Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι δεν την είδα live. Για λίγες μέρες ήμουν εκτός Αθηνών, στο δροσερό και φιλόξενο Αμύνταιο, με θερμοκρασίες 160 τα πρωινά, 250 – 280 τα μεσημέρια και πάλι 160 τα βράδια. Ό,τι ξέρω το έμαθα στις ειδήσεις και στη σχετική αρθρογραφία, που δεν ήταν και λίγη και ίσως να συνεχίζεται ακόμα και τώρα που με διαβάζετε καλές μου φίλες και καλοί μου φίλοι.
Δεν θα ασχοληθώ. Ο καθένας προβάλλει ό,τι έχει, ό,τι μπορεί και ό,τι θέλει. Δικαίωμά του, όπως δικαίωμα και άλλων να κρίνουν και να κατακρίνουν. Εμείς το 2004 προβάλλαμε την κλασική μας αρχαιότητα («αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα») και την πραγματικότητα της εποχής εκείνης και το κάναμε -κατά τη γνώμη μου- με τον καλύτερο τρόπο.
Εσθήτες φορέσαμε, μινωικά τόπλες φορέσαμε, κόρες και κούρους αναδείξαμε. Μέχρι και καρπούζια πάνω σε Ντάτσουν… τους πλασάραμε. Ωραία ήταν και αξέχαστα. Γιορτή του αθλητισμού και της αδελφοσύνης των λαών, είπαμε. Μας είχε κάνει και καλό καιρό. Ούτε καύσωνα, ούτε κρύο, ούτε βροχές… Μόνο ένα ντόπινγκ μάς έτυχε σε δυο αθλητές μας, αλλά δεν βαριέσαι. Είπαμε, αξέχαστοι. «Unforgettable», όπως τραγουδούσε και ο Νατ – Κινγκ – Κόουλ (για να αντιστοιχήσω κι εγώ ένα τραγούδι απέναντι στο «For me Formidable» του Σαρλ Αζναβούρ, που εκτέλεσε η Αγιά Νακαμουρά στο μουσικό πρόγραμμα της τελετής έναρξης.
Οι Γάλλοι το είδαν αλλιώς το πράγμα. Με γειά τους, με χαρά τους και για να γράψω κι εγώ το δικό μου (παρόλο που προανέφερα ότι δεν θα ασχοληθώ), το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν η «πλωτή» πορεία αθλητών & αθλητριών στο Σηκουάνα και γενικά η απουσία ενιαίου χώρου, ενός σταδίου εντός του οποίου θα μπορούσαν να διαδραματίζονται όλα αυτά. Άποψή μου και να ξεχαστεί παρακαλώ, ανάμεσα στις χιλιάδες που γράφτηκαν, ακούστηκαν και θα ξεχαστούν.
Αυτό που διασκέδασα και δεν έχει σχέση με την τελετή έναρξης, ήταν το ότι τελευταία στιγμή, οι οργανωτές κατάλαβαν ότι τα νερά του Σηκουάνα είναι μολυσμένα και πρέπει να μη γίνουν ή να περιοριστούν κάποια αγωνίσματα που περιέχουν κολύμβηση (όπως π.χ. το τρίαθλο).
Και αναρωτιέμαι: δεν είδε κάποιος τη φετινή (2024) ταινία «Στα βάθη του Σηκουάνα» (Sous la Seine) του Γάλλου σκηνοθέτη Ξαβιέ Ζεν, στην οποία ένας καρχαρίας προερχόμενος από ένα «μολυσμένο» περιβάλλον του ωκεανού, εισδύει στον Σηκουάνα και κολυμπάει μέχρι το Παρίσι τις παραμονές ενός Κολυμβητικού Τριάθλου που διοργανώνει ο δήμος, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων 2024; Φοβερή πατάτα, αλλά εξαιρετικά προφητική για τη μόλυνση του περιβάλλοντος.
