Η επιτυχημένη παράσταση: «ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ Ο ΣΑΛοΣ αΓΙΟΣ», επιστρέφει για τρίτη χρονιά στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός. Ένα έργο τιμής ένεκεν στη ζωή του σπουδαίου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του μέσα στο χωροχρόνο και έγραψε τη δική του ιστορία.
Στο ρόλο του Γιαννούλη Χαλεπά ο Γιώργης Κοντοπόδης. Ο καλλιτέχνης που συγκλονίζει με τις ερμηνείες του, κερδίζοντας δικαιολογημένα το θερμό μας χειροκρότημα.
Ο κ. Κοντοπόδης ως Γιαννούλης Χαλεπάς προσφέρει στο κοινό μια παράσταση αξέχαστη.
Σε μια κουβέντα ενδιαφέρουσα, ο ηθοποιός με συγκινεί πολύ. Μιλάει μέσα στην καρδιά μου. Συζητάμε για το έργο, για το ρόλο του, για τον σπουδαίο καλλιτέχνη του οποίου τη ζωή ενσαρκώνει.
Λίγο πριν ο κ. Κοντοπόδης ανέβει στη σκηνή, οι κουβέντες του «ταξιδεύουν» τη σκέψη μου και μου φέρνουν στο μυαλό τα υπέροχα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ: «Αγαπώ την υποκριτική. Είναι πολύ πιο πραγματική από τη ζωή».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗ
Για 3η συνεχόμενη χρονιά επί σκηνής η παράσταση «ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ Ο ΣΑΛοΣ αΓΙΟΣ»- Μιλήστε μας για την παράσταση αλλά και τον ρόλο τον οποίο ενσαρκώνετε;
Τρίτη χρονιά για αυτή την παράσταση, που ξεκίνησε το 2022, για πολύ λίγες παραστάσεις και μόνο για την Aθήνα και τελικά κατέληξε να κάνει, πλέον, παραστάσεις σε όλη την Eλλάδα και το εξωτερικό.
Aν σκεφτώ πλέον μετά από δυόμιση χρόνια τiς αντιδράσεις του κόσμου, θα μπορούσα να σας πω ότι μάλλον πρόκειται για μία ιδιαίτερη στιγμή – σταθμό της πορείας μου όπως έχει κάθε καλλιτέχνης σταθμούς και ιδιαίτερες στιγμές. H παράσταση δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που λέει και ο τίτλος… της ζωή, ο βίος και η ψυχολογία του Γιαννούλη Xαλεπά όπως το αποτύπωσε ο Aγγελος Aνδρεόπουλος, μετά από τεράστια μελέτη τόσο τη ζωής όσο και της εποχής, στην οποία έζησε καθώς σημαντική παράμετρος της παράστασης μας είναι η εποχή.
Μιλάμε για το 1800, μιλάμε για έναν καλλιτέχνη, τον οποίο δεν άφηναν να είναι καλλιτέχνης, έναν άνθρωπο που βασανίστηκε, έλαμψε, ξαναβασανίστηκε μέχρι να φτάσει, τελικά, στη θέση που του αξίζε και αξίζει.
Όσον αφορά στην παράσταση, αυτό το οποίο θα πω είναι, ότι ο Άγγελος με αφορμή τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά καταφέρνει να μας μιλήσει για όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, που ανα τους αιώνες θεωρήθηκαν σαλεμένοι, εξού και ο τίτλος μας.
Μέσα στο έργο δηλαδή, ένας γνώστης της ιστορίας της τέχνης, θα βρει αποφθέγματα και αποσπάσματα που αφορούν σε άλλους παρόμοιους καλλιτέχνες… Φλέρυ Νταντωνάκη… Βαν Γκόνγκ… Θεόφιλο, άρα λοιπόν δεν πρόκειται για μία βιογραφική παράσταση, πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα θα μπορούσα να πω, που αφορά σε όλους, μα όλους, τους καλλιτέχνες που άμα τη γεννήσει της τέχνης, θεωρήθηκαν διαφορετικοί. Αυτό είναι το κύριο στοιχείο της παράστασης, η διαφορετικότητα και η μη αποδοχή αυτής από τον κοινωνικό περίγυρο, καθώς και οι παρενέργειες που μπορεί να έχει στη ζωή του κάθε καλλιτέχνη αυτή η συμπεριφορά.
