Συμπληρώνοντας 30 χρόνια στη δισκογραφία, ο Πεντελιώτης μουσικοσυνθέτης το γιορτάζει με συναυλία στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 20 Σεπτεμβρίου και μας δίνει τις λεπτομέρειες, ενώ συγκλονίζει για όσα σκέφτεται και αισθάνεται μετά τη νέα καταστροφική πυρκαγιά της 11ης Αυγούστου
Ο γνωστός τραγουδοποιός λίγο πριν τη συναυλία του στο Κηποθέατρο Παπάγου (20 Σεπτεμβρίου) στην οποία παρέα με αγαπημένους του φίλους θα γιορτάζει τα 30 χρόνια στη δισκογραφία, μιλάει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για τη μουσική στην εποχή του Tik-Tok και του Spotify.
Ο δημιουργός μερικών εκ των πλέον αγαπημένων τραγουδιών των τελευταίων δυο δεκαετιών («Σαν να μην πέρασε μια μέρα», «Για να σε συναντήσω», «Η επιμονή σου», «Παιδιά των δρόμων», «Πιάσε με», «Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα» μερικά εξ αυτών) μοιράζεται μαζί μας τα άμεσα καλλιτεχνικά του σχέδια και εκφράζει την άποψή του για τη μουσική «λαίλαπα» της εποχής που ακούει στο όνομα «τραπ».
Τέλος, ως μόνιμος κάτοικος Πεντέλης και ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα περιβάλλοντος, ο Κώστας Λειβαδάς δεν διστάζει να πάρει θέση για την πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά, παραθέτοντας μια σειρά από προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει ώστε να μην κινδυνεύσει ξανά το πολύπαθο Πεντελικό βουνό.
Συνέντευξη: Τάσος Μεργιάννης
Κρίνοντας από τον τίτλο («Για να σε συναντήσω») και από τους καλεσμένους σου, έχω την αίσθηση ότι η επικείμενη συναυλία στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 20 Σεπτεμβρίου αναμένεται ως μια από τις πιο εξωστρεφείς εμφανίσεις σου τα τελευταία χρόνια. Κάνω λάθος;
Τα τελευταία 12 χρόνια έκανα πολλές μεγάλες συναυλίες με καλεσμένους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη απ’ όπου κατάγομαι. Πάντα με καλλιτέχνες που θαυμάζω και με τους οποίους έχουμε έρθει και ανθρωπινά κοντά και που έχουν τραγουδήσει τραγούδια μου και στη δισκογραφία.
Όπως πάντα, σε αυτές τις βραδιές, η φόρτιση και οι διαφορετικές ενέργειες -ειδικά αν υπάρχουν και πολλά κοινά αληθινά βιώματα- δημιουργούν μια τελείως ξεχωριστή και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Επειδή αυτή τη φορά σε αυτό το μαγικό θέατρο θα είναι καλεσμένη και η Ελεωνόρα αλλά και ο αγαπημένος μου φίλος Ρένος Χαραλαμπίδης, πράγματι αυτή η ανάδρομη συναυλία κατά την οποία θα μοιραστούμε και τραγούδια ο ένας του άλλου, θα είναι πολύ ξεχωριστή και γιορτινή – πρώτα ο Θεός! Πιθανότατα θα υπάρξουν και άλλες εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, όπως και ένα καινούργιο τραγούδι…
Του χρόνου συμπληρώνεις 30 χρόνια στη δισκογραφία. Τι έχει αλλάξει από την κυκλοφορία του πρώτου σου τραγουδιού «Είμαι ακόμα ζωντανός» μέχρι τη σημερινή εποχή του Spotify;
Έχουν αλλάξει… όλα! Ήρθαν τα πάνω κάτω με τα περισσότερα εις βάρος της τέχνης του τραγουδιού και της αληθινής δουλειάς μας. Ήρωες χωρίς έργο, τηλεκριτές, μουσική με δωρεάν διάθεση ή τελείως υπο-αμειβόμενη μέσα από πλατφόρμες και μέσα πάσης φύσεως. Μέχρι και η Τεχνητή Νοημοσύνη θέλει να δοκιμαστεί με την καλλιτεχνία! Μιλάμε για έναν καινούργιο ανθρωπότυπο και όχι απλά ένα καινούργιο κοινό. Ένας ανθρωπότυπος που όλος του ο κόσμος είναι μια συσκευή στο χέρι.
