Άρθρο του Χάρη Δούκα για τα 50 χρόνια ΠΑΣΟΚ
Μπροστά στις εκλογές για την Προεδρία στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, είναι ανάγκη να επικεντρωθούμε στην πραγματική πολιτική, αφήνοντας στην άκρη ό,τι αποπροσανατολίζει από την ουσία των προβλημάτων.
Και η ουσία είναι το πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας.
Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα μπροστά μας:
Από τη μια μεριά, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει μπει σε μια μη αναστρέψιμη καθοδική πορεία αποδόμησης. Η εκλογική της καθίζηση, δεν είναι παρά ένας δείκτης καθίζησης μιας πολιτικής αντίληψης που θεωρεί το κράτος πρόνοιας ως υπόλοιπο της ανάπτυξης και όχι ως μοχλό της. Που υποβαθμίζει τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα και θεωρεί τις κοινωνικές ανισότητες ως φυσικό φαινόμενο. Που κλείνει τα μάτια στη διόγκωση των ανισοτήτων, στην πτώση του βιοτικού επιπέδου, υπέρ της στήριξης του μεγάλου πλούτου, των μεγάλων εταιρειών στο χώρο της τεχνολογίας, των ορυκτών καυσίμων, και των τραπεζικών συμφερόντων. Εγκλωβισμένη στο παραδοσιακό μοντέλο, της φτηνής εργασίας και της χαμηλής παραγωγικότητας η κυβερνητική στρεβλή ανάπτυξη οδηγεί στον παρασιτισμό και τις πελατειακές διευθετήσεις,
Από την άλλη μεριά, η επανεμφάνιση εξαντλημένων σχημάτων ιδεολογίας διαχειριστικού τύπου, όχι μόνο δεν αλλάζει την κατάσταση, αλλά επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο το πολιτικό κενό.
Αντί για αναμέτρηση με τα μεγάλα κατεστημένα συμφέροντα, βλέπουμε να επιδιώκεται πολλές φορές μια αμφιλεγόμενη στάση, πότε από εδώ και πότε από κει, μια συμβιβαστική στάση που παρά τις επιμέρους ξεχωριστές αποχρώσεις, δεν μπορεί επί της ουσίας να ξεχωρίσει από μια «συντηρητική/φιλελεύθερη» εκδοχή. Αντίθετα ευνοεί, ένα προνομιούχο συνασπισμό πλούτου, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Η αναμέτρηση σήμερα είναι για τον πυρήνα της πολιτικής. Να είμαστε μπροστά στον αγώνα για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου απέναντι στην ανεξέλεγκτη αγορά που με τη πολιτική συνηγορία της κυβέρνησης, εφορμούν σε κάθε κοινωνικο-πολιτικό χώρο. Από τη διάθεση των χρηματοδοτικών πόρων του ευρωπαϊκού ταμείου ανάκαμψης στους λίγους αρεστούς, μέχρι τον ολιγαρχικό έλεγχο στην ενέργεια, στις τιμές των προϊόντων, στη φοροδιαφυγή, μέχρι το θεσμικό ευνουχισμό όπως το κράτος δικαίου, τα μεγάλα ελλείμματα στην υγεία, την παιδεία ακόμα και την αφαίρεση αρμοδιοτήτων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το «δώρο» της αύξησης της κατασκευής ορόφων στην ήδη επιβαρυμένη αστική οικοδόμηση, αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Κάθε υποχώρηση, «συμβιβασμός», «συνεργασίες» και «συγκλίσεις» με αυτά τα «κατεστημένα» συμφέροντα των λίγων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, μας βρίσκουν ανυποχώρητα αντίθετους.
Εξάλλου η αντίληψη ότι η τεχνολογική εξέλιξη καταργεί τις πολιτικές και ιδεολογικές διακρίσεις, ότι όλα θα επιλυθούν με μικρές, ανώδυνες μεταρρυθμίσεις χωρίς να τεθεί το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα, δεν μπορούν να αποτελέσουν όχημα αλλαγών για τη βελτίωσης της ζωής.
Οι εκλογές της 6 Οκτώβρη έχουν ένα διλημματικό χαρακτήρα:
Ή θα θέσουμε με πολιτικούς όρους το «κοινωνικό ζήτημα» με ένα δίκαιο και βιώσιμο αναπτυξιακό σχέδιο, ή θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος της «οικονομίας» των νεόπτωχων, των κρίσεων και της υποβάθμισης.
Ή θα καθηλωθούμε στα όρια μιας κλειστής αντίληψης οργανωτικού ελέγχου χωρίς όραμα ή θα στηριχτούμε σε ένα ανοικτό κόμμα, συμμετοχικό, ικανό να αναμετρηθεί με τις ανάγκες της κοινωνίας και τις απαιτήσεις των καιρών.
Τα διλήμματα μοιάζουν με γόρδιο δεσμό. Δεν μπορείς να τον λύσεις παρά μόνο αν τον αποκόψεις. Και αν δεν υπάρχει ένας Μέγας Αλέξανδρος για το έργο αυτό, υπάρχει σίγουρα η δύναμη και η ενότητα των πολλών, για να το επιτύχουμε. Μπορούμε.
