Μικροελλαδισμός εναντίον Οικουμενικού Ελληνισμού στην καθ’ ημάς Συρία
Γράφει ο Χρίστος Αλεξόπουλος
Οικονομολόγος (Harvard)
Συγγραφέας των βιβλίων
GOODBYE GREECE – HELLO HELLAS & οραμα hellas
(Εκδόσεις Παπαζήση)
Καυχιέται η Αντιόχεια που είναι πόλις Ελληνίς, του Άργους συγγενής
Κωνσταντίνος Καβάφης
Η ανατροπή του αυταρχικού συριακού καθεστώτος είναι, κατ’ αρχάς, μια θετική εξέλιξη για τον δεινοπαθούντα λαό της Συρίας. Θα εξαρτηθεί, όμως, απ’ ό,τι θα ακολουθήσει. Αν κρίνουμε από τις προηγούμενες εμπειρίες της «Αραβικής Άνοιξης» με την επιβολή της δυτικής δημοκρατίας (Λιβύη), το μέλλον δεν διαγράφεται ευνοϊκό.
Πώς να εμπιστευθεί κανείς ισλαμιστές, τζιχαντιστές, τρομοκράτες επικηρυγμένους διεθνώς για ανθρώπινα εγκλήματα, φανατικούς της αναχρονιστικής σαρίας; Δικτάτορας ο πρόεδρος Άσσαντ, αλλά κοσμικός αλεβίτης που σεβόταν τη χριστιανική μειονότητα της χώρας του. Εχθρός των Τούρκων και φίλος των Ελλήνων, όπως φαίνεται από την εύρυθμη λειτουργία του πρεσβυγενούς Πατριαρχείου της Αντιοχείας στη Δαμασκό, μετά την παράνομη προσάρτηση της Αλεξανδρέτας απο την Τουρκία.
Η Δύση έτρεξε υποκριτικά να χαιρετίσει την επαναστατική αλλαγή. Όχι τόσο για λόγους ηθικών αρχών και δημοκρατικών αξιών, αλλά για την ταπείνωση της Ρωσίας μέσω της φιλορωσικής συριακής ηγεσίας. Έτσι αντισταθμίζει την αναμενόμενη Νατοϊκή ήττα της στον πόλεμο της Ουκρανίας, με τον οποίο συνέδεσε την κατάρρευση της Συρίας.Η ιστορία θα δείξει, αν θα νικήσει ο συριακός λαός ή η Αμερική, το Ισραήλ και η Τουρκία. Ιδίως η τελευταία «επιτήδειος ουδέτερη», η οποία ενορχήστρωσε μυστικά τον πολυετή εμφύλιο πόλεμο.
Στους χαμένους συγκαταλέγονται η Ρωσία και το συμμαχικό Ιράν. Δυστυχώς, υπάρχει και τρίτος ζημιωμένος. Ο Ελληνισμός, αρχαίος και ορθόδοξος. Όσοι Έλληνες έχουν στοιχειώδη γνώση της παραμελημένης ένδοξης ελληνιστικής ιστορίας και του σπουδαίου ρωμαίικου πολιτισμού της Ανατολής, δεν μπορούν παρά να θλίβονται από τον εκβαρβαρισμό της «Συριακής Μακεδονίας» και του βυζαντινού κέντρου της Ορθοδοξίας. Ισοδυναμεί με μια δεύτερη καταστροφή της ρωμιοσύνης, μετά τη μεγάλη μικρασιατική του 1922, αφού ο εναπομείνας Ελληνισμός της Μέσης Ανατολής κινδυνεύει να εκριζωθεί με νέα γενοκτονία, στα πρότυπα της αντίστοιχης στη μισαλλάδοξη Τουρκία.
Εδώ έρχεται η ευθύνη και το χρέος του ελληνικού κράτους, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και της ελλαδικής εκκλησίας, να δράσουν δυναμικά για τη διάσωση των ελληνο-ορθόδοξων Ρωμιών της Συρίας. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να τους θεωρήσει ομογενείς, παρ’ ότι στην πλειονότητά τους πλέον αραβόφωνοι, και να τους προστατεύσει.Να ενεργήσει, επί τέλους, ως άξιος εκπρόσωπος του Μείζονος Ελληνισμού της διασποράς, όλων των ετερόχθονων της παλαιάς βυζαντινής αυτοκρατορίας μας, αντί του αθηνοκεντρικού, δυτικόστροφου κρατικού μικροελλαδισμού.
Δεν επιτρέπεται να επαναληφθεί το τραυματικό προηγούμενο της πανέμορφης Σμύρνης, όταν οι ελλαδικές στρατιωτικές και πολιτικές Αρχές εγκατέλειψαν τους αδελφούς Μικρασιάτες Ρωμιούς στον σφαγέα Κεμάλ. Επειδή δεν είχαν ελληνικά διαβατήρια και ήσαν βενιζελικοί. Οι ελληνο-ορθόδοξοι της Συρίας δεν υπολογίζονται στις πενήντα οικογένειες, όπως διατείνεται ο απελθών πρέσβυς μας, αλλά στα πέντε περίπου εκατομμύρια. Ζητούν δε τη βοήθεια της μητέρας πατρίδας.
Ούτε μας τιμά η επίσημη συμπεριφορά της ελληνικής Πολιτείας προς τους ομογενείς της Κριμαίας. Αφού εγκαταλείψαμε τη Μαριούπολη, την αρχαιότερη ακμάζουσα κοινότητά μας του εξωτερικού, χάριν των αντιρωσικών συμμαχικών και εταιρικών κυρώσεων. Αλλά εις βάρος των ειδικών εθνικών συμφερόντων μας, αψηφώντας το ουσιαστικό συνταγματικό καθήκον προς τον λαό μας, αυτόχθονα και ετερόχθονα.
Η Ελλάδα, ως γνωστόν, αντιμετωπίζει υπαρξιακό δημογραφικό πρόβλημα, καθώς οι γεννήσεις υπολείπονται των θανάτων και γερνά ο πληθυσμός μας. Αντί να αφήνουμε την εχθρική Τουρκία να μας το (δια)λύσει με ανεπιθύμητους παράνομους μετανάστες, ας αναζητήσουμε την αναγέννησή μας στην πολυπληθή διασπορά, φανερή και κρυφή. Είμαστε αμέτρητοι! Αποτελούμε δε παγκόσμιο έθνος, σύμφωνα με τον διάσημο Άγγλο ιστορικό Beaton.
Ας εκμεταλλευτούμε την παρούσα ευκαιρία να φιλοξενήσουμε μορφωμένους και ευκατάστατους ελληνο-ορθόδοξους Ρωμιούς της Συρίας, όπως πράξαμε επιτυχώς έναν αιώνα πριν με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Για ανθρωπιστικούς και οικονομικούς λόγους. Προς το αμοιβαίο συμφέρον και γενικό καλό του Ελληνισμού.
Επάνοδος από την Ελλάδα
Είμεθα Έλληνες κ’ εμείς. Τι άλλο είμεθα;
Αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Ασίας.
Το αίμα της Συρίας και της Αιγύπτου που ρέει μες στις φλέβες μας να μη ντραπούμε, να το τιμήσουμε και να καυχηθούμε.
Κωνσταντίνος Καβάφης