Υποτίθεται, βέβαια πως έχουμε δυο γερά όπλα που έμειναν ίδια: Τα live, καθώς επίσης και το διαδίκτυο ως ελεύθερο βήμα έκφρασης. Τόσες πολλές παραστάσεις από το παγκόσμιο «χωριό», όλα είναι ένα επίπεδο πάνω σε μουσική ελευθερία, έκφραση και παρουσίαση της δουλειάς μας αλλά και σε κατάρτιση, μαζί με τα μουσικά σχολεία που έκαναν πολλή δουλειά.
Όμως και πάλι σε μια τόσο μικρή αγορά και με τόσο περιορισμένα τα εφόδια της Παιδείας και με κουρασμένα πια τα ματιά και τα αυτιά μας από επαναλήψεις είτε του ίδιου προϊόντος και θέματος είτε του ριμέικ του, η στασιμότητα είναι μεγάλη.
Τα τελευταία χρόνια έχω απογοητευτεί. Νομίζω ότι γυρίσαμε σελίδα προς τα πίσω και μάλιστα τρέχοντας. Αλλά έτσι είναι οι εποχές και έτσι θα πηγαινοέρχονται πάντα. Πάντως ακόμα και από τα πρώτα δικά μου χρόνια το τοπίο είναι σήμερα αγνώριστο και όλα (από τις εταιρίες που υπήρξαν και τα μέσα μέχρι τους καλλιτέχνες και βέβαια τον κόσμο) έχουν παίξει τον ρόλο τους γι’ αυτό.
Παλιά η ακρόαση ενός δίσκου αποτελούσε μια τελετουργία. Σε εκφράζει η σημερινή δειγματολειπτική ακρόαση ενός τραγουδιού που δεν ξεπερνάει σε διάρκεια τα 10-20 δευτερόλεπτα;
Όλα αυτά είναι μαρκετίστικες θεωρίες που ισχύουν σε έναν βαθμό και από εκεί και πέρα διογκώνονται σαν εμπορικό αφήγημα από ανθρώπους των μέσων και των ηλεκτρονικών εταιριών, οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν «μαμάδες» των θυγατρικών δισκογραφικών.
Άλλο όμως η «μπίζνα» και άλλο η ομορφιά και η αλήθεια. Από ένα σημείο και μετά προσπαθείς να καλλιεργηθείς ή να προτείνεις σε κάποιον πού κρύβεται η αληθινή ομορφιά. Φυσικά ανήκω στη γενιά που λάτρευε τις ακροάσεις και το artwork ενός δίσκου – από το εξώφυλλο μέχρι το τελευταίο σημείωμα και τη γραμματοσειρά. Για μας αυτές οι εκδόσεις ήταν παράλληλα και τα εικονίσματα των αγίων μας!
Αυτή η ιστορία με τη δειγματοληπτική ακρόαση και το «κάθε 10 δευτερόλεπτα ακούω άλλο τραγούδι σαν να σκρολάρω στο Tik Tok» είναι σαν ένα παιδί που μπαίνει σε ένα ζαχαροπλαστείο και δοκιμάζει με το δάχτυλο μια σταλιά γεύσης από κάθε γλυκό που βλέπει. Τι λες να νιώσει στο τέλος;
Άλλο φτιάχνω με μεράκι μια λίστα με αισθητική διαφορετικών πραγμάτων που έχουν όμως κάποιες κοινές συντεταγμένες και άλλο βασίζομαι σε ένα μπλέντερ πραγμάτων ατάκτως ερριμένων, που με άλλοθι κάποιο κοινό που το αποδέχτηκε φέρομαι σαν να ανακάλυψα τη… Χρυσή Βίβλο! Φυσικά, αναφέρομαι σε κάποια από τα ραδιόφωνα και τον τρόπο που επαναλαμβάνονται και έχουν εξοντώσει τα καινούργια τραγούδια ως υλικό από το πρόγραμμά τους. Βέβαια, κατά το «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα», σε λίγο κανείς δε θα χρειάζεται καινούργια τραγούδια στην Ελλάδα, Και αυτό κι αν είναι κατάντια και πτώχευση.
Πώς προβλέπεις, λοιπόν, το μουσικό μέλλον;
Ότι και να γίνει και μετά από χίλια χρόνια, το τραγούδι θα είναι πάντα το διαβατήριο στη δουλειά μας, όχι η εικόνα. Κατά τ’ άλλα, όπως τη βρίσκει κανείς… Απλά να γνωρίζει ότι, τελείως μαθηματικά, όσο λιγότερο εμβαθύνεις σε αυτό που ακούς τόσο λιγότερο μαθαίνεις κάτι, ακόμα και από την απλή εκτόνωση, τον χορό και τα μυστικά του.