‘Ένα έργο, λοιπόν, που με αφορμή, επαναλαμβάνω, τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά, την οποία βλέπουμε αναλυτικά, παρουσιάζει και ένα φλέγον θέμα που, δυστυχώς, υφίσταται μέχρι και σήμερα… τη διαφορετικότητα, όπως μπορεί αυτή να οριστεί καθώς και την αντιμετώπιση του περίγυρου, το σημερινό μπούλινγκ που λέμε, εξού και θεωρώ, ότι η παράσταση αγγίζει τους θεατές που την παρακολουθούν, καθώς βρίσκουμε όλοι μας μέσα από αυτήν σημεία και στοιχεία της ζωής και της πραγματικότητάς μας. Είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος., με τον οποίο μπορώ να εξηγήσω, οτι υπάρχουν θεατές που έχουν παρακολουθήσει τη παράσταση ξανά και ξανά ( μια κυρία στη Πάτρα είδε το έργο 10 φορές ) και που, ω τι όμορφο, συνεχίζει για 3η χρονιά.
Αλήθεια κ. Κοντοπόδη, γιατί είπατε ναι σε αυτόν τον ρόλο;
Θεωρώ, ότι όποιος ηθοποιός διάβαζε αυτό το υπέροχο κείμενο δεν θα μπορούσε να πει κάτι άλλο πέρα από ΄΄ναι΄΄. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο πραγματικά και η παράστασή μας, στα χέρια του Αλέξανδρου Λιακόπουλου έγινε κάτι μαγικό… μία, κατ’ εμέ, υπέροχη δουλειά, εστιασμένη αποκλειστικά και μόνο στο λόγο, το συναίσθημα και τον ηθοποιό. Ένα μεγάλο στοίχημα για οποιονδήποτε διάβαζε αυτό το κείμενο. Δεδομένου δε, ότι πρόκειται για τον τέταρτο μονόλογο που κάνω, θεωρώ ότι πρόκειται, πλέον, απλά όχι για μία παράσταση στην οποία λες ΄΄ναι΄΄, αλλά για μία παράσταση της οποίας η απουσία δεν θα μπορούσε να είναι δεκτή από την πραγματικότητά μου.
¨Έχουν υπάρξει στιγμές που θεώρησα μυσταγωγικές σε αυτή τη δουλειά, όπως η παρουσίαση του έργου στο προαύλιο χώρο του σπιτιού του Γιαννούλη Χαλεπά στο Πύργο Τήνου, στιγμές που θεατές με δάκρυα στα μάτια με περιμένουν για να μου μιλήσουν μετά την παράσταση, θεατές που μου λένε ότι φεύγοντας από το θέατρο θα πάνε να ψάξουνε περισσότερα πράγματα για αυτόν τον καλλιτέχνη… όλα αυτό λοιπόν, είναι ο λόγος για τον οποίο κάνουμε θέατρο. Ο λόγος της ύπαρξης του θεάτρου… να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και να βελτιώνει την πραγματικότητά μας. Είναι λοιπόν αδιαμφισβήτητα μία παράσταση και ένας ρόλος, στον οποίο, επαναλαμβάνω, θα έλεγα, ξανά και ξανά ναι, παρά την τεράστια κόπωση ψυχική και σωματική που απαιτεί η κάθε παράσταση.
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες, που άφησε δυνατό το στίγμα του μέσα στο χωροχρόνο. Μελετώντας τη ζωή του- με αφορμή την παράσταση-, ποιος ήταν τελικά ο Ιωάννης Χαλεπάς, ο καλλιτέχνης που αγάπησε τόσο πολύ ο κόσμος παγκοσμίως κατά τη γνώμη σας;
Κατ’ εμέ ο Ιωάννης όπως πολύ ορθά λέτε Χαλεπάς, καθώς το ΄΄Γιαννούλης΄΄ ήταν το χαϊδευτικό όνομα με το οποίο τον αποκαλούσε η μητέρα του ( πόσο οξύμωρο δε η γυναίκα που υπήρξε ο μεγαλύτερος δυνάστης του να είναι και εκείνη που του χάρισε το όνομα με το οποίο τον θυμόμαστε ), ήταν και είναι ο καλλιτέχνης που όλοι μας ονειρευόμαστε να αγγίξουμε… που όλοι μας ονειρευόμαστε να γίνουμε και που κάποιοι τα καταφέρνουν.
