Το ενδιαφέρον μελέτημα του Κώστα Ευαγγελάτου για τον εικαστικό Μαξ Μπέκμαν (ΑΜΑΡΥΣΙΑ αρ. φ. 2831/26.10.2024) προκάλεσε τη θύμηση ενός ποιητικού πονήματος του Γιάννη Ρηγόπουλου.
Πόσο μπορεί;
Να περιμένεις …;
Τώρα που η θλίψη σαν πάχνη σε τύλιξε
Ήρθε ο γέρος του Beckmann
με την πικρή, μακριά του μύτη
με βαρύ το κεφάλι, δεν μιλούσε
έδειχνε με το δάχτυλο. Πού;
Πίσω του μαύρος ο ήλιος
και το κοράκι, αρπαχτικό.
Πού να κινάς τώρα για την Κολχίδα;
και πόσο μπορείς να περιμένεις για τον γυρισμό;
κι αν δεν περιμένει κανείς τον γυρισμό;
Προς τί το ταξίδι για τ’ αλλού;
Τώρα που ο Κόσμος έγινε ένα απέραντο παζάρι,
ο Αργοναύτης δε ζητάει το μακρινό ταξίδι.
Μένει στο κουπί σε μια αιώνια προσμονή.
Προσμένει, ξέρει πως η Κολχίδα είναι ο ίδιος
-αυλός επιτύμβιος στον Κεραμεικό-
Ποιόν να φωνάξεις και ποιόν να ακούσει;
Χειρονομίες άσημες, βουβές κόσμου κωφάλαλου.
Και το βουνό που δέχεται την κραυγή σου
θρυμματίζεται.
Πόσο μπορείς να περιμένεις
όταν η άνοιξη έρχεται όλο θράσος και αισιοδοξία
σαν ειρωνεία στη νύχτα.
Κι όμως ακούω δυό μαύρες φτερούγες
στον άσωτο ουρανό
να καλούν σε συναγερμό
η ψυχή του Σωτήρη Πέτρουλα!!
Γ. Ρ. 15/4/1981
Max Beckmann, ο Beckmann με τσιγάρο – Αυτοπροσωπογραφία, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Νέας Υόρκης
