Τη συναντώ στη σκηνή του θεάτρου «2510» στα Εξάρχεια. Βράδυ Κυριακής. Η αγωνία μου μεγάλη. Μα ακόμα μεγαλύτερη η συγκίνησή μου. Ο λόγος για τη Μελίνα Σιδηροπούλου. Η αδελφή του αείμνηστου και πολυαγαπημένου Παύλου Σιδηρόπουλου, συμμετέχει στην παράσταση: «Παύλος Σιδηρόπουλος: Ο Άγνωστος Πρίγκιπας», ένα έργο του υπερταλαντούχου Ανδρέα Ζαφείρη, μια παράσταση τιμής ένεκεν στην πιο εμβληματική και σπουδαία μορφή της ελληνικής ροκ σκηνής. Μετά το τέλος της παράστασης δώσαμε τα χέρια και συμφωνήσαμε πως μια εβδομάδα μετά, στον χώρο του θεάτρου θα κάναμε μια κουβέντα, ανοίγοντας την καρδιά μας και την ψυχή μας. Έτσι κι έγινε.
Μιλήσαμε για τον «Παυλάκη», για την προσωπικότητά του. Μοιραστήκαμε στιγμές από τη ζωή τους. Για τα θέλω του. Για τις ελπίδες του. Και καθώς εκείνη, με το πανέμορφο και εκφραστικό της πρόσωπο μου μιλάει, εγώ ζητώ να κλείσουν τα φώτα της σκηνής και με τον ήχο της κιθάρας να σας παραδώσω τη σκυτάλη.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗ
Πείτε μου δυο λόγια για το έργο, αλλά και για τη συμμετοχή σας στην παράσταση…
Το έργο είναι του Ανδρέα Ζαφείρη και πραγματικά δίνει, νομίζω, σε ένα τεράστιο ποσοστό την προσωπικότητα του Παύλου στον θεατή. Δηλαδή μπορεί να ακούσει για τη ζωή του Παύλου ουσιαστικά πράγματα και να φύγει από το θέατρο με μια πλήρη εικόνα γι’ αυτόν. Ως προς την ευκαιρία που μου δόθηκε, αρέσει στον συγγραφέα να εμφανίζονται στη σκηνή όσο γίνεται περισσότερο, άνθρωποι που είτε είχαν γνωρίσει τον Παύλο, είτε είχαν επηρεαστεί από εκείνον, – νεότεροι άνθρωποι δηλαδή καλλιτεχνικά. Του αρέσει να βγαίνουν στη σκηνή, να συμπληρώνουν κατά κάποιο τρόπο ζωντανά όλη αυτή την ιστορία. Έτσι η συμμετοχή μου έγινε με χαρά από πλευράς μου γιατί πιστεύω ότι συμβάλλω κι εγώ σε έναν βαθμό στην αντίληψη του κόσμου για τον Παύλο.
Είστε η αδελφή του Παύλου Σιδηρόπουλου, η Μελίνα Σιδηροπούλου.
Ακριβώς.
Αλήθεια, ποιος ήταν ο Παύλος που αγάπησε ο κόσμος;
Φάνηκε πάρα πολύ μετά τον χαμό του ποιος ήταν. Νομίζω ότι ήταν πραγματικά ένας ουσιαστικός καλλιτέχνης, δηλαδή με την έννοια ότι όλα αυτά που έβγαλε, που θέλησε να δώσει, ήταν πολύ βαθιά μέσα του γραμμένα. Και για αυτό τα έδωσε με τόση ομορφιά, με επιμονή – αν και οι συνθήκες ήταν δύσκολες τότε. Ο Παύλος ήξερε τι ήθελε. Ήξερε τι ήθελε να κάνει και αυτό ήταν που τον εξέφραζε πάνω απ’ όλα. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και η γνησιότητα όλου αυτού του πράγματος. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε όλο αυτό είναι, νομίζω, που τον κρατάει ζωντανό. Και βλέπεις και νέα παιδιά που ψάχνονται και ενδιαφέρονται, που πραγματικά «συναντούν» τον Παύλο μέσα από το έργο του.
