Γράφει ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης Δικηγόρος ε.τ.
Aρκετά χρόνια τώρα πολλά μέσα ενημέρωσης και προσωπικότητες έχουν αναφερθεί στο τεράστιο θέμα τού Δημογραφικού, ένα πρόβλημα εξόχως Εθνικό, που, αναμφίβολα, επιβάλλει διαρκή εγρήγορση. Η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Έχει βαθιές τις ρίζες του στο χρόνο, έγινε περισσότερο αισθητή στη δεκαετία του 1960 και εξής, βαίνει αυξανόμενη με διακυμάνσεις ανά περιοχές και απειλεί με ερημοποίηση μεγάλα τμήματα της υπαίθρου και κυρίως της ηπειρωτικής Ελλάδας. Τα στοιχεία που ακολουθούν παρουσιάζουν ανάγλυφα τη ζοφερή πραγματικότητα.
Έρευνα του Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών και Μελετών αποκαλύπτει πως σε περιοχές κυρίως τής ενδοχώρας την τριετία 2020- 2022 δεν καταγράφτηκε ούτε μια γέννηση αλλά μόνο θάνατοι! Σε άλλες περιοχές της χώρας την ίδια τριετία, 2020-2022 το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Είχαμε 168 θανάτους έναντι 100 γεννήσεων! Μερικά χρόνια νωρίτερα, την τριετία 2011-2013 είχαμε 38.500 λιγότερες γεννήσεις από θανάτους, ενώ την τριετία 2017 έως το 2019 καταγράφτηκαν 143 θάνατοι ανά 100 γεννήσεις. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι Δημοτικές Ενότητες των νησιών, με εξαίρεση το Βόρειο Αιγαίο και τμήμα της Κρήτης, των αστικών κέντρων, ως και των ίδιων των μητροπολιτικών περιοχών Αθηνών και Θεσσαλονίκης έχουν θετικότατα ή σχετικά ισορροπημένα φυσικά ισοζύγια θανάτων ανά γέννηση από τον μέσο εθνικό όρο (1,68 θάνατοι ανά γέννηση). Αντίθετα η ανισορροπία γεννήσεων και θανάτων είναι πολύ πιο έντονη στη μεγάλη πλειοψηφία των Δημοτικών Ενοτήτων του Κεντρικού και Δυτικού Τμήματος της ηπειρωτικής Ελλάδας μέχρι την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Το γεγονός ότι περίπου στις μισές – 456 από τις 1036 – Δημοτικές Ενότητες που βρίσκονται σχεδόν όλες στο ορεινό και ημιορεινό τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας αντιστοιχούν περισσότεροι από 3 θάνατοι ανά γέννηση, προκαλούν ακόμη πιο πολλές ανησυχίες, «καθώς η μελλοντική δημογραφική δυναμική των Ενοτήτων αυτών είναι ήδη υποθηκευμένη». Εάν, λοιπόν, η Πολιτεία, με τους αρμόδιους Περιφερειακούς και Δημοτικούς άρχοντες, μείνει αδρανής, αν δεν λάβουν, ΟΛΟΙ τους, άμεσα μέτρα αναστροφής του φαινομένου, θα οδηγηθούν σε ερημοποίηση μεγάλα γεωγραφικά τμήματα της ενδοχώρας, ιδίως στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Πολλά είναι τα αίτια που οδήγησαν στη μείωση του πληθυσμού και τη δημιουργία του Δημογραφικού και κυρίως: η αυξανόμενη πτώση της γονιμότητας, η οποία ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή· η ολιγοτεκνία, με 2,1 τέκνα ανά γυναίκα από τη δεκαετία του 1960, που έπεσε το 1987 στο 1,5 τέκνο ανά γυναίκα και οδήγησε στο αρνητικό ισοζύγιο γεννήσεων – θανάτων· η κοινωνικοοικονομική κρίση της 10ετίας του 2010 και η μαζική μετανάστευση-ρεκόρ πάνω από 610.000 Ελλήνων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους νέα παιδιά, στην Ευρώπη και αλλού, την περίοδο των μνημονίων και οι δυσκολίες τους να επιστρέψουν στη γενέτειρα· η αύξηση του βιοτικού επιπέδου, που οδηγεί σε μείωση των γεννήσεων, η αστικοποίηση – συσσώρευση του πληθυσμού σε συγκεκριμένες, αστικές ιδίως, περιοχές της χώρας· ο κλονισμός εντέλει και ο ευτελισμός του θεσμού της Οικογένειας και η έλλειψη στρατηγικής δημογραφικής πολιτικής αποτελούν περαιτέρω αιτίες μείωσης του πληθυσμού. Τέλος, η μείωση του ποσοστού θνησιμότητας, με τη συνακόλουθη αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων, σε συνδυασμό και με τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων, έχουν κατατάξει την Ελλάδα στην πρώτη εξάδα των γηρασκουσών χωρών παγκοσμίως.
