Με την έναρξη του κάθε ακαδημαϊκού έτους, ήταν σχεδόν βέβαιη, η επωδός «Γνωρίζετε την ιστορία της Μυλωνούς;»
Ο Γεώργιος Ράμμος, καθηγητής Πολιτικής Δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Νομική Σχολή), με καταγωγή από την περιοχή Άστρους Κυνουρίας, και με έδρα ήδη από τα 32 του, νομίζω, χρόνια, ρώταγε το φοιτητικό πλήθος. Ο Ράμμος είχε πρόβλημα στα πόδια (εκ γενετής; κατοπινό;) και κούτσαινε, χρησιμοποιώντας, μόνιμα, μπαστούνι. Είχε βγάλει όνομα ως σκληρού -ίσως και κακού- βαθμολογητή και, γι’ αυτό, τον ακολουθούσε μια σκιά φόβου μεταξύ των φοιτητών. Ιδιαίτερα στις εκάστοτε εξετάσεις. Ήταν από τους ελάχιστους -εάν όχι ο μόνος- καθηγητής που μπορούσε να πάρει απουσίες κατά το διδακτικό του μάθημα. Με μια ή δύο, το πολύ, απουσίες, είχες «χαιρετήσει» τις εξετάσεις της θερινής περιόδου (του Ιουνίου). Αυτόματα, πήγαινες για τον Σεπτέμβριο και για την «ελεφάντινη» μνήμη του καθηγητή. Ως δάσκαλος, ήταν εξαιρετικός. Αναλυτικός, συγκεκριμένος και επαγωγικός.
«Γνωρίζετε, λοιπόν, την ιστορία της Μυλωνούς;»
Ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, έπληττε. (Όλοι οι αδρανείς και τεμπέληδες, το παθαίνουν αυτό). Άνοιξη ήταν και κάποιοι παλατιανοί αποφάσισαν να του στήσουν ένα πικ- νίκ στην εξοχή. Αίθριος καιρός, δίπλα σ’ ένα ποταμάκι, κάτω από τις φυλλωσιές των ανοιξιάτικων δέντρων. Πέρασε θαυμάσια. Στο μεταξύ, οι διάφοροι «λαϊκοί» από τα κοντινά χωριά είχαν μαζευτεί να δούνε τον αυτοκράτορά τους, από κοντά. Σαν τελείωσε η μικρή αυτή εκδρομή, σηκώθηκε ο αυτοκράτορας και διέταξε τους «παλατιανούς» του να μεριμνήσουν ώστε να ζώσουν εκείνην τη θεσπέσια περιοχή, να χτίσουν ένα σχετικά μικρό -για αυτοκράτορα- σπίτι ώστε να έρχεται κάποια εβδομάδα του έτους να αλλάζει παραστάσεις. Τότε, πετάχτηκε από το τσούρμο των «λαϊκών» μια γυναίκα και κάτι άρχισε να φωνάζει. Ο αυτοκράτορας -κι από τον θόρυβο του ποταμιού- δεν άκουγε τι έλεγε και διέταξε να την αφήσουν να ‘ρθει πιο κοντά. Αυτή, συνέχισε να φωνάζει ότι η περιοχή είναι δική της, καθώς ανήκε στον μακαρίτη τον άντρα της, μαζί με τον μύλο κάτω στο ποτάμι.
Ο αυτοκράτορας, αφού την άκουσε και την αγνόησε, ξανάδωσε στους δικούς του τις ίδιες εντολές.
Τότε, η Μυλωνού σήκωσε προς αυτόν το χέρι και κουνώντας προς αυτόν το δάκτυλό της, του είπε: «Υπάρχουν δικαστές στη Βιέννη, κύριε!».
Αυτή, η στάση της Μυλωνούς και τα λόγια της απέναντι στον αυτοκράτορα, καταδεικνύουν την πεποίθηση και την πίστη των γερμανικών φύλων στη Δικαιοσύνη και τους ακριβοδίκαιους δικαστές! – κατά τον αείμνηστο Γεώργιο Ράμμο. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί κάτι αντίστοιχο, στη σημερινή Ελλάδα;
Λεωνίδας Μαγκλής