Εσείς γιατί θα προτείνατε σε έναν νέο άνθρωπο να δει την παράσταση;
Για να γνωρίσει τον Παύλο Σιδηρόπουλο, εφόσον ενδιαφέρεται. Να γνωρίσει δηλαδή όλες τις πλευρές του Παύλου. Δίνει πολλές πλευρές το έργο για τον Παύλο και αυτό είναι το ωραίο. Δηλαδή δίνει και για την οικογένειά του. Ότι πραγματικά προερχόταν από μια οικογένεια που είχε γνώσεις, καλλιέργεια, ιστορία και στη μουσική και στη λογοτεχνία και παντού. Είχε δηλαδή ένα μορφωτικό υπόβαθρο σημαντικό. Ακόμα, γνωρίζει τα ίδια του τα κομμάτια. Γνωρίζει τη δυσκολία της ζωής του μέσα από την ηρωίνη, που αυτό ήταν που πραγματικά τον κατέστρεψε… (σ.σ. κομπιάζει εμφανώς φορτισμένη) δεν μου αρέσει να το πω έτσι, που του στοίχισε τέλος πάντων μέχρι και τη ζωή του… Θα γνωρίσει αυτόν τον καλλιτέχνη. Και αν το θέλει και το ψάχνει, αξίζει να το δει.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου μια στιγμή σας μαζί του που έχει μείνει ανεξίτηλο το σημάδι της μέσα στον χωροχρόνο σας, στη δική σας σκέψη;
Κυρίως αυτά που θυμάμαι περισσότερο, ήταν από παιδικά παιχνίδια που κάναμε μαζί. Γιατί παίζαμε αρκετά όταν ήμασταν μικροί. Αυτά που μου έχουν μείνει είναι ότι όταν ήμουν μικρούλα, καθώς ήμουν 6 χρόνια μικρότερή του, πάντοτε με πείραζε. Συνεχώς. Είτε με τρόμαζε, όταν ήμουν πιο μικρή, έβαζε το σεντόνι και έκανε το μπαμπούλα όταν ήμουν ακόμα πιο μικρή. Δεν με άφηνε σε ησυχία. Αυτό το θυμάμαι.
Σας αγαπούσε πολύ…
Πάρα πολύ…
Και σας προστάτευε…
Υπήρχε και λίγη ζήλεια, νομίζω. Γιατί όταν εγώ γεννήθηκα, ο Παύλος ήταν 6 χρονών. Οπότε ξαφνικά βρέθηκα εγώ μέσα στη ζωή και εκείνος σου λέει: τι είναι τούτη τώρα, γιατί εμφανίστηκε, τη χρειαζόμαστε; Όπως λένε όλα τα παιδιά (σ.σ. χαμογελάει). Νομίζω πως υπήρχε και αυτό σε έναν βαθμό. Πιθανώς. Δεν είχε ομολογήσει κάτι. Εγώ το λέω από την εμπειρία της ζωής… Αν με αγαπούσε; Υπήρχε έντονη σχέση αγάπης μεταξύ μας. Αυτό είναι γεγονός. Παρόλα τα χρόνια διαφοράς και που είχαμε διαφορετικές ζωές. Εγώ είχα πάει στο πανεπιστήμιο κ.λπ. Εκείνος με την τέχνη, παράτησε το πανεπιστήμιο. Δηλαδή μεγαλώνοντας είχαμε πια άλλες ζωές, είχαμε άλλη πορεία ο καθένας. Αλλά βρισκόμασταν, τα λέγαμε, πείραζε ο ένας τον άλλον, γελούσαμε. Είχαμε δεμένη σχέση ως οικογένεια. Πολύ. Δεν το συζητώ αυτό. Υπήρχε πάντα.
