Αν υπάρχει ένα στοιχείο που καθιστά τον Σημίτη μοναδικό στη μεταπολίτευση, αυτό θα πρέπει να το αναζητήσει κανείς στην προσωπικότητα του και στο πολιτικό του παράδειγμα που υπήρξε «λυτρωτικό» για τη χώρα, μετά από μια μακρά περίοδο δημαγωγίας, λαϊκισμού και πολιτικού διχασμού.
Ο Σημίτης κυβέρνησε τη χώρα επί οκτώ ολόκληρα χρόνια -μόνον ο Ανδρέας έχει κυβερνήσει περισσότερα- και έβαλε τη σφραγίδα του σε τουλάχιστον δυο ιστορικά επιτεύγματα:
• Την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ.
• Την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά για τα οποία θα μείνει στην ιστορία: τα μεγάλα έργα υποδομής που είτε ολοκληρώθηκαν είτε δρομολογήθηκαν επί ημερών του, η ελληνο-τουρκική προσέγγιση μετά τα Ίμια, η φούσκα του Χρηματιστηρίου, τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς και το ρεκόρ ανάπτυξης της Οικονομίας και το «θαύμα» της προετοιμασίας της χώρας για να υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004.
Ο Σημίτης διεκδίκησε και κέρδισε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία εκφράζοντας ανοιχτά την αντίθεσή του σε αυτά που το ίδιο μας το κόμμα είχε κάνει επί πολλά χρόνια σημαία.
Το αφήγημα του «εκσυγχρονισμού», με το οποίο ταυτίστηκε εξ αρχής, συνδέθηκε με την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών, τη φιλοευρωπαϊκή πολιτική και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Ο Σημίτης είχε όλα αυτά που έμοιαζαν -και ήταν- ξένα στο κλασικό μοντέλο πολιτικού: δεν ήταν ρήτορας, δεν ξεσήκωνε τα πλήθη, δεν ήταν «λαϊκός» κολακεύοντας το λαό.
Ο Σημίτης ήταν το αντίδοτο στον λαϊκισμό, σε αυτόν που υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν πολιτικοί όλων των κομμάτων, στον λαϊκισμό που όριζε ως την «κολακεία των ανεγκέφαλων».
Ορθολογιστής, τολμηρός ώστε να συγκρουστεί με τους λαϊκιστές μέσα στο ίδιο μας το κόμμα, άλλοτε αποτελεσματικά κι άλλοτε υποχωρώντας μπροστά στην απειλή του πολιτικού κόστους, όπως έκανε στο Ασφαλιστικό.
Ο Σημίτης εξακολούθησε να παραμένει αντιλαϊκιστής και μετά την αποχώρησή του από την εξουσία. Ήταν από τους ελάχιστους που προειδοποίησαν έγκαιρα για την επερχόμενη χρεωκοπία.
Μιλούσε μόνο όταν είχε κάτι να πει – συνήθως όχι ευχάριστο γιατί αυτό πάντα προλάβαιναν να το πουν άλλοι.
Η ιδιωτική του ζωή ήταν επίσης ένα χρήσιμο παράδειγμα.
Πρώην πρωθυπουργός που κυκλοφορούσε με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας, δεν έδινε ποτέ αφορμή για να ασχοληθεί κανείς μαζί του ή με μέλη της οικογένειάς του.
Ένας ευγενής -και για πολλούς «βαρετός»- μιας εποχής που έτσι όπως πάμε σύντομα θα τη νοσταλγούμε.
Το παράδειγμα Σημίτη -προσωπικό και πολιτικό- είναι πέρα από κόμματα και υπάρχει ανεξάρτητα από το πώς κρίνει κανείς την πολιτική του διαδρομή, αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις στρατηγικές πολιτικές του επιλογές.
Αυτό, πρωτίστως, θα πρέπει να κρατήσουμε αποχαιρετώντας τον.
ΓΕΡΟΠΑΣΟΚΟΣ
