Γράφει ο Κώστας Γιαννόπουλος
Όπως κατ’ έτος ούτω και εφέτος ακούστηκαν θρήνοι και αναπέμφθηκαν κατάρες για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων. Ο θεσμός εξακολουθεί να απολαμβάνει τον ανυπόκριτο σεβασμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως αποδεικνύει το ενδιαφέρον υποψηφίων, γονέων και ασχέτων, τόσο πριν όσο και μετά τη διεξαγωγή της διαδικασίας. Δεν φαντάζομαι να παρατηρείται κι αλλού το φαινόμενο στοργικών γονέων και κηδεμόνων που περιμένουν έξω από τα εξεταστικά κέντρα το βλαστάρι τους για να το ρωτήσουν όλο αγωνία πώς έγραψε. Ανταποκρινόμενα στο μεγάλο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τα ΜΜΕ καλύπτουν το θέμα με ρεπορτάζ από καθηγητές, γονείς και μαθητές που κρίνουν τη δυσκολία των θεμάτων ή απαντούν με τα κλισέ «βατά και αναμενόμενα» ή «για καλά προετοιμασμένους».
Προφανώς εφέτος, όπως κι άλλες χρονιές, τα θέματα δεν πρέπει να ήταν βατά και αναμενόμενα. Αντιθέτως πρέπει να ήταν για πολύ καλά προετοιμασμένους μαθητές. Τα ποσοστά μαθητών που έγραψαν κάτω από τη βάση αυτό δείχνουν. Μια σύντομη ματιά στον πίνακα της αποτυχίας:
Κάτω από τη βάση στα Αρχαία έγραψε το 41%, στην Ιστορία το 60%, στα Λατινικά το 34%, στη Φυσική το 59%, στη Χημεία το 33%, στα Μαθηματικά το 58%, στη Βιολογία το 32%, στην Πληροφορική το 41% και στην Οικονομία επίσης το 41%.
Σε παρόμοιες περιστάσεις είναι απολύτως φυσιολογικό να αναζητηθούν τα αίτια του βαθμολογικού ναυαγίου. Επίσης σε παρόμοιες περιστάσεις ο εντοπισμός των υπευθύνων είναι εύκολος: οι λαϊκοί δικαστές καταδικάζουν ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις ή τις ιδεοληψίες τους.
Φταίνε οι καθηγητές που «είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν την αξιολόγηση», φταίνε τα μέλη της επιτροπής που επιλέγουν σκοπίμως δύσκολα θέματα για να μείνουν εκτός κρατικών ΑΕΙ παιδιά που «θα κατευθυνθούν στα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια» (εφέτος είναι και τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια που υπάρχει σχέδιο να πριμοδοτηθούν εμμέσως πλην σαφώς), φταίει και το Υπουργείο για λόγους που δεν αναφέρονται αναλυτικά. (σ.σ. Το κάθε Υπουργείο φταίει εξ ορισμού, οπότε δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία). Δεν είναι πολύ μακριά η εποχή όταν διοργανώθηκαν πορείες διαμαρτυρίας από γονείς που είχαν καταγγείλει ότι τα θέματα της Βιολογίας ήταν εκτός ύλης και όταν θεωρήθηκε φυσιολογικό να αγνοούν τη σημασία της λέξης «ευδοκίμηση» οι μαθητές. Μάλιστα τότε δεν υπήρχε η συνωμοσιολογία για έμμεση ενίσχυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων – υποτίθεται πως τα απέκλειε το Σύνταγμα.
Εκ πρώτης όψεως παρατηρείται ένα λογικό παράδοξο. Ουδείς υποστήριξε ότι φταίνε τα Φροντιστήρια που έχουν υποκαταστήσει το Λύκειο εδώ και δεκαετίες, χωρίς κανείς γονιός ή στέλεχος της Εκπαίδευσης να τολμά να τα αγγίξει. Να ξεκαθαρίσουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Το Φροντιστήριο επικράτησε παρά τον πόλεμο που του άσκησαν οι οπαδοί της προόδου. Κι αυτό δείχνει ότι προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες, καλύπτοντας τα κενά που αφήνει το διδακτικό πρόγραμμα στο σχολείο. Κανένας γονιός δεν είναι τόσο σπάταλος ή τόσο ανόητος ώστε να πληρώνει δίδακτρα για μια χαμένη από χέρι υπόθεση όταν δυσφορεί για την τιμή της φέτας και την αύξηση του φόρου στον καφέ.