Παρακολουθώντας την παράσταση, ένιωσα ότι ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας άνθρωπος δυναμικός και συγχρόνως υπερβολικά ευαίσθητος. Ένας άνθρωπος που βίωνε έντονα εσωτερικά σκοτάδια, αλλά και στιγμές υπέρτατης ευτυχίας. Ερωτευόταν με πάθος. Νιώσατε κάποια στιγμή ότι ο αδερφός σας ήταν πιο μπροστά, πνευματικά και ψυχικά από την εποχή του;
Όσο ζούσε όχι. Μετά απόλυτα. Το είδα απόλυτα. Μπορεί να οφείλεται και σε αυτό που σας είπα πριν, ότι ήταν η ζωή μου εστιασμένη αλλού. Ήμουν στο πανεπιστήμιο, έτρεχα όλη μέρα, ήμουν αρκετά πολιτικοποιημένη. Δεν ακολούθησα την πορεία του Παύλου από κοντά. Όσο ήταν βέβαια στο πλευρό του Γιάννη Μαρκόπουλου, τότε που ήμουν κι εγώ φοιτήτρια, τον παρακολούθησα λίγο πιο κοντά. Αλλά δεν βίωσα την πορεία της δράσης του όσο ήμασταν δηλαδή και οι δύο ζωντανοί, ας το πω έτσι, γιατί είχα μια άλλη ζωή. Είχα φύγει νωρίς από το σπίτι γιατί παντρεύτηκα. Είχα κάνει και την κόρη μου. ‘Οπότε είχαμε ζωές, αυτό που λέω «διαφορετικές».
Θαρρώ ότι ο Παύλος επαναστατούσε μέσα από την τέχνη του…
Απόλυτα.
Σε μια στιγμή δύσκολη περίοδος πολιτικά για τη χώρα, χούντα…
Ναι.
Τι σας έλεγε ο Παύλος εκείνη την περίοδο, σας είχε εμπιστευτεί κάτι; Πως έβλεπε την κατάσταση της χώρας;
Όπως τα λέει στον στίχο του. Τα περιγράφει πολύ καλά στον στίχο του. Ήταν άνθρωπος σίγουρα δημοκράτης, με την ουσία της λέξης. Άνθρωπος που υπερασπιζόταν τον αδύναμο, τον κατατρεγμένο, αυτό ήταν που τον συγκινούσε. Δεν θα μπορούσε λοιπόν με τίποτα να δεχθεί την καταπίεση μιας δικτατορίας. Ούτε και κανένας στο σπίτι βέβαια. Μην ξεχνάμε και της οικογένειας, τη βάση, τη ρίζα. Δημοκρατικοί και καμία σχέση με δικτατορίες, κάθε άλλο, ακριβώς το αντίθετο. Και έτσι ήταν και ο Παύλος. Και όχι μόνο την περίοδο της δικτατορίας αλλά και μετά… Όποτε δηλαδή πολιτικά γίνονταν πράγματα, γεγονότα που δεν πήγαιναν και πολύ καλά, θα το στηλίτευε κι αυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από τον Παύλο και από τον στίχο του.
Άρα ποιον κόσμο ονειρευόταν ο Παύλος;
Δεν ξέρω αν είχε βάλει τέτοια όνειρα, να πει θα ήθελα αυτό, εκείνο… Αλλά όταν στηλιτεύεις κάποιους, ας πούμε στο «Άντε και καλή τύχη μάγκες» ή στο «Εν κατακλείδι» που λέει ότι «όλοι εσείς που το παίζετε ότι κάτι θέλετε να μας πείτε, όμως όλα αυτά που μας λέτε δεν μας πείθουν», δεν είναι κάτι που μπορεί να μας δώσει μια λύση… Δεν είχε δει κάποια λύση. Θα την επιθυμούσε, όμως. Την έψαχνε την απάντηση, αλλά δεν την έβρισκε. Νομίζω ότι αυτό τον χαρακτήριζε.
