Μια προσέγγιση της Εθνικής Επετείου
Γράφει ο Γεώργιος Γενετζάκης, φιλόλογος στο Χαλάνδρι
Με αφορμή πρόσφατη εκδήλωση του Ινστιτούτου Γκαίτε, στο πλαίσιο τριήμερου προβολών ντοκιμαντέρ με επίκεντρο τις «Ελληνογερμανικές διασταυρώσεις», την οποία προλόγισε με άριστα ελληνικά ο σεμνότατος νέος πρέσβης της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Αντρέας Κιντλ, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου.
Η Εθνική Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι πρωτίστως συνδεμένη στη συνείδησή μας με τη γενναιότητα, τo συλλογικό πνεύμα και κυρίως τις θυσίες του ελληνικού λαού, προσπαθώντας να αντισταθεί στον φασισμό και στον ναζισμό. Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτές οι αρετές των Ελλήνων, καταγεγραμμένες στη διεθνή συνείδηση, επρόκειτο να δοκιμαστούν σε έναν αμφιλεγόμενο και αιματηρότατο εμφύλιο πόλεμο που θα ακολουθούσε την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Συγχρόνως όμως, η συγκεκριμένη επέτειος μάς υπενθυμίζει τις θηριωδίες των Ναζί με τα εκατομμύρια των νεκρών διεθνώς∙ αλλά και τη μεγάλη αυταπάτη του γερμανικού λαού, που, απογοητευμένος από την ήττα του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους ταπεινότατους επιβληθέντες όρους από τους νικητές, είδε στις υποσχέσεις ενός πολιτικού, του Αδόλφου Χίτλερ, την ευκαιρία για ανόρθωση του καταρρακωμένου κύρους του διεθνώς. Η ιδεολογία του επικεντρωνόταν σε μια φράση του «Φύρερ»: «Η Γερμανία πάνω από όλους»! Κάτι ανάλογο υποστηρίζει και ο υποψήφιος για δεύτερη Προεδρία στις ΗΠΑ Donald Trump: «Πρώτα η Αμερική». Ξέχασαν βέβαια την ειρηνική φράση: «Πρώτα ο άνθρωπος».
Τελικά, ο Χίτλερ θα οδηγήσει στον όλεθρο την πατρίδα του και ολόκληρο τον κόσμο. Το κακό δεν εντοπίζεται μόνο στην παραφροσύνη του Χίτλερ, αλλά και στο ότι ένα σημαντικό ποσοστό των Γερμανών πολιτών υιοθετώντας τον παραλογισμό του, τον ενίσχυε. Αποτέλεσμα: εκατομμύρια Γερμανοί θα θυσιαστούν στο όνομα μιας ψευδαίσθησης! Και ας μην ξεχνάμε ότι τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτό το όνειδος της ανθρώπινης ιστορίας, έγιναν για τους Γερμανούς!
Η ιστορία είναι γεμάτη από ηγέτες που παρασύρουν τους λαούς τους στην καταστροφή, αφού προηγουμένως οι ίδιοι αποθεώθηκαν από την πλειοψηφία των συμπολιτών τους. Πόσοι Ρώσοι άραγε σήμερα -λαός με τους περισσότερους νεκρούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – συμμερίζονται τις πολεμοκάπηλες απόψεις του Προέδρου Πούτιν, που εντελώς αυθαίρετα εισέβαλε στην Ουκρανία; Πόσοι Ισραηλίτες συναινούν με τις ενέργειες του πρωθυπουργού τους Νετανιάχου, που, αντιδρώντας σε μια φονικότατη τρομοκρατική ενέργεια που υπέστη το κράτος του από τη Χαμάς, προκαλεί ασυγκρίτως μεγαλύτερο κακό;
Πόσος κόσμος στο Ιράν υιοθετεί αλαλάζοντας στους δρόμους από ευχαρίστηση τις πολεμικές ενέργειες του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη τους, Χαμενεΐ, εναντίον του Ισραήλ; Πώς είναι δυνατόν ένας θρησκευτικός ηγέτης σήμερα να δικαιολογεί στη συνείδησή του τη βία; Πόσοι συνάνθρωποί μας επιχαίρουν την άρνηση των ηγετών της παλαιστινιακής Αρχής να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;
Πίσω από τους σύγχρονους πολέμους βρίσκονται ηγέτες που ενσπείρουν και καλλιεργούν στον λαό τους τον φανατισμό, το μίσος, τον λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση, αλλά συγχρόνως και ένα ποσοστό του λαού που συμμερίζεται τις απόψεις των καιροσκόπων ηγετών του. Ευτυχώς πολύς κόσμος σήμερα εκτιμά ότι οι λύσεις στα ανθρώπινα προβλήματα κερδίζονται όχι με τα όπλα, αλλά με την αμοιβαία υποχωρητικότητα, τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, τη διαιτησία, τη συνεργασία και την κοινή λογική.
Ο κάθε ηγέτης έχει τη δυνατότητα να γίνει οδοδείκτης αξιών, να καλλιεργήσει ειρηνικό κλίμα στον λαό του, να διεκδικήσει το δίκιο της χώρας του μέσω των Διεθνών Οργανισμών ή αντίθετα να εμφυσήσει τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, υπονομεύοντας το μέλλον του λαού του. Αλήθεια, πόσο άσβεστο μίσος έχει επενδυθεί στις ψυχές του παλαιστινιακού λαού εναντίον του Ισραήλ και αντίστοιχα στους Ισραηλίτες εναντίον των Παλαιστινίων;
Κάθε φορά που ένας αμφιλεγόμενος, πολεμοκάπηλος ηγέτης κατορθώνει και αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας του, πρέπει να αναρωτηθούμε για τις ευθύνες του λαού που τον ψηφίζει και τον στηρίζει. Η δημοκρατία, για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζεται καλλιεργημένους και ενημερωμένους πολίτες, όχι ζηλωτές και αδιάφορους. Το μερίδιο που μας αναλογεί είναι τεράστιο. Εμείς, οι πολίτες, δίνουμε τη δύναμη στον κακό πολιτικό.
