Γράφει ο Δημήτριος Γ. Σουλιώτης
Μια εβδομάδα πριν τις Ευρωεκλογές ο πρωθυπουργός έδωσε συνέντευξη στην Καθημερινή της Κυριακής (02/06/2024).
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου τι θα κάνει αν του προταθεί η θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απάντησε ως εξής: «Πιστεύω ότι έχω χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ελληνικό λαό, που δεν μου επιτρέπει να αποδεχτώ μια θέση πέρα από αυτή που ο λαός με έταξε». Στις πρόσφατες ευρωεκλογές αυτός ο λαός με τον οποίο έχει χτίσει τη σχέση εμπιστοσύνης μετρήθηκε και βρέθηκε να ανέρχεται σε 1.125.602 ψήφους… Είναι το μικρότερο μέγεθος σε απόλυτο αριθμό ψήφων σε εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές, που απέσπασε η συντηρητική παράταξη στα πενήντα χρόνια της μεταπολίτευσης. Στο σύνολο του εκλογικού σώματος η αποδοχή της είναι γύρω στο 12%!!. Σαφώς τίθεται θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης… Ακόμη και τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά με το χαμηλότερο ποσοστό (18,8%) στην ιστορία της παράταξης, την εποχή των μνημονίων, την είχαν ψηφίσει περισσότεροι πολίτες (εκλογές 06/05/2012, 1.192.103 ψήφοι).
Και σ’ αυτές τις εκλογές όπως και στις εθνικές πριν ένα χρόνο, η πρωτιά της ΝΔ οφείλεται κυρίως στο ίδιο μπλοκ ψηφοφόρων (ηλικιωμένοι 65+, φοροφυγάδες αυτοαπασχολούμενοι, κλεπτοκρατικώς έχοντες και κατέχοντες). Οι συμπατριώτες μας που ψήφισαν και αυτή τη φορά τη ΝΔ, ίσως στο μεγαλύτερο ποσοστό να ανήκουν σ’ εκείνη την κατηγορία ψηφοφόρων, που δεν έχει ψηφίσει στη ζωή τους άλλο Κόμμα πλην αυτής. Σ’ αυτούς θα πρέπει να προστεθεί και το σημαντικό ποσοστό των ηλικιωμένων ανανηψάντων κεντρώων ή επί το σωστότερο ακρο-κεντρώων. Θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι πρόκειται για πολίτες που δεν εμπνέονται από τη σωκρατική σκέψη και στάση ζωής, η οποία δημιουργεί τον σκεπτόμενο άνθρωπο, ο οποίος δεν μπορεί να ζει τη ζωή του ανεξέταστα. Η ηθική κρίση της ατομικής συνείδησης είναι το θεμέλιο της ελεύθερης κοινωνίας. Η ηθική συνείδηση εγείρει απαιτήσεις από τους έλλογους πολίτες, διαφορετικά υποφέρεις από «αυθεντική ανικανότητα σκέψης». Η συνείδηση γίνεται ηθική στο μέτρο που το άτομο επιζητά την εσωτερική «αρμονία», να μην αντιφάσκει. Για να έχεις τη δυνατότητα να αποδεχτείς και να μην αντιδράς σε ανοσιουργήματα, όπως η συγκάλυψη του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, πρέπει να έχεις παγώσει την κριτική σου σκέψη και σε βάθος χρόνου την ηθική σου. Πρέπει να έχεις εθιστεί στην άρνηση της πραγματικότητας, ούτε να ρωτάς, ούτε να θέλεις να ξέρεις… Αν όμως η πολιτική παράταξη που μας κυβερνά στηρίζεται σε πολίτες με αυτά τα χαρακτηριστικά, σε τι είδους κοινωνία πρέπει να προσβλέπουμε ότι θα δημιουργήσει με την πολιτική της; Λαμβανομένου μάλιστα υπόψη ότι τα συγκεκριμένα στρώματα που τη στηρίζουν, λειτουργούν και αναπαράγονται σ’ ένα κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον με έντονα προ-νεωτερικά στοιχεία. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το ελληνικό αδιέξοδο στην οπτική του γωνία από τα δεξιά…