Υπάρχει μουσική που δεν ακούς; Για παράδειγμα σε εκφράζει η τραπ;
Δεν υπάρχει κάλο και κακό είδος μουσικής αλλά καλή και κακή μουσική σε κάθε είδος. Υπάρχει βεβαία το τι μου αρέσει ή τι μου ταιριάζει καλύτερα, τι με αγγίζει… Σε μεγάλο μέρος ενός παραποτάμου του χιπ χοπ και κυρίαρχα στην τραπ υπάρχει μια θεματική και μια γλώσσα του δρόμου που είναι τελείως χυδαία, βάναυση, αγοραία σε βαθμό κακουργήματος και προτείνει συνέχεια έναν τραγικό τρόπο ζωής, γεμάτο κακοποίηση και θανάσιμες συνήθειες.
Κι όλα αυτά με στήριξη εταιριών, καναλιών, υποτηλεδημοσιογραφίσκων στην καημένη Ελλαδίτσα, λες και είμαστε στο Μπρονξ. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα να πρωτοντραπώ! Τι να σχολιάσω; Δυο τραγούδια κάπως καλόγουστα που μπορεί να άκουσα; Το θέμα είναι ότι οι «αλλού γι’ αλλού» γονείς της γενιάς μου αφήνουν τα παιδιά τους να ακούν αυτή τη μουσική. Παιδιά ηλικίας 3-9 ετών και όχι 17, όπως ήμασταν εμείς όταν ακούσαμε π.χ. ψυχεδέλεια.
Τι είναι η μουσική για σένα;
Είναι η γη της επαγγελίας και η πόρτα για τον παράδεισο, ο τρόπος της ζωής και της ισορροπίας μου, η αληθινή μου αγάπη και ο κόσμος μέσα στον οποίο ζω κυρίως, μέσα μου και έξω μου.
Αν δεν ασχολιόσουν με τη μουσική, με τι θα ήθελες να καταπιαστείς;
Ακριβώς επειδή τη σέβομαι απεριόριστα φυσικά και θα μπορούσα να ζήσω απλά γράφοντας ή συνθέτοντας πιο ερασιτεχνικά και να ασχολούμαι με το περιβάλλον και τα ζώα που λατρεύω ή να κάνω εκπομπές άσχετες με τη μουσική ή να είμαι βιβλιοθηκάριος στη Λειψία με μεγάλη επιμέλεια ή να έχω ένα φροντισμένο μαγαζί που να εξειδικεύεται σε κάτι συγκεκριμένο και σπάνιο…
Αλλά και πιο πρακτικά και πεζά πράγματα με ξεκουράζουν και συγκινούν πολύ. Επαγγέλματα στα οποία βρίσκεσαι στο δρόμο π.χ. οδηγός μεγάλων αποστάσεων. Όμως το κορυφαίο που πραγματικά θα μπορούσα να είμαι και που από αύριο κιόλας θα έπιανα δουλειά -μιας και έρχομαι από αθλητική οικογένεια (σ.σ. ο πατέρας του, Αλέκος Λειβαδάς έπαιζε στον Ολυμπιακό του Μπούκοβι) -είναι αθλητικογράφος και μάλιστα ανταποκριτής. Σε αρκετά αθλήματα το ‘χω! Με συγκινεί πολύ που παλιά μερικοί από τους πιο μεγάλους λογοτέχνες ήταν αθλητικογράφοι αλλά εκείνοι ήταν «ιερά τέρατα». Οι ανταποκρίσεις τους ήταν έργα τέχνης.
Ποια είναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Έγραψα πολλά καινούργια τραγούδια και παρ’ όλη την κατάντια της δισκογραφίας, είμαι όλο όρεξη και διψά για ηχογράφηση. Κάποια απ’ αυτά (όπως ένα ντουέτο με τον φίλο μου Ρένο Χαραλαμπίδη) θα κυκλοφορήσουν σύντομα. Έπειτα θέλω να κυκλοφορήσει η μουσική που έχω κάνει για πιάνο, λύρα και ορχήστρα εδώ και 15 χρόνια για το χοροθέατρο της Δαγίπολης (σ.σ. ομάδα σύγχρονου χορού, ο πυρήνας της οποίας αποτελείται από άτομα με κινητικά προβλήματα). Είναι και τα τελευταία τραγούδια που είχα κάνει με τον Μάνο Ελευθερίου, που ήρθε η ώρα να ολοκληρωθούν και να παρουσιαστούν.