Ο άνθρωπος που πολύ συνειδητά επέλεξε αυτό το δύσκολο επάγγελμα, αν μπορώ να πω και να χαρακτηρίσω την τέχνη ως επάγγελμα, και που το πρέσβευσε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, μένοντας πιστός στα όνειρα με τα οποία ξεκίνησε παρά τις αντίξοες συνθήκες, όχι μόνο της εποχής αλλά και αυτές που του επέβαλαν οι τριγύρω του άνθρωποι.
Πραγματικά εγώ θαυμάζω αυτούς τους καλλιτέχνες που μένουν πιστοί στο ΄΄θέλω΄΄ τους και στην αγάπη τους για την τέχνη.
Θα τολμούσα να πω ότι επιθυμώ βαθιά να είμαι ένας από αυτούς ή να γίνω ένας απ’ αυτούς και φυσικά ακόμα και σήμερα υπάρχουν τριγύρω μας και νιώθω πολύ ευτυχής για αυτό.
Αν σκεφτεί κάποιος το Δημήτρη Καταλειφό, έναν άνθρωπο ο οποίος έχει χτίσει μία τεράστια καριέρα χωρίς να ξεφύγει καθόλου απ’ τα ΄΄θέλω΄΄ του, αν σκεφτεί κάποιος τον Άρη Σερβετάλη, επίσης έναν άνθρωπο ο οποίος ξέφυγε από τις ματαιοδοξίες που εμπεριέχει η δουλειά μας, αν σκεφτεί κανείς καλλιτέχνες τέτοιου ύφους θα καταλάβει και ποιος ήταν ο Ιωάννης Χαλεπάς και γιατί παραμένει μέχρι σήμερα τόσο σημαντικός.
Κατά τη διάρκεια της μελέτης, ποιο στοιχείο της προσωπικότητάς του σας συγκίνησε ιδιαίτερα, σας άγγιξε, «ταξίδεψε» το μυαλό και τη ψυχή σας
Ο ρόλος αυτός, για μένα, ήταν η αφορμή για να ξαναθυμηθώ αυτά που ονειρεύτηκα στο μακρινό 2002 όταν απόφοιτος πια, πέρασα για τελευταία φορά, προς τα έξω, την πόρτα της δραματικής σχολής μου.
Ξέρετε στην πορεία και στην καθημερινότητά μας, πολλές φορές χάνεις το στόχο σου, μπαίνουν προτεραιότητες που επιβάλλει το όποιο σύστημα για όποια ανάγκη ύπαρξης, οι ματαιοδοξίες αναγνωσιμότητας… το άγχος της δύσκολης καθημερινότητας ενός ηθοποιού, που σε τίποτα δε θυμίζει αυτά που παιδάκια ονειρευόμασταν, όταν βλέπαμε τα σπουδαία ΄΄ τέρατα ΄΄ που ενέπνευσαν τα όνειρα μας. Μελετώντας τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά θυμήθηκα πράγματα, τα οποία, όχι είχα ξεχάσει, αλλά αρκετά εκ των οποίων είχα φυλάξει πια, προκειμένου να υπάρξω στην σημερινή πραγματικότητα, η οποία φαινομενικά δεν είναι τόσο σκληρή όσο ήταν όταν ζούσε ο Γιαννούλης Χαλεπάς αλλά επί της ουσίας είναι ίσως ακόμα πιο σκληρή, οπότε για μένα αυτό αποτελεί ένα απίστευτο ταξίδι όπως πολύ σωστά το λέτε κάθε φορά που ξεκινάει η παράσταση και που τελειώνοντας νιώθω ότι έχει προσφέρει στην ψυχή μου πολλά πράγματα. Βλέποντας δε, ότι έχει προσφέρει και στους θεατές της εκάστοτε παράστασης, νιώθω ακόμα πιο πλήρης και κάθε μα κάθε φορά αναθυμούμαι αυτό το 20χρονο παιδί του 2002.
