Γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος Δημοσιογράφος-Δημοσιολόγος
Για τις Ευρωεκλογές περίπου μια εβδομάδα έμεινε. Εν όψει αυτών παρουσιάζονται στον ξένο Τύπο και στα ελληνικά ΜΜΕ εντυπωσιακά στοιχεία.
Μια λ.χ. έρευνα της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera δείχνει το πόσο πολιορκούνται από ποικίλα συμφέροντα οι θεσμοί στις Βρυξέλλες. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την έρευνα στη βελγική πρωτεύουσα δρουν 12.417 lobbies, που εκφράζουν ποικίλα συμφέροντα, ή δρουν συμβουλευτικά στα συμφέροντα αυτά! Από αυτά τα lobbies, 3.488 είναι εκπρόσωποι Μη Κυβερνητικών και Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων!
Υπάρχουν βεβαίως και περιπτώσεις που πρόεδροι μη κερδοσκοπικών ΜΚΟ είναι και ιδιοκτήτες ή ανώτατα στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων… Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι ανάλογα με την ισχύ τους περνούν στα όργανα της ΕΕ ζητήματα που επηρεάζουν τη ζωή όλων μας, ως Ευρωπαίων πολιτών.
Στην Ελλάδα, στις 17 Μαΐου και στην ιστοσελίδα Ysterografo News δημοσιεύθηκε δημοσκόπηση της ALCO. Σε αυτήν φαίνεται ότι οι Έλληνες θα προσέλθουμε να ψηφίσουμε, προφανώς επειδή θέλουμε να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου μας. Παράλληλα είναι εντυπωσιακό πως το 46% (περίπου οι μισοί) όσων πολιτών εψήφισαν το 2023 Νέα Δημοκρατία δηλώνουν αναποφάσιστοι για το τί θα ψηφίσουν στις 9 Ιουνίου! Σε άλλο στοιχείο της δημοσκόπησης φαίνεται ότι βαδίζουμε στην ΕΕ με το 44% του συνόλου του εκλογικού μας σώματος να δηλώνει πως ουδένα υπουργό της σημερινής κυβέρνησης βρίσκει πετυχημένο… Επίσης εν όψει των προσεχών εκλογών έρευνα του Ινστιτούτου Eteron έδειξε ότι ποσοστό 69,8% των ερωτηθέντων είναι δυσαρεστημένο από τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στην Ελλάδα, το 68,6% δεν εμπιστεύεται την Κυβέρνηση, το 93,5% δεν εμπιστεύεται τα ΜΜΕ και στο εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας το 67,2% κρίνει αρνητικά τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δυσάρεστα και ανησυχητικά για την πορεία μας ως Έθνους τα εν λόγω αποτελέσματα.
Η πραγματικότητα είναι πως θα εκλέξουμε 21 βουλευτές, που στο σύνολο των 720 του Ευρωκοινοβουλίου αποτελούν ασήμαντο αριθμό, όταν μάλιστα διασκορπίζονται στις πέντε μεγαλύτερες κοινοβουλευτικές ομάδες και σε ελάχιστα ζητήματα συμφωνούν μεταξύ τους, ακόμη και σε αυτά που έχουν εθνικό χαρακτήρα.
Όμως το πώς θα πορευθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα επόμενα χρόνια παραμένει ως ερώτημα. Η μια άποψη είναι να πορευθούμε όπως μας θέλουν οι Έλληνες οπαδοί του γαλλικού διαφωτισμού. Να κάνουμε δηλαδή ό,τι κάνουν οι Αμερικανοί, Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι. Τότε θα είμαστε μεν ουραγοί, αλλά οι «προοδευτικοί» θα μας χειροκροτούν, που τους μιμούμεθα. Θα θυμάμαι στο υπόλοιπο της ζωής μου το χειροκρότημα των ηγετών της ΕΕ και των αρχηγών των κρατών – μελών της στον κ. Μητσοτάκη, που με πρωτοβουλία του και τη βοήθεια του κόμματος του κ. Κασσελάκη εμφάνισε «προοδευτική» την Ελλάδα με τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων και έλαβε τον έπαινό τους επειδή η πατρίδα μας είναι η πρώτη Ορθόδοξη χώρα, που τους μιμήθηκε…
Πόσο δίκιο είχε ο Παπαδιαμάντης όταν το 1893 έγραψε στον «Λαμπριάτικο Ψάλτη»:
«Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή ό,τιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση ύψος και να φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος έχει και θα έχη δια παντός ανάγκην της θρησκείας του».
Η άλλη περίπτωση είναι να πορευόμαστε στην Ενωμένη Ευρώπη με εθνική αξιοπρέπεια και προσήλωση στην παράδοσή μας. Αυτή η πορεία είναι για όλους τους Έλληνες, δεξιούς και αριστερούς. Γιατί όποιος την ακολουθεί είναι ο κατ’ εξοχήν συμπαραστάτης της ελευθερίας και της δημιουργίας των επόμενων γενεών. Είναι βαθύτατα φιλελεύθερος αφού αρνείται να αποφασίσει εγωιστικά για λογαριασμό των επόμενων γενεών.