Δεν σου κρύβω ότι είμαι σκασμένος και τελείως αποσυντονισμένος από την πρόσφατη πυρκαγιά. Ανησυχώ, γιατί θα μας πάρει καιρό να συνέλθουμε. Είναι μεγάλες οι απώλειες. Βέβαια, τραγούδια από το «Κρατήσου απ’ τη στάχτη του ονείρου» δεν θα λείψουν από τη συναυλία στου Παπάγου. Ποτέ δεν έχασα την ευκαιρία έχοντας βήμα και μικρόφωνο και μέσα από πολλά τραγούδια να μιλάω γι’ αυτές τις πληγές και το περιβαλλοντικό αύριο, όλο το χρόνο και όχι μόνο μετά τις καταστροφές. Τι νόημα θα έχουν όλα όσα κάνουμε όταν ο κήπος της ζωής θα έχει χαθεί;
«Το Πεντελικό θέλει δικό του μόνιμο προσωπικό»
Μένεις στην Πεντέλη και μιας και έχεις βιώσει από κοντά όλες τις καταστροφικές πυρκαγιές στο βουνό είσαι πολύ ευαισθητοποιημένος σε θέματα που άπτονται της προστασίας του περιβάλλοντος. Πώς έζησες την καταστροφική πυρκαγιά της 11ης Αυγούστου;
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρισκόμουν ξανά σε αυτή την ηλικία και μετά το 1982 (ήταν η πρώτη φωτιά στον Διόνυσο, από την οποία διασώθηκα από τις κατασκηνώσεις του ΤΥΠΕΤ) στην κατάσταση να εγκαταλείπω το σπίτι μου, χωρίς να ξέρω αν θα το ξαναδώ. Από τα 10 μέχρι τα 40 είτε δεν έχεις ακριβή αίσθηση είτε νιώθεις ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου διαθέτοντας τη φυσική ώθηση για ελπίδα αυτής της ηλικίας. Αλλά σήμερα; Στ’ αλήθεια χρειάζεται μια σειρά από ντοκιμαντέρ για όλες τις εφιαλτικές νύχτες και εμπειρίες που έχουν προηγηθεί. Η τελευταία απ’ αυτές θεωρώ ότι δεν έχει προηγούμενο σε ότι αφορά το μέγεθος της καταστροφής.
Η εκκένωση λειτούργησε σταθερά καλά και φύγαμε εγκαίρως σε τρεις δόσεις, γιατί έπρεπε να πάρουμε και τα ζώα τη δεύτερη φορά που ξανανεβήκαμε. Το ξημέρωμα μας βρήκε στο κέντρο, στο πατρικό της γυναίκας μου. Ακολούθησε ένα 24ωρο τρόμου μέχρι να δούμε μέσα στον χαμό και τα παιχνίδια της τύχης αν θα καεί και το δικό μας σπίτι και πού θα σταματήσει η φωτιά ενώ καίγονταν τα σπίτια φίλων μου ή αλλά σώθηκαν επίσης τελευταία στιγμή με αυτοθυσία των ιδιοκτητών, χωρίς καμία βοήθεια και επειδή έτυχε να έχουν δεξαμενή ομβρίων υδάτων.
Το μεγάλο θέμα όμως και τα χιλιάδες ερωτήματα ξεκινούν από αλλού. Επειδή ακόμα και το πώς ξέφυγε η φωτιά από το δρόμο του Μουζάκη, ενώ είχε ελεγχθεί, το ξέρουμε, το είδαμε και δεν το αρνείται κανείς. Πέντε χρόνια που ανεβοκατεβαίνω στο βουνό λόγω της στενής μου σχέσης με τη Νέα Μάκρη, αναρωτιέμαι γιατί εξαφανίστηκε κάθε όχημα -πυροσβεστικό και μη- που παλιά βρισκόταν εκεί, στην πηγή της Πουρνάρας ή στον Άγιο Πέτρο;
Ποιοι πίεσαν και ποιοι όχι μετά από τη φωτιά του 2022 να αλλάξει κάτι και πώς βρέθηκαν οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες θέσεις στον Δήμο; Μπορεί τελικά οποιοσδήποτε Δήμος, κρατικός μηχανισμός, Πυροσβεστική Υπηρεσία χωρίς τεράστια προετοιμασία και ειδικά μόνιμα μέτρα για το επίμαχο δίμηνο Ιουλίου – Αυγούστου, με τα άλλοτε κραταιά Δασαρχεία υποστελεχωμένα και υποβαθμισμένα, να αποτελεί εγγύηση ασφάλειας και προστασίας; Σε καμιά περίπτωση!