Παρακολουθώντας την παράσταση ένιωσα πως η ευαισθησία του ανθρώπου του οποίου και υποδύεστε υπερτερούσε έναντι άλλων στοιχείων της προσωπικότητάς του. Γεγονός που τον διαφοροποιούσε από την πλειοψηφία και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων της εποχής που βίωνε. Νιώθω πως οι βαθιά συναισθηματικοί άνθρωποι θεωρούνται «διαφορετικοί» και περιθωριοποιούνται, είτε από το κοινωνικό σύνολο, είτε από προσωπική επιλογή. Τι πιστεύετε εσείς;
Θα έλεγα, ότι οι βαθιά συναισθηματικοί άνθρωποι, σε ένα μεγάλο βαθμό επιλέγουν να είναι μόνοι τους, επιλέγουν να μένουν με τις σκέψεις τους με τα όνειρά τους, με τους στόχους τους, τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους. Αυτό είναι η όμορφη πλευρά της διαφορετικότητας… η άσχημη πλευρά είναι, όταν βλέπεις οτι και ο περίγυρος σε παρακολουθεί ως κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει, εξού και βλέπουμε σημαντικούς καλλιτέχνες να αναγνωρίζονται πολύ μετά το θάνατό τους, όταν πια είναι ακίνδυνοι για τους γύρω τους και έχει μείνει μόνο το έργο τους.
Θεωρώ, ότι η απάντηση είναι κάπου στη μέση, παρότι είναι κάτι που δεν θα το ήθελα, θα προτιμούσα να πω ότι δεν υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός, αλλά είμαστε αρκετά μακριά ως κοινωνία από μία τέτοια μαγική συγκυρία, παρότι θα έπρεπε να’ ναι πολύ απλό… θα έπρεπε ο καθένας να κοιτάει τη ζωή του και να αφήνει τον κάθε άνθρωπο να ζήσει, όπως εκείνος επιθυμεί, από τη στιγμή που δεν υπερβαίνει τα δικά μας όρια, αλλά δυστυχώς ζούμε σε μία εποχή που, περισσότερο από ποτέ, όσο τουλάχιστον ζω εγώ, έχουμε τη διάθεση να κρίνουμε και να κριτικάρουμε, να περιθωριοποιήσουμε, να προσβάλουμε ανθρώπους που δεν ταιριάζουν στις δικές μας σκέψεις και νόρμες.
Μακάρι όσοι θεατές παρακολουθούν την παράστασή μας, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που εγώ μπορώ να συνεισφέρω σε αυτό, να βγαίνουν από το θέατρο κατανοώντας αυτό… ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στις προσωπικές του επιλογές και από τη στιγμή που δεν ενοχλεί τα δικά μας όρια, δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε ενάντιοι στις επιλογές του… και αυτή η κριτική πια… η ατελείωτη κριτική… να σταματήσει κάποια στιγμή, ώστε όλοι μας να είμαστε πιο χαρούμενοι και πιο ευτυχισμένοι, με το τρόπο που εμείς επιλέγουμε…άλλωστε αν το καλοσκεφτούμε δεν έχει κανένας να χωρίσει τίποτα με κανένα… ταξίδι είναι…
Για ποιους λόγους θα προτείνατε στο φιλότεχνο κοινό να δει την παράσταση; Και τι εν τέλει «διδάσκει» στο κοινό το έργο αυτό;
Η λέξη ΄΄διδάσκω΄΄ μου θυμίζει καθηγητές μας στο γυμνάσιο και το λύκειο, οπότε δεν θα την επέλεγα. Θα πρότεινα στο κοινό να παρακολουθήσει την παράστασή μας και, όχι μόνο στο φιλότεχνο αλλά και, στο ευρύτερο κοινό γιατί σίγουρα μέσα σε αυτή θα βρει σημεία της πραγματικότητάς του, αν όχι του εαυτού του, σημεία της πραγματικότητας του διπλανού, του φίλου, του εχθρού του, θα μπορέσει να κατανοήσει περισσότερο, γιατί κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν με τον τρόπο που επιλέγουν και να αποδεχτεί όλη αυτή τη συνθήκη χωρίς να τον παραξενεύει πια.