Όλοι αυτοί οι λόγοι και μαζί η ανεργία που μαστίζει τους νέους, η διαρκώς αυξανόμενη ακρίβεια και η αισχροκέρδεια της αγοράς, η αβεβαιότητά τους για το αύριο και την πορεία τους στο μέλλον, τούς αποτρέπουν από το να δημιουργήσουν δικές τους Οικογένειες, να κάνουν παιδιά και να συμβάλουν στην ανατροπή του αρνητικού ισοζυγίου γεννήσεων – θανάτων. Η Πολιτεία λοιπόν, οι Περιφερειάρχες και Δημαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, με προεξάρχουσες εκείνες με «δύσκολο» το Δημογραφικό τους πρόβλημα, έχουν πλέον την ευθύνη. Οφείλουν άμεσα, τώρα, σήμερα – όχι αύριο – να λάβουν μέτρα δυναμικά ώστε να αυξηθεί ο δείκτης γονιμότητας, για να έχει η Ελλάδα μέλλον και οι Έλληνες προοπτική ζωής.
Ειδικότερα, όλοι τους οφείλουν:
• Nα δημιουργήσουν υποδομές στήριξης της εργαζόμενης μητέρας και της μονογονεϊκής Οικογένειας· να στηρίξουν την πολύτεκνη Οικογένεια· να δημιουργήσουν βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, χώρους παραγωγικής και παιδευτικής απασχόλησης και αναψυχής των φιλοξενουμένων νηπίων και παιδιών, που να είναι ασφαλείς και πλήρως ελεγχόμενοι.
• Στους μελλόνυμφους και τα νέα ζευγάρια να παρέχουν δωρεάν κατοικία ή επιδότηση ενοικίου για την πρώτη τριετία από τον γάμο τους· απαλλαγή από τον ΦΠΑ και αισθητή μείωση των τιμών στα είδη βασικής βρεφικής και παιδικής διατροφής και ένδυσης· μηνιαίο επίδομα για κάθε παιδί και ΟΧΙ να σκορπά η Πολιτεία εκατομμύρια σε επιδόματα και δωρεάν κατοικίες και σίτιση σε λαθρομετανάστες άγνωστης προέλευσης και εξίσου άγνωστων προθέσεων έναντι της χώρας μας.
• Χορήγηση άτοκων δανείων σε νέους και νέες αγρότες, εργάτες, υπαλλήλους, επιχειρηματίες και επιστήμονες για να μείνουν στη γενέτειρα, να προκόψουν και να δημιουργήσουν· και χορήγηση ελκυστικών κινήτρων στα απόδημα παιδιά μας, για να επιστρέψουν στην πατρίδα, να τη λαμπρύνουν και να λαμπρυνθούν.
Το ειλικρινές ενδιαφέρον, η διαρκής παρουσία και η στήριξη της Πολιτείας και της Αυτοδιοίκησης στην Ελληνική Οικογένεια αποτελούν εγγύηση για αναστροφή του φαινομένου συρρίκνωσης της χώρας. Γιατί, κακά τα ψέματα, η Οικογένεια αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο τής Ελληνικής Κοινωνίας. Η Οικογένεια συμβάλλει στη διαιώνιση της ζωής, είναι η συνέχεια της ζωής, η ίδια η ζωή, είναι η θεία Ευλογία. Ναι αυτή είναι η Οικογένεια. Οφείλουν, λοιπόν, να τη στηρίξουν με κάθε μέσο η Πολιτεία, η Αυτοδιοίκηση και τα συντεταγμένα όργανά τους. Γιατί, εάν τα ποσοστά μείωσης του πληθυσμού μας συνεχίσουν με τους σημερινούς ρυθμούς, στις αρχές του επόμενου αιώνα θα έχουμε μείνει οι μισοί. Τον μεθεπόμενο, όμως, τον 23ον αιώνα οι Ευρωπαίοι και οι άλλοι φίλοι μας θα ψάχνουν με τα κιάλια για να βρουν – αν τελικά καταφέρουν να βρουν, Έλληνες στην Ελλάδα!!