Ποιος έλεγξε τα καθαρισμένα και ακαθάριστα και ειδικά όταν υπάρχουν περιοχές με γραφεία κρατικών Οργανισμών δίπλα σε οικιστικούς ιστούς που 40 χρόνια αποτελούν ή φιλοξενούν το απόλυτο σκουπιδαριό – καύσιμο υλικό; Σπίτι στο δάσος είναι αυτό που είναι πάνω στη Λεωφόρο Πεντέλης ή αυτό που είναι νόμιμο από το 1920 σε εντός σχεδίου περιοχή; Γιατί τα τσουβαλιάζουμε όλα και τα ρίχνουμε όλα πάνω στην εύκολη λύση της «ατομικής ευθύνης»;
Από την άλλη, ποιοι πολίτες ζητούν ενημέρωση και εκφράζουν τις ανησυχίες τους ή παρίστανται στα Δημοτικά Συμβούλια (όταν δεν αναβάλλονται και όταν επιτρέπεται η παρουσία τους) και ποιος πονάει το δάσος και το βουνό που είναι η αληθινή μας ανάσα και ζωή;
Και τώρα, κατόπιν εορτής, αναρωτιέμαι πού βρέθηκαν τα ελικόπτερα για επιτήρηση και πυροσβεστικά οχήματα – όταν τη φωτιά έσβηναν οχήματα προερχόμενα από άλλες άσχετες περιοχές (Βόρεια Ελλάδα) και με πόση βιασύνη και σπουδή μελέτης θα γίνουν οι απαιτούμενες κινήσεις για το ζωντάνεμα του βουνού αλλά και την οριστική προστασία του;
Τι πρέπει να γίνει ώστε να μην κινδυνεύσει ξανά το Πεντελικό βουνό;
Η Πεντέλη -κακά τα ψέματα- καταστράφηκε από τον «Καλλικράτη»! Έχασε την αυτονομία, την αυτοδιοίκησή της, τους παλιούς γνώστες της περιοχής και το υπερδραστήριο εθελοντικό κλιμάκιο που είχε. Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά και δεν έρθουν τα πάνω κάτω, ώστε το πολύπαθο βουνό μας να αναδειχθεί σε πανευρωπαϊκό μνημείο – δρυμό και όχι απλά ένα εργοτάξιο αλλά ένα εργοτάξιο χαράς και διαφάνειας και καθημερινής ενημέρωσης της τύχης του στον πολίτη, δεν υπάρχει σωτηρία. Πρέπει να καταλάβουν οι κρατικοί εκλεγμένοι λειτουργοί ότι είναι εδώ για να ρωτάνε και τη γνώμη μας και να μας ενημερώνουν. Οφείλουν να παρουσιάζουν ένα σοβαρό σχέδιο εν όψει αντιπυρικής περιόδου από τον Μάρτιο, τουλάχιστον. Αλλιώς, οποίος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, θα έπρεπε να πει την αλήθεια για τις ελλείψεις, να επιμείνει στις ενισχύσεις ακόμα και από τα ευρωπαϊκά εργαλεία πυροπρόληψης και πυροπροστασίας, ή ακόμα και να πει «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».
Τι να τις κάνουμε τις ενισχύσεις μόλις έχουν καεί όλα; Το βουνό θέλει το δικό του μόνιμο προσωπικό και ένα καινούργιο εκτεταμένο δίκτυο δασοφυλακής που πρέπει να ακολουθήσουμε τις συμβουλές των έμπειρων χωρών του Βορρά σε αυτό. Εδώ φαντάσου ότι με 9 μποφόρ και έπρεπε να πιέσουμε για κλείσει ο δρόμος για Άγιο Πέτρο, χωρίς κανένα όχημα πάνω για φύλαξη, το τονίζω. Ξαναλέω, το Πεντελικό δεν είναι απλά εθνικό θέμα να γίνει ο τέλειος δρυμός (όπως είχε προβλέψει ο μόνιμος κάτοικος Σαρτζετάκης), άλλα πανευρωπαϊκό θέμα, αν θέλει και η Ευρώπη να έχει ένα σύμβολο στη Μεσόγειο που να την τιμά.
iNFO
Η συναυλία του Κώστα Λειβαδά στο Κηποθέατρο Παπάγου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου με ώρα έναρξης 20.30.
Μαζί του θα τραγουδήσουν επί σκηνής οι Ελεωνόρα ΖουγανέλΗ, Ερωφίλη, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Ρένος Χαραλαμπίδης.
Παίζουν οι μουσικοί
Κώστας Καββαδίας – κιθάρες
Αιμίλιος Μπαριαμπάς – μπάσο
Βαγγέλης Καλαμαράς – τύμπανα
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 18-20 ευρώ
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: www.ticketservices.gr