Χαρακτηριστικό είναι, ότι κάποια στιγμή μία θεατής, μετά την παράσταση, μου είπε ΄΄ήθελα σε όλη τη διάρκεια του έργου να ανέβω στη σκηνή και να σε αγκαλιάσω΄΄. Αυτή και μόνο η φράση περικλείει, για μένα, το ωραιότερο μήνυμα της παράστασης… η αγκαλιά όλων των ανθρώπων, καθώς κανένας δεν έχει να χωρίσει τίποτα με κανέναν, καθώς κανένας δεν θέλει να κλέψει κάτι από την πραγματικότητα του άλλου, καθώς όλοι μας θέλουμε να βιώσουμε τη ζωή μας με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε, τα λάθη μας, τα σωστά μας, χωρίς να βλάψουμε τους άλλους και φυσικά το γεγονός, ότι όλα αυτά τα βιώνει βλέποντας παράλληλα και για το βίο ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, είναι για μένα πράγματα που συνθέτουν την ιδανική παράσταση, στην οποία μπορεί να συμμετέχει ένας ηθοποιός
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρίσκεται κανείς μόνος του επί σκηνής;
Θα σας πω αυτό που λέω πάντα, σε όλους τους μονολόγους που έχω κάνει, δεν έχω νιώσει ούτε μία φορά ότι βρίσκομαι μόνος, γιατί έχω απέναντί μου τον πιο πολυπληθή θίασο… το κοινό. Όταν είσαι μόνος σου στη σκηνή και απευθύνεσαι στους θεατές, είναι σαν να προσπαθείς να τους καλέσεις να μπουν μέσα στην παράσταση, να γίνουν μέρος της, οπότε κατ’ εμέ οι μονόλογοι αποτελούν τα πιο πολυπληθή έργα, τα οποία έχω παίξει και ακόμα πιο δελεαστικό είναι το γεγονός ότι κάθε βράδυ οι παρτενέρ σου, είναι διαφορετικοί, οπότε βγαίνεις στη σκηνή έχοντας αποστηθίσει ένα κείμενο, έχοντας λάβει οδηγίες από ένα σκηνοθέτη, που εν προκειμένω είναι οι καλύτερες δυνατές που θα μπορούσε να λάβει κάποιος ηθοποιός μια και θεωρώ τον Αλέξανδρο σημαντικότατο σκηνοθέτη, και ξεκινώντας οι παράσταση η ανάσα του κοινού σε κατευθύνει στο πώς θα γίνει κάθε βράδυ.
Είναι κάτι που βίωσα πάρα πολύ έντονα στην πρώτη, εκτός Αθηνών, παράστασή μας στη Πάτρα, στο θέατρο ACT, όπου και πρόκειται να ξαναταξιδέψουμε 8 και 9 Φεβρουαρίου, για πολλοστή φορά, όταν τα πρώτα λεπτά της παράστασης ένιωσα το κοινό της Πάτρας, το πολύ αυστηρό κοινό της Πάτρας να μου δίνει ένα μήνυμα, το οποίο έλεγε ΄΄δείξε μας ότι καλά κάναμε που ήρθαμε εδώ΄΄… αυτό όμως κράτησε για λίγα μόνο λεπτά, μετά ένιωσα αυτόν τον πολυπληθή θίασο να βρίσκεται μαζί μου επι σκηνής και μαζί να δημιουργούμε την παράσταση. Θα έλεγα, ότι δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο να είναι μόνος κανείς επι σκηνής, θα έλεγα ότι είναι μαγικό και σαφέστατα δεν θα κρύψω ότι κάθε φορά στο τέλος, αν η παράσταση αρέσει νιώθω ευτυχής, καθώς παίρνω το 100% των ευσήμων και αν, δυστυχώς, κάποια στιγμή δεν αρέσει… παίρνω την απόλυτη ευθύνη ,του ότι δεν άρεσε. Δεν έχεις κάποιον να κατηγορήσεις, γιατί το κοινό είναι ένας παρτενέρ που δεν μπορείς να κατηγορήσεις, κάτι το οποίο με ευκολία μπορούμε να κάνουμε σε παραστάσεις πολυπρόσωπων…. από σκηνής… έργων
Κ. Κοντοπόδη, βλέποντας δουλειές σας, θαρρώ πως το κοινό σας χαρίζει απλόχερα πάντα το πιο θερμό του χειροκρότημα. Αυτή την αίσθηση είχα και στην παράσταση «ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ Ο ΣΑΛοΣ αΓΙΟΣ αλλά και στο έργο «ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ». Πως νιώθετε κάθε φορά που βρίσκεστε πάνω στο θεατρικό σανίδι;