Για την πορεία μας αντιγράφω μικρό απόσπασμα από τα «Άσματα της Ελλάδος» του Σπυρίδωνος Ζαμπελίου, πολυσέλιδο έργο, που εξεδόθη το 1852:
«Απλούς και ταπεινός ο σημερινός Έλλην, απλώς και ταπεινώς εισβαίνει εις τον ευκτήριον οίκον… Ενταύθα πάντα θεοπρεπώς υπαινίττονται τας διαδοχικάς τύχας του Ελληνισμού και νοερώς συνδέουν τας υπό του χρόνου και των περιστάσεων κατακερματισμένας ιστορικάς εποχάς. Εις ημάς η πολιτική διήρεσεν, η Εκκλησία πιστώς συναρμόζει. Εκτός της Εκκλησίας είμεθα ό, τι το αυθαίρετον και η βία και ο δεσποτισμός διατάξωσιν, υπό δε την ιεράν στέγην αυτής πάντες Έλληνες και ως τοιούτοι συμπεριπτυσσόμεθα αλλήλοις καίτοι υπό της πολιτικής διηρημένοι…Εκτός της Εκκλησίας και της ιστορίας η ειμαρμένη και η λόγχη, εντός δε του περιβόλου αυτών φως, ενότης, πνεύμα, θεία επίβλεψις!
Έλλην! Εάν κήδεσαι περί της αύριον, εάν τουλάχιστον μεριμνάς περί της ασφαλείας των σων τέκνων, άφες πάσαν ετέραν ματαιοσπουδίαν και εισπορεύθητι μετά κατανύξεως εν τη Εκκλησία των Πατέρων σου, όπου διδάσκεται ο φιλόσοφος βίος της φυλής σου και κηρύττονται οι νόμοι του προορισμού αυτής!».
Και για την πορεία των Ελλήνων στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα περατώσω το παρόν με απόσπασμα αναστάσιμου άρθρου του Θανάση Πετσάλη – Διομήδη, γραμμένο στο περιοδικό «Νέα Εστία» τον Απρίλιο του 1950:
«Νύχτα Μεγάλου Σαββάτου. Ποτάμια γίνηκαν οι φλογίτσες των κεριών στα χέρια των χριστιανών και είναι χαρμόσυνες και παρήγορες, ωσάν τις ψυχές που κάθονται στα δεξιά του Πατρός… Κι εγώ στο στοχασμό μου μπερδεύω τούτο το ποτάμι με το ποτάμι των χρόνων, με το αιωνόβιο ποτάμι της ζωής και θωρώ πως είναι από το ίδιο νάμα, από το ίδιο ρέμα ο ορφικός Διόνυσος, κι ο ελληνοβυζαντινός Αϊτός ο δικέφαλος κι ο ξαναγεννημένος Φοίνικας του Μεγάλου Αγώνα της Φυλής και τούτη η στερνή Ανάσταση του Γένους από τη σκλαβιά την τρισχειρότερη κι από το θάνατο. Τη νίκησε τη σκλαβιά τον νίκησε τον θάνατο, ένα ρέμα, ένα νάμα, μια νίκη, η ίδια. Της ψυχής η νίκη.
Πλημμύρισε φως η χώρα. Πλημμύρισαν φως οι ψυχές. “Υπέρ του καταξιωθήναι ημάς…” βροντάει μια φωνή. Κι η χαρά ξεσπάει μονομιάς: “- Χριστός ανέστη εκ νεκρών! – Χριστός ανέστη! – Χριστός ανέστη!”. Τ’ αδέλφια φιλιούνται σταυρωτά, κι όλοι οι χριστιανοί γίνονται αδέρφια εκείνη την ώρα.
– Χριστός ανέστη! Ψέλνει ο παπάς.
– Χριστός ανέστη! Κελαδάει το παιδί…
– Χριστός ανέστη!
Ανακράζει ο μαραγκός κι ο χτίστης…
– Χριστός ανέστη!
Ο αρματωμένος των πολέμων.
– Χριστός ανέστη κι ο στοχαστής…
Κι εγώ, στο στοχασμό μου μέσα, μπερδεύω τις φωνές, ανακατώνω τους ήχους κι ακούω μαζί με το “Χριστός ανέστη”, το “Ελλάδα ανέστη”… -Χριστός ανέστη!… Ελλάδα ανέστη!…
Χριστός ανέστη!… Ελλάδα ανέστη!
Του Χριστού Ανάσταση και της Ελλάδας!».
■ ■ ■
Η πορεία μας στην ΕΕ με βάση τις βουλές των «προοδευτικών» δυνάμεων -από τη μια των ισχυρών του κόσμου τούτου και από την άλλη των lobbies- μας εξασφαλίζει την ικανοποίησή τους, αλλά είναι θανατηφόρα για τις ψυχές μας. Αντίθετα, η σύμφωνη με την αναστάσιμη παράδοσή μας πορεία μας στην παραπαίουσα ηθικά και κοινωνικά ΕΕ μας εξασφαλίζει τη συνέχειά μας και μας κάνει πρωτοπόρους στην αναγέννησή της.