Η εποχή της επάρατης «παραπαιδείας» που ευθυνόταν για όλα τα δεινά της Παιδείας έχει παρέλθει οριστικά. Τα εντυπωσιακό είναι ότι η συνισταμένη των ευθυνών κατευθύνεται στο σχολείο (γενικά) και αγνοεί το Φροντιστήριο για το οποίο οι διαμαρτυρόμενοι πληρώνουν αγόγγυστα. Στο κάτω της γραφής αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε «εκπαίδευση» προσφέρεται δωρεάν στους ενδιαφερόμενους. Και μάλιστα είναι προσφορά δύο ταχυτήτων. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια σύντομη ματιά (εφ’ όσον γνωρίζει τους κωδικούς που προστατεύουν τα προσωπικά δεδομένα των υποψηφίων από την περιέργεια ασχέτων) για να διαπιστώσει τις επιτυχίες των μαθητών που φοίτησαν στα Πρότυπα Σχολεία. (σ.σ. Τα Ανάβρυτα διακρίθηκαν ακριβώς στα μαθήματα όπου… «μπαζώθηκαν» τα όνειρα των άλλων μαθητών). Αυτά τα Πρότυπα Σχολεία η προηγούμενη πολιτική ηγεσία του Υπουργείου τα κατήργησε με ένα νόμο και ένα άρθρο εν ονόματι των ίσων ευκαιριών στη βαθμολογική… αποτυχία που «απολαμβάνουν» σήμερα μαθητές και γονείς.
Και για να ολοκληρωθεί το φάσμα της ημε-τέρας Παιδείας, οι ίδιοι ιδεοληπτικοί μετέτρεψαν αδιακρίτως τα ΤΕΙ από Ανώτερα σε Ανώτατα – άγνωστο με ποια επιστημονικά κριτήρια. Ας σημειωθεί ότι είχε καταργηθεί επίσης και η ελάχιστη βάση εισαγωγής με αποτέλεσμα να βαφτίζονται όλοι φοιτητές του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου και να διατηρούν τον επίζηλο τίτλο τους εφ’ όρους ζωής: το παράδειγμα ενός Ευρωβουλευτή που φοιτά επί 15ετία στη Νομική είναι αποκαλυπτικό.
Αλλά τότε δεν έφταιγε το Υπουργείο. Αυτό ήθελε ο λαός. Οι οικείοι των μελλοντικών επιστημόνων ήταν υπερήφανοι, οι πολυάριθμοι νέοι καθηγητές ήταν αναβαθμισμένοι, οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, εστιατορίων και καφετεριών της επαρχίας ήταν ευτυχείς και όλοι οι υπόλοιποι ανέχονταν την κοροϊδία μουρμουρίζοντας. Την κοινωνική ειρήνη ερχόταν να ταράξει μόνο ο διεθνής διαγωνισμός Pisa στον οποίο εκ παραδόσεως οι Έλληνες μαθητές πάτωναν απελπιστικά. Και οποία έκπληξη! Τις χειρότερες επιδόσεις τις είχαν στα Φυσικομαθηματικά και στην Κατανόηση Κειμένου – εντελώς παρόμοια κατάσταση με την εικόνα των εφετεινών (και όχι μόνο) Πανελληνίων ή όπως αλλιώς μεταμφιέζονται κάθε τόσο για λόγους πολιτικής επικοινωνίας οι εξετάσεις. Και τώρα ο λαός ψάχνει να βρει τι φταίει. Τουλάχιστον γι’ αυτό το δυσάρεστο γεγονός που δημιουργεί κυματισμούς στη λίμνη της αταραξίας προτάθηκε μια λύση: τα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών ζήτησαν να απαγορευτεί η συμμετοχή των μαθητών (τους) στον διαγωνισμό.
Η ιδέα δεν είναι κακή. Μήπως θα έπρεπε να απαγορευτεί η συμμετοχή των μαθητών και στις Πανελλήνιες ώστε να μνέσκουμε όλοι πανευτυχείς;
