Γράφει η Μιλένα Αποστολάκη Βουλευτής στον Βόρειο Τομέα Αθηνών Υποψήφια πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ
Η συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της Κεντροαριστεράς έχει ανάψει. Και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Αφενός γιατί αποδεικνύεται ότι το ζήτημα αφορά πολλούς και πολλές. Αφετέρου, επειδή η συζήτηση και η αντιπαράθεση απόψεων, είναι η ουσία της πολιτικής και της δημοκρατίας.
Το αν όμως από τον «θόρυβο» θα προκύψει μια μελωδία, εξαρτάται από το εάν η κουβέντα θα γίνει επί χάρτου και πίσω από κλειστές πόρτες ή εάν θα λάβει υπόψιν τα δεδομένα και τις τάσεις στην πραγματική κοινωνία. Και αναφέρομαι, τουλάχιστον, στα όσα μας έδειξαν οι κάλπες των πρόσφατων Ευρωεκλογών. Εκεί δηλαδή όπου οι πολίτες εκφράζονται αυθεντικά.
Ποια ήταν λοιπόν τα περίφημα μηνύματα των εκλογών; Πρώτον, ότι οι πολίτες εμπιστεύονται όλο και λιγότερο το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Αυτό δείχνουν τα ιστορικά χαμηλά ποσοστά συμμετοχής. Δεύτερον, ότι η σοβαρή αποδοκιμασία της κυβέρνησης της ΝΔ δεν θα έχει αποτέλεσμα όσο δεν διαμορφώνεται ένα ισχυρό αντίπαλο δέος που θα βάλει στη θέση της σαθρής συντηρητικής κυριαρχίας μια πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης. Με άλλα λόγια, οι πολίτες, οι προοδευτικοί πολίτες ζητούν πολιτική αλλαγή και αναζητούν φορέα μαχητικής και αξιόπιστης έκφρασής τους. Οφείλουμε να τους ακούσουμε και να δώσουμε διέξοδο και απάντηση στο αίτημά τους.
Αυτόν τον στόχο δεν θα τον υπηρετήσουμε με ρευστοποιήσεις, αποποιήσεις ταυτότητας και διαδρομής, ούτε πολύ περισσότερο με παρασκηνιακές διαδικασίες κορυφής, οι οποίες δεν παράγουν ποτέ πολιτικά αθροίσματα.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να είναι στην πρωτοπορία της ανασυγκρότησης της μεγάλης προοδευτικής παράταξης, η οποία ιστορικά υπήρξε πλειοψηφική στον τόπο μας, χωρίς σήμερα να έχει την έκφραση που της αναλογεί.
Αυτό όμως δεν θα το πετύχουμε νοσταλγώντας τις παλιές καλές εποχές. Αυτό που χρειάζεται είναι να ανοίξουμε ξανά τις κλειστές πόρτες των κομματικών γραφείων για να μπει φρέσκος αέρας. Χρειάζεται να πάρουμε ανάσες οξυγόνου, δίπλα σε αυτούς που το έχουν πιο πολύ ανάγκη: τους νέους και τις νέες, τους πιο αδύναμους, εκείνους που υφίστανται τις κάθε είδους ανισότητες. Χρειάζεται να ξαναβρούμε αυτό το στοιχείο που έκανε το ΠΑΣΟΚ ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα, ένα μεγάλο προοδευτικό κίνημα: τον μαχητικό μας χαρακτήρα.
Γιατί αυτό που λείπει από την Κεντροαριστερά, αυτό που λείπει στους πολίτες που δεν μας εμπιστεύονται, δεν είναι οι προσωπικές μάχες. Είναι οι καθημερινές, οι μικρές και μεγάλες μάχες, μαζί με την κοινωνία και για την κοινωνία.
Να ακούσουμε τις αγωνίες του κόσμου και να δώσουμε φωνή σε αυτούς που δεν έχουν λοιπόν, αυτός είναι ο δρόμος.
Οι συγκλήσεις στο χώρο της κοινωνίας και των πολιτών είναι ώριμες και αναγκαίες. Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ανέδειξε έναν μεγάλο ηττημένο, τον πρωθυπουργό και τη ΝΔ, χωρίς όμως να αναδείξει αντίστοιχο νικητή. Στη χώρα έχουμε μια φθίνουσα πλειοψηφία που κυβερνά με καθεστωτισμό, χωρίς να έχει αναδειχθεί εδώ και πέντε χρόνια από την εκλογή της, μια αξιόπιστη, υπεύθυνη, εναλλακτική, προοδευτική κυβερνητική λύση. Αυτό συνιστά πρόβλημα όχι μόνο για τον προοδευτικό χώρο, αλλά και για τη λειτουργία των θεσμών και του πολιτεύματος στον τόπο μας.
Κατά συνέπεια, για το ΠΑΣΟΚ που υπήρξε στην Ελλάδα ο εκφραστής του προοδευτικού χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, είναι ευθύνη και χρέος με την απήχηση του σχεδίου του, με την αξιοπιστία των στελεχών του και με τις πρωτοβουλίες του να ξαναδώσει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά στον προοδευτικό χώρο.
Ο αγώνας ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες και τις διακρίσεις, η πάλη για μια πιο αξιοπρεπή εργασία και ζωή των νέων, το σχέδιο για μια Ελλάδα με πραγματική ανάπτυξη, μια Ελλάδα που παράγει και διανέμει δίκαια τους καρπούς των συλλογικών μας κόπων, αλλά και που αγωνίζεται να διαφυλάξει το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής για τις μελλοντικές γενιές, είναι όσα οφείλουμε στον προοδευτικό κόσμο της χώρας που αναζητά ελπίδα, που αναζητά εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Με αυτά τα εφόδια η καρδιά της προοδευτικής παράταξης θα μπορέσει να δώσει εκείνες τις δίκαιες μάχες για την αλλαγή, που οφείλουμε στους πολίτες.
