολείων που φοιτούν χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες κάθε χρόνο.
Μαριανή Παιδαγωγική
Η Μαριανή Παιδαγωγική έχει ως πυρήνα τη μέθεξη του μαθητή με τον Θεό, σχέση πνευματική και τόσο απαραίτητη στις μέρες μας λόγω και των ιδιαιτέρων συνθηκών σήμερα. Κι αυτό, γιατί η διδαχή των ανθρώπινων επιστημών που γίνεται από τους χαρισματικούς εκπαιδευτικούς των Σχολείων μας δεν επαρκεί, δεν ευσταθεί εάν λείπει η θρησκευτική μόρφωση και μέθεξη. «Δεν μπορώ να δω ένα παιδί, χωρίς να του πω
πόσο ο Θεός το αγαπά» είναι το πνεύμα του ιδρυτή του Τάγματος των Μαριανών Αδελφών που συμπληρώνεται από το άρθρο 85 του καταστατικού της Αδελφότητας. «Ενταγμένοι στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε άλλους εκπαιδευτικούς χώρους, αναλωνόμαστε για τη Βασιλεία του Θεού, στην υπηρεσία του κάθε Ανθρώπου με τη μοναδικότητά του». Κι αυτή η θεόπνευστη αποστολή καταλήγει με τον ορισμό της αγάπης των Αδελφών προς την κοινωνία «μοιραζόμαστε την πνευματικότητά μας και την παιδαγωγική μας με τους γονείς, τους λαϊκούς εκπαιδευτικούς και τα άλλα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας» (άρθρο 88).
Η τριλογία, ταπεινοφροσύνη – απλότητα – μετριοφροσύνη που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Μαριανής Διδασκαλίας ενσαρκώνεται στο πλαίσιο των Σχολείων, όσο δύσκολο και να είναι το έργο αυτό, τηρουμένων των συνθηκών που επικρατούν, ιδιαίτερα στον χώρο της μαθητιώσας νεολαίας. Η ενσάρκωση αυτού του τρίπτυχου που διαπνέει το παιδαγωγικό όραμα της Μαριανής Κοινότητας στάθηκε οδηγός ένταξης στην αθηναϊκή και όχι μόνο κοινωνία αποφοίτων μας ολοκληρωμένων, άρτιων με ελληνική παιδεία, με χριστιανικό ήθος, με διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά, επιτελώντας την υψηλή κοινωνική και εθνική αποστολή τους σε δύσκολους καιρούς.
Και επειδή η διάθεση, το ήθος, η ανιδιοτέλεια, πλεονάζουν στους αποφοίτους μας, θα επιτραπεί να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στον Κύριο, με Κ κεφαλαίο, Διαμαντή Διαμαντίδη, ευεργέτη των έργων και στα δύο σχολεία, και των Πατησίων και της Νέας Σμύρνης. Η ανέγερση Νηπιαγωγείου στη Νέα Σμύρνη, η ολοκλήρωση του Νέου Νηπιαγωγείου στα Πατήσια, η γενναιόδωρη βοήθεια στην υλικοτεχνική υποδομή και των δύο Σχολείων είναι η πιο έμπρακτη απόδειξη του ήθους των Μαριανών Αποφοίτων και ιδιαιτέρως του ευγενούς, ανιδιοτελούς, του ανθρώπου που αναγνωρίζει στους Μαριανούς Αδελφούς την πολυεπίπεδη επίδραση της Μαριανής Παιδαγωγικής πρώτιστα στην «ψυχή» του και δευτερευόντως στην άκρως σεβαστή, από κάθε άποψη οικονομική και κοινωνική του διαδρομή.
Και επειδή, η ιστορία της Μαριανής Κοινότητας είναι χωροχρονικά σημαντική από γενεά σε γενεά, το Μουσείο που δημιουργήθηκε στον φιλόξενο χώρο της Λεοντείου Σχολής Αθηνών έτυχε της σημαντικής οικονομικής υποστήριξης από τον ευπατρίδη αυτόν απόφοιτό μας κ. Διαμαντή Διαμαντίδη.
Έτσι γίνεται απόλυτα κατανοητό ότι το Μαριανό Σχολείο είναι συγχρόνως ένας τόπος διδασκαλίας, ένας τόπος ζωής και χριστιανικής δράσης. Ως σχολείο οδηγούμε τους μαθητές μας στο να μάθουν να ανακαλύπτουν να δημιουργούν, να ζουν μαζί και ιδαιτέρως να «είναι».
Ως Μαριανό Σχολείο αποτελεί μια κοινότητα, της οποίας τα μέλη της βιώνουν και μοιράζονται την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, μυούνται σταδιακά στο ιδανικό της ζωής όπου εναρμονίζονται πίστη, πολιτισμός και ζωή. Ενσαρκώνοντας την παιδαγωγική προσέγγιση του Αγίου Μαρκελίνου.