Κάποτε ο Παύλος είχε ασχοληθεί και με την «ανατολική», ας την πούμε έτσι, φιλοσοφία… Και φαίνεται ότι παρακολουθούσε και σεμινάρια κάποιων ανθρώπων. Την ημέρα που έγινε η κηδεία του αδερφού μου, με πλησιάζει ένας κύριος νεαρής ηλικίας και μου λέει: μπορώ να έρθω κι εγώ μαζί σας έως το σπίτι σας – επειδή μετά την τελετή, θα πηγαίναμε με το συγκρότημα στο σπίτι μου. Έχω να σας περιγράψω μια ιστορία. Βεβαίως του λέω, μη με ρωτάτε, ελάτε. Έρχεται λοιπόν και μου λέει το εξής: «Είχα πάει στο Θιβέτ, μαζί τότε με όλη εκείνη την ομάδα που παρακολουθούσαμε τέτοιες θρησκείες και όλα αυτά. Και είχα επικοινωνήσει μαζί τους ότι θα γυρίσω αλλά δεν είχα καθόλου χρήματα πια, διότι όσα είχα, τα είχα ξοδέψει. Και μου είχαν πει, να πάω στο σπίτι του κυρίου τάδε, σε ένα σπίτι στην Κηφισιά. Πήγα εκεί εγώ γυρνώντας χωρίς να έχω ούτε μια δραχμή στη τσέπη μου – ακόμα ήταν η δραχμή. Και βρίσκομαι έξω από το σπίτι και χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγει μια κοπέλα, είπα ποιος είμαι και μου λέει μισό λεπτό να ρωτήσω. Στη συνέχεια μου λέει δεν μπορείτε να τον δείτε τώρα γιατί υπάρχει μια εκδήλωση που θα γίνει εδώ, ελάτε αύριο. Μου κλείνει την πόρτα και κάθομαι στα σκαλοπάτια και λέω μέχρι αύριο τι θα κάνω; Εκείνη την ώρα ερχόταν ο αδερφός σας, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, με βλέπει και μου λέει τι κάνεις εδώ; Εγώ του περιγράφω. Και με ρωτάει: Δεν σε έβαλε μέσα; Του λέω όχι. Όχι; Έλα μαζί μου, πάμε… Πού πάμε; Πάμε στο δικό μου το σπίτι. Θα έρθεις σε μένα. Γυρνάει, κατεβαίνει τα σκαλιά, παίρνει και εμένα μαζί και πάμε στο σπίτι σας. Και με φιλοξενεί επί ένα μήνα. Μέχρι να βρω μια άκρη, να μπορέσω να σταθώ. Μου έδωσε να φάω, έκανα μπάνιο, συνήλθα. Και με φιλοξενήσατε και γνώρισα και τη μαμά σου, την υπέροχη μαμά σου».
Αυτή η ιστορία κυρία Μελίνα θαρρώ πως τα «λέει» όλα για την προσωπικότητα του Παύλου…
Τα λέει όλα. Αυτό πιστεύω κι εγώ.
Στο έργο λέτε ότι τον είχατε πρότυπο. Πώς νιώθει μια γυναίκα που είναι αδερφή του Παύλου Σιδηρόπουλου;
Δεν το σκέφτεσαι ποτέ. Δηλαδή, όσο ζει ο άλλος δεν είναι κάτι που επηρεάζει. Δεν ήταν άλλωστε αναγνωρισμένος όσο ζούσε, πώς να σας το πω…Δεν ήταν κάτι τέτοιο. Δεν βίωσα κάτι περίεργο όσο ζούσε ο αδερφός μου. Μετά που «έφυγε» όμως και περνώντας τα χρόνια, τόσο περισσότερο όποιος μάθαινε ότι είμαι η αδερφή του Παύλου με κοίταζε με τα μάτια ανοιχτά, σαν εγώ να ήμουν κάτι το σημαντικό. Κι εγώ έλεγα: «Mα παιδιά συγγνώμη, εγώ είμαι μόνο η αδερφή του». Οπότε δεν μπορώ να πω ότι βίωσα κάτι ιδιαίτερο. Καθόλου. Ούτε και ο αδερφός μου ήταν τέτοιος τύπος άλλωστε. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί και ο Παύλος δεν ήταν άνθρωπος που τον ενδιέφερε όλη αυτή η προβολή.