Τι συμβαίνει όμως στην άλλη όχθη; Εκεί συνωθούνται όλοι αυτοί που δεν ψήφισαν τη ΝΔ, που δεν έδωσαν με την ψήφο τους τη συγκατάθεση για την ασκούμενη πολιτική της. Και αυτοί είναι πάρα πολλοί, γύρω στα οκτώ εκατομμύρια πολίτες!! Γενικά αν το πραγματικό εκλογικό σώμα ανέρχεται περίπου σε 9,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους, 5,5 εκατομμύρια δεν πήγαν να ψηφίσουν, ένα εκατομμύριο περίπου ψήφισε τη ΝΔ και τρία εκατομμύρια διεσπάρησαν σε κόμματα και κομματίδια… Δυστυχώς και μόνο από αυτά τα στοιχεία φαίνεται ότι η Δημοκρατία μας πάσχει και πάσχει πολύ σοβαρά… Και δεν πάσχει μόνο η Δημοκρατία στην Ελλάδα, πάσχει στην Ευρώπη, πάσχει σε ολόκληρο τον κόσμο, ίσως ο καπιταλισμός μετά το στάδιο της ακμής του και της παγκόσμιας επικράτησής του να έχει εισέλθει στο στάδιο της παρακμής του, παρασύροντας και τη Δημοκρατία… Αυτή η θηριώδης αποχή από το δημοκρατικό τους καθήκον 5,5 εκατομμυρίων πολιτών, οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Καθένας έχει τα δικά του κριτήρια για τη μη προσέλευση στις κάλπες. Όποια όμως κι αν είναι αυτά, τελικά η αποχή είναι μια συντηρητική στάση, όχι μόνο γιατί η ετερογονία των σκοπών οδηγεί συνήθως στην πολιτική κυριαρχία του απορριπτόμενου πολιτικού υποκειμένου, αλλά και γιατί ο απέχων μετατρεπόμενος σε idiot, πλήττει την ίδια τη Δημοκρατία στην ουσία της. Η αποχή μπορεί να υποκρύπτει αποδοκιμασία, αδιαφορία, απουσία ελπίδας, έλλειψη πειστικού διακυβεύματος… Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα όσον αφορά το ελληνικό αδιέξοδο, αν η αποδοκιμασία εξέφραζε την ανάγκη για μια πιο ηθική πολιτική, για μια πολιτική που θα στηριζόταν σε ηθικές αξίες και όχι στις ωφελιμιστικές επιδιώξεις αδίστακτων, κυνικών, εξουσιομανών πολιτικών και στα ιδιοτελή συμφέροντα βολεμένων – σε προ-νεωτερικό πλαίσιο – πολιτών. Και τι γίνεται με όλους αυτούς που πήγαν και ψήφισαν εναντίον της ΝΔ με ηθικά κριτήρια; Έδωσαν με την ψήφο τους κάποια διέξοδο, ή η πολυδιάσπασή της επέτεινε το ελληνικό αδιέξοδο και στην οπτική του γωνία από τα αριστερά;
Όλοι οι συμπολίτες μας που δεν πήγαν να ψηφίσουν ή αν πήγαν ψήφισαν τον Βελόπουλο, τη Λατινοπούλου ή άλλα κόμματα της Ακροδεξιάς, βιώνουν το ίδιο αδιέξοδο με όλους εκείνους που βλέπουν την πραγματικότητα υπό αριστερή οπτική γωνία. Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που το ΠΑΣΟΚ ανδρωνόταν και μετατρεπόταν γρήγορα σε ξεκίνημα για κάτι καινούργιο, σε κίνημα αλλαγής και σε λαϊκό προσκύνημα για όσους ζούσαν μετεμφυλιακά στην «κρυμμένη πλευρά της σελήνης», δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί «αδιάφοροι» και «ακροδεξιοί». Η ελπίδα της αλλαγής δεν άφηνε να φυτρώσουν τα ζιζάνια της αδιαφορίας και της ακροδεξιάς. Έτσι και στις μέρες μας αν δεν υπάρξει ένα πολιτικό υποκείμενο που θα λειτουργήσει ως δυνατότητα μιας κοινωνικά μαχόμενης συνείδησης του κόσμου, ένα πολιτικό υποκείμενο που θα προτείνει στους χαμένους και απογοητευμένους ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» όχι εξαγοράς τους, όπως έπραξε η ΝΔ, αλλά ριζικής και επιθετικής αναδιανομής του πλούτου, η «αδιαφορία» και η «ακροδεξιά» θα αυξάνονται και το αδιέξοδο σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και πλανητικό επίπεδο θα μεγαλώνει…