Όπως λέω πολύ χαρακτηριστικά, εργάζομαι δύο ώρες την ημέρα… και όπως έχω κρατήσει από μία συνέντευξη παλιότερη τις αγαπημένης μου Έλτας Πανοπούλου… τις δύο αυτές ώρες της ημέρας οφείλουμε να καιγόμαστε πάνω στο σανίδι. Αυτό το ρήμα έχει χαραχτεί στο μυαλό μου. Κάθε φορά, λοιπόν, που ανεβαίνω στη σκηνή προσπαθώ, και νομίζω πως τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω, να καίγομαι πάνω στη σκηνή. Το κοινό κατ’ εμέ είναι πάρα πολύ έντιμο και, αν αναγνωρίσει ότι είσαι εκεί παρών με εντιμότητα απέναντί τους, στο τέλος σίγουρα θα σου χαρίσει το θερμότερο του χειροκρότημα ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν καλύψει τα ΄΄θέλω΄΄ του. Αναγνωρίζει την παρουσία σου και την προσπάθεια και το σεβασμό που έχεις απέναντί του γιατί ξεχνάμε ότι οι θεατές δεν είναι υποχρεωμένοι να έρθουν να μας δουν. Αποφασίζουν να έρθουν να μας δουν… πληρώνουν το εισιτήριό τους για να έρθουν να μας δουν… ξεκινάνε από το σπίτι τους, αφού έχουν ετοιμαστεί… παίρνουν το αυτοκίνητό τους, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το ταξί… είναι λοιπόν μία απόφαση συνειδητή, η οποία προέρχεται από την πίστη τους ότι θα τους χαρίσεις κάτι. Αυτό το κάτι, λοιπόν, αν μη τι άλλο το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να τους το χαρίσεις. Από κει και πέρα αν το πετύχεις κιόλας…. τότε το χειροκρότημα το θερμό το απολαμβάνεις δικαίως μέχρι την τελευταία στιγμή
Κλείνοντας. Τι θέλετε να αλλάξει στον κόσμο τη φετινή χρονιά
Νομίζω ότι, αν αρχίσω να απαριθμώ τα πράγματα που θα ήθελα να αλλάξουν τη φετινή χρονιά… την επόμενη… να αλλάξουν γενικά κάποια στιγμή, θα σπαταλήσω πολλές γραμμές και πολλές σελίδες σας, οπότε θα περιοριστώ στο να πω, ότι θα επιθυμούσα πάρα πολύ να γίνουμε πιο συνειδητοί και πιο καλοπροαίρετοι. Δυστυχώς, μετά το σοκ που περάσαμε ως ανθρωπότητα το 2020, έχουμε γίνει πιο καχύποπτοι, πιο κακοί ίσως, πιο μοναχικοί και πιο έτοιμοι να εκτοξεύσουμε βέλη απέναντι στους συνανθρώπους μας… βέλη, τα οποία προήλθαν από τη μοναξιά που μας επιβλήθηκε πριν από πέντε χρόνια και η οποία αποκάλυψε πτυχές που δεν αγαπούσαμε. Βλέπετε, λοιπόν πόσο οξύμωρο είναι αυτό σε σχέση με τους συνειδητά μοναχικούς ανθρώπους και γιατί αγαπώ τόσο πολύ τους μοναδικά συνειδητούς ανθρώπους… άρα η φράση ΄΄να γίνουμε πιο συνειδητοί΄΄, νομίζω, περικλείει όλα όσα θα ευχόμουνα και για τη φετινή χρονιά… και για την επόμενη… και για το αύριο… και για το τώρα… και για το επόμενο δευτερόλεπτο
Φωτογραφίες : Πάρης Διονυσόπουλος
Νίκος Ζαχαρόπουλος
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Θέατρο Μικρός Κεραμεικός
Ευμολπιδών 13, 11854 – Γκάζι
Τηλ. 210 3454831
Κρατήσεις 6984417545
ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ, Ο ΣΑΛοΣ αΓΙΟΣ
Δράμα
του Άγγελου Ανδρεόπουλου
Σκηνοθεσια – φωτισμοι : Αλεξανδρος Λιακοπουλος
Σκηνικο – εικαστικη επιμελεια : Μιχάλης Παπαδόπουλος
Φωτογραφιες : Πάρης Διονυσόπουλος
Μουσικη συνθεση : Άγγελος Ανδρεόπουλος
Στο ρόλο του Γιαννούλη Χαλεπύ ο Γιώργης Κοντοπόδης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων : Παρασκευή στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων : 15 ευρώ, 12 ευρώ ( φοιτητικό, ανέργων, Α.Μ.Ε.Α )
Διάρκεια παράστασης : 75 λεπτά ( χωρίς διάλειμμα )
Παραστάσεις από την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου έως την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025.
Προπώληση στα τηλέφωνα του θεάτρου και ticketservices.gr
Παραγωγή
Duke Productions/ Χρίστος Δούκας