Υπήρξε κάποιος στίχος που συνήθιζε να σιγοτραγουδάει;
Όχι, πάντα πήγαινε σε καινούρια πράγματα. Δεν το θυμάμαι κάτι να σιγοτραγουδάει.
Στην παράσταση, οι θεατές, στην πλειοψηφία ήταν άτομα νεαρής ηλικίας· ποιά συμβουλή πιστεύετε ότι θα τους έδινε ο Παύλος;
Να είναι πιο κοντά στον εαυτό τους. Ειλικρίνεια. Αμεσότητα. Όχι φόβος. Όλα αυτά.
Αλήθεια κυρία Σιδηροπούλου, τι σήμαινε για τον Παύλο η λέξη αγάπη;
Τα πάντα. Τα πάντα νομίζω. Σημαντική λέξη. Δεν μπορούμε να πούμε κάτι διαφορετικό.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ρωτήσω, γιατί πιστεύετε πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος αγαπήθηκε και συνεχίζει να αγαπιέται τόσο πολύ από το κοινό;
Για όλα αυτά που είπαμε. Για τον τρόπο που κατόρθωσε μέσα από τη μόρφωση που είχε και τις γνώσεις που είχε να εκφράσει καλλιτεχνικά τις ανησυχίες του. Μέσα από απόλυτη ειλικρίνεια και βαθιά ανθρώπινη. Δηλαδή, ακουμπάει την ανθρώπινη ψυχή, που αυτό μπορεί να το κάνει ένας καλλιτέχνης με αγάπη, αλλά και με πόνο ταυτόχρονα. Πιστεύω ότι αυτό είναι όταν ακούς τα τραγούδια του. Και τον τρόπο που ερμηνεύει το κάθε τραγούδι του, συν αυτό που περιγράφει στον στίχο του που είναι σημαντικό. Που έχει ελληνικό στίχο και που πάλευε γι’ αυτό. «Εγώ», έλεγε, «θέλω ο στίχος να είναι ελληνικός. Αυτό που έχω να πω, θέλω να το πω στη γλώσσα που μεγάλωσα. Θέλω οι νέοι να καταλάβουν αυτό που θέλω να πω». Και αυτό νομίζω είναι αυτό που κάνει το έργο του να το αγαπούν οι νέοι άνθρωποι.
INFO
«Παύλος Σιδηρόπουλος: Ο Άγνωστος Πρίγκιπας»
ΘΕΑΤΡΟ 2510: Θεμιστοκλέους 52, Εξάρχεια (μετρό Ομόνοια)
Κείμενο – Σκηνοθεσία:
Ανδρέας Ζαφείρης
Β. Σκηνοθέτη: Κων/να Μυλωνάκη
Ερμηνεύουν: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου,
Μελίνα Σιδηροπούλου
Φωτογραφίες: Νίκος Παγωνάκης
Αφίσα: Σωτηρία Μπράμου
Σκηνικά: Ναταλία Κιτσούλη
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή: 20.45
Διάρκεια: 80 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: Κανονικό:
12 € – Μειωμένο, Φοιτητικό, Ανέργων, Άνω των 65 ετών: 10€ – Ατέλεια ηθοποιού: 8€
Τηλ. Κρατήσεων: 6955445130
